Η Κυριακή της 10ης Νοεμβρίου με βρήκε από τα… ξημερώματα στο Καλλιμάρμαρο. Εκεί όπου βρίσκομαι κάθε δεύτερη Κυριακή του Νοέμβρη τα τελευταία 16 χρόνια. Όχι μόνη μου βέβαια. Κάθε χρόνο είμαστε και περισσότεροι. Δρομείς, θεατές, άνθρωποι που ζουν αυτή τη γιορτή από κοντά. Γιατί είναι γιορτή, ένα κλίμα που σε παρασύρει. Και ακόμη κι αν είσαι άνθρωπος που θεωρείς υπέρβαση το να πας με τα πόδια ως το παραπάνω τετράγωνο, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα δίνεις στον εαυτό σου την υπόσχεση «του χρόνου, θα τρέξω κι εγώ». Κι ας την ξεχνάς βέβαια φεύγοντας από εκεί.
Δύο 24ωρα αργότερα, άρχισα να αναρωτιέμαι ξανά γιατί οι Έλληνες έχουμε γίνει τόσο μίζεροι. Χαζεύοντας στην τηλεόραση- το μέσο που θεώρησε ενδιαφέρον τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας μόνο γιατί έτρεξαν σε αυτόν τραγουδίστριες, παρουσιάστριες και λοιποί celebrity χωρίς ιδιαίτερο αντικείμενο- είδα τον Μάκη Καλαρά να διαμαρτύρεται γιατί δεν του επέτρεψαν να πάρει μέρος στον αγώνα.
Εν συντομία η υπόθεση που συζητιέται τις τελευταίες ημέρες έχει ως εξής: Δύο Παραολυμπιονίκες, ο Μάκης Καλαράς και ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης εξέφρασαν την επιθυμία να μετάσχουν στη μεγάλη γιορτή. Τηλεφώνησαν εκπρόθεσμα, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, αφού οι εγγραφές είχαν κλείσει στις 18 Οκτωβρίου. Οι διοργανωτές τους ενημέρωσαν ότι δεν ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα- που ενδεχομένως θα λύνονταν εύκολα- αλλά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για συμμετοχή αθλητών με αμαξίδιο στους αγώνες. Και για λόγους ασφαλείας τους απέκλεισαν.
Πίσω λοιπόν στο «Πρωινό» και τον Γιώργο Λιάγκα που αποκάλεσε μαλ… τους διοργανωτές για την απόφασή τους. Άραγε, θα ήταν η ίδια αντιμετώπιση αν είχε ζητήσει να τρέξει στο μαραθώνιο η Πηγή Δεβετζή με καμήλα, ο Πύρρος Δήμας με σκέιτμπορντ ή ο Νικόλας Κακλαμανάκης με τη σανίδα του; Πιο απλά, κάποιος άλλος Ολυμπιονίκης, με ένα μέσο που ενδεχομένως να έθετε σε κίνδυνο τους υπόλοιπους δρομείς αλλά και τον ίδιο σε περίπτωση ατυχήματος; Μήπως η… σταυροφορία κάποιων μέσων, στο όνομα του Καλαρά και του Ταξιλδάρη, περιέχει μία πιο ευνοϊκή- και κατά συνέπεια ρατσιστική προς το πρόσωπο των δύο σπουδαίων αθλητών- μεταχείριση;
Το αν η αντιμετώπιση των διοργανωτών απέναντί τους ήταν απαξιωτική ή όχι το γνωρίζουν μόνο οι δύο πλευρές. Οι αθλητές κάνουν λόγο για υποτιμητικά σχόλια, οι… απέναντι τα διαψεύδουν. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Από ανθρώπους που έχουν παλέψει τόσο πολύ στη ζωή τους για να κάνουν τη διαφορά όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τους άλλους, θα προτιμούσα να δω μία διαφορετική συμπεριφορά.
Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας δεν περιλαμβάνει κούρσα για αθλητές με αμαξίδιο. Κακώς, αφού οι περισσότερες μεγάλες αντίστοιχες διοργανώσεις με τις οποίες επιχειρεί να συγκριθεί καθώς γιγαντώνεται, διαθέτουν κάτι τέτοιο στο πρόγραμμά τους. Ποια καλύτερη ευκαιρία λοιπόν από αυτή, προκειμένου ο Καλαράς και ο Ταξιλδάρης να ξεκινήσουν μία καμπάνια για να καλυφθεί αυτό το κενό, αντί να γίνονται βορά της κάθε εκπομπής που λαϊκίζει για να κερδίσει τον οίκτο- που θα φέρει βέβαια και τηλεθέαση- για δύο Παραολυμπιονίκες οι οποίοι στο κάτω κάτω της γραφής δεν τον έχουν ανάγκη;
Και για όσους βιάστηκαν να κατακρίνουν τον αποκλεισμό των δύο αθλητών από μία κούρσα στην οποία δεν προβλεπόταν η συμμετοχή τους, αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν σε περίπτωση που μετείχαν, αλλά προκαλούνταν κάποιο ατύχημα.
Μόλις τον περασμένο Απρίλιο, στον περίφημο Μαραθώνιο του Λονδίνου, οι αθλητές με αμαξίδιο ξεκίνησαν 20 λεπτά έπειτα από τις κορυφαίες γυναίκες, όπως γίνεται παραδοσιακά, παρά τις μόνιμες διαμαρτυρίες και των δύο πλευρών. Στο 20ο χλμ. η Ολυμπιονίκης Tiki Gelana και ο Josh Cassidy, νικητής της κούρσας με αμαξίδιο το 2010 εκεί, συγκρούστηκαν σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού.
Η μεν δρομέας από την Αιθιοπία προσπάθησε να συνεχίσει, αλλά τραυματισμένη όπως ήταν άντεξε για λίγο. Ο δε Cassidy βγήκε απευθείας εκτός καθώς πέρα από τον τραυματισμό του προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές στο πανάκριβο αμαξίδιό του. Και οι δύο διαμαρτυρήθηκαν έντονα, με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να αναγκαστούν να παραδεχθούν πως χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός για την επόμενη χρονιά. Αυτά για την ιστορία, καθώς το θέμα δεν είναι απλά να μπει κάποιος στην κούρσα, αλλά μην κινδυνεύει ο ίδιος και οι γύρω του.
