Τώρα ή μετά από το Πανελλήνιο πρωτάθλημα; Είναι από αυτά τα ενοχλητικά διλήμματα που μπορεί να απασχολήσουν ένα δημοσιογράφο. Ένα… αποχαιρετιστήριο κείμενο για τον Περικλή Ιακωβάκη τώρα, που έτρεξε για τελευταία φορά με την Εθνική ομάδα ή μετά από το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, στο οποίο θα κάνει την ύστατη κούρσα του; Προφανώς, για να διαβάζετε και αυτές τις γραμμές, προτιμήθηκε το πρώτο. Άλλωστε, σε όλη του την καριέρα υπήρξε αθλητής Εθνικής ομάδας.
Δεν είχα συμπληρώσει ακόμη ένα μήνα στη δουλειά, τον Ιούλιο του 1998, όταν άκουγα στο ραδιόφωνο την κούρσα του στον τελικό των 400 μ. εμπόδια του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Εφήβων/ Νεανίδων, σε ένα γραφειάκι- πάντα οι δημοσιογράφοι όταν θυμούνται τα παλιά λένε «γραφειάκι», είναι πιο ατμοσφαιρικό- στην «Αθλητική Ηχώ». Για ίντερνετ ούτε λόγος τότε, στην εφημερίδα το διέθεταν 1-2 υπολογιστές αλλά δεν υπήρχε καν ιστοσελίδα της διοργάνωσης.
Από το Ανσί επέστρεψε με το πρώτο μεγάλο του μετάλλιο. Παγκόσμιος πρωταθλητής Εφήβων. Και κάπως έτσι κι εγώ, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο… αναγκαστήκαμε να μάθουμε περισσότερα για τον Ιακωβάκη. Από τότε είχε «κάτι», πέρα βέβαια από το πρωτοφανές ταλέντο. Απροσδιόριστο. Υπερόπτης κατά κάποιους, πολύ έξυπνος και το ξέρει κατά άλλους. Στο τέλος όσοι δεν κατάφερναν να το χαρακτηρίσουν βρήκαν άλλο τρόπο. Είναι… Περικλής.
Μπήκε στην Εθνική ομάδα για να σταθεί δίπλα σε «θηρία» όπως ο Λάμπρος Παπακώστας, η Νίκη Ξάνθου ή η Όλγα Βασδέκη, τους οποίους ήξερε ήδη ο κόσμος. Άρχισε να ακολουθεί τα βήματά τους. Όταν «κεφάλαια» όπως η Αναστασία Κελεσίδου ή η Μιρέλα Μανιάνη έφυγαν- λόγω ηλικίας- εκείνος ήταν εκεί ακόμη στο hangover του ελληνικού αθλητισμού μετά από το «μεθύσι» των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας. Και βρίσκονταν ακόμη στην Εθνική ομάδα όταν πάνω στον ελληνικό στίβο έπεσε η μαυρίλα του ντόπινγκ, με Ολυμπιονίκες να βρίσκονται θετικοί και να διασύρουν διεθνώς τη Ελλάδα και το χώρο να πασχίζει ακόμη να βγάλει από πάνω του αυτή τη στάμπα του «βρώμικου».
Μέσα σε αυτή την πορεία ήρθαν τα μετάλλια, ήταν σταθερά από τις ελπίδες για διάκριση σε κάθε μεγάλη διοργάνωση και αποτελούσε θέμα συζήτησης με τα λεγόμενά του.
Ανάγκασε τους αθλητικούς συντάκτες να ψάχνουν τους στίχους του «Αν», του ποιήματος Κίπλινγκ, τους οποίους απήγγειλε στις δηλώσεις του μετά από το χάλκινο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2003. Εγώ το παραδέχομαι. Τον τίτλο του ποιήματος τον ήξερα μόνο από τα σταυρόλεξα. Προφανώς βέβαια και ο Περικλής δεν περνούσε τα βράδια του στο Παρίσι διαβάζοντας ποίηση πριν κοιμηθεί. Αλλά αυτό υπήρξε ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του. Πάντα ήταν… διαβασμένος στο τι θα πει, μετά από μία κούρσα. Όχι πως δεν είναι ετοιμόλογος ή αυθόρμητος, απλά είναι κάτι… δικό του το γεγονός ότι θέλει η δήλωσή του να είναι ξεχωριστή. Και κάπως έτσι έφτιαχνε πάντα ωραίες ιστορίες για τους δημοσιογράφους.
Όπως εκείνη με τα κόκκινα παπούτσια. Στη μικτή ζώνη, στη «Φωλιά του Πουλιού» στο Πεκίνο, μετά από τον ημιτελικό των 400 μ. εμπ., ο Ιακωβάκης στέκεται μπροστά μας- στους Έλληνες δημοσιογράφους- με τα κόκκινα spikes του στα χέρια. «Χρωστούσα σε αυτά τα παπούτσια έναν τελικό Ολυμπιακών αγώνων. Στην Αθήνα, που ήταν ολοκαίνουρια, δεν τον έτρεξαν. Τώρα βγήκαν από το κουτί τους για αυτό», είπε. Ένας πολύ έξυπνος τρόπος για να δείξει τον χορηγό του, που δεν ήταν της εθνικής ομάδας; Πιθανόν. Αλλά παραμένει μία ιστορία που μόνο ο Ιακωβάκης θα μπορούσε να πει.
Μία χρονιά αργότερα, την ιστορία την είπαν τα πόδια του. Μας ανάγκασε να τρέχουμε έναν… μαραθώνιο από σκάλες, πάνω- κάτω από τα δημοσιογραφικά στη μικτή ζώνη του Ολυμπιακού σταδίου του Βερολίνου τρεις φορές. Εκεί που και ο ίδιος δεν πίστευε καν ότι θα πατήσει έστω μία. Γιατί δεν ήθελε να εμφανιστεί σε αυτό το Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είχαν αρχίσει ήδη να φαίνονται οι πρώτες… ρωγμές που προκαλεί ο χρόνος σε έναν αθλητή και ο Ιακωβάκης δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι δεν θα είναι εκείνος που είχε συνηθίσει.
Αλλά πήγε στο Βερολίνο. Έκανε τρεις κούρσες και μας… έτρεξε τρεις φορές στη μικτή ζώνη. Σε κάθε μία ήταν καλύτερος. Και στο τέλος, ήταν πέμπτος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η καλύτερη θέση Έλληνα αθλητή σε εκείνη τη διοργάνωση.
«Ο Ιακωβάκης είναι για μεγάλες διοργανώσεις», είχε πει μετά από τον ημιτελικό. Όχι, δεν βούιζαν τα αφτιά μας από το… γαλακτικό που σφυροκοπούσε επειδή τρέχαμε στις σκάλες. Είχε μιλήσει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Τα λόγια του δημοσιεύθηκαν έτσι ακριβώς. Και την επόμενη ημέρα, στον τελικό, το διακωμώδησε ο ίδιος, επειδή τον είχαν κοροϊδέψει οι φίλοι του. «Για την ιστορία, δεν είμαι ο Καίσαρας στο Aστερίξ να λέω και Ave Moi», είχε πει γελώντας. Εκτός όλων των άλλων, πάντα ήξερε και πώς να… μαζέψει ό,τι τυχόν- σπάνια βέβαια- του είχε ξεφύγει.
Όπως ήξερε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Την τελευταία ημέρα του 2006, της καλύτερης χρονιάς της καριέρας του, μας είχε γράψει το… ημερολόγιό του, για την Sportday. «Μαίρη, δεν χάνουμε από κανέναν», ο τίτλος. Κάτι που- όπως έγραφε μέσα- έλεγε εκείνη την περίοδο στην προπονήτριά του, Μαίρη Σωτηρακοπούλου. Τη γυναίκα που ήταν δίπλα του από τα πρώτα βήματα, διακριτικά, προσπαθώντας να κρατήσει ισορροπίες και το ίδιο διακριτικά, αποχώρησε-για δικούς της λόγους- αφού όμως πρώτα είχε αμφισβητηθεί ίσως όχι και τόσο διακριτικά, σε δημόσιες δηλώσεις του. Κάτι που, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το μόνο που δεν θα ήθελα να ακούσω από τον Ιακωβάκη.
«Μπορείς να με πεις χίλια δυο πράγματα. Αλλά είμαι επαγγελματίας σε αυτό που κάνω», μου έλεγε σε μία συνέντευξη τον Ιούνιο του 2011. Ακριβής δήλωση σε κάθε λέξη της. Υπήρξε επαγγελματίας, στον τρόπο που έκανε πρωταθλητισμό, στον τρόπο που χειρίστηκε την εικόνα του και στον τρόπο που προέβαλλε τον ελληνικό στίβο, χάρη και στον τρόπο που μιλούσε. Ο μόνος που τα συνδύασε και τα τρία, τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί στο τέλος, η σχέση του με την ομοσπονδία να μην ήταν η καλύτερη, χαμένη κάπου ανάμεσα στη δική του προσπάθεια να συμβιβαστεί με την αποχώρηση και την πίκρα που προκαλεί η αντιμετώπιση του ΣΕΓΑΣ σε αθλητές που μπορεί πια να μην είναι-αγωνιστικά- πρώτης γραμμής. Αλλά σίγουρα, δεν πρέπει να τον αφήσουν να φύγει από το χώρο, όπως συνέβη με τόσους ακόμη σπουδαίους. Μπορεί να βρεθεί ένας ρόλος στον οποίο θα είναι… Περικλής και πάλι, αλλά για τους άλλους πλέον.
Υ.Γ. Και επειδή ο Ιακωβάκης θέλει να αποχαιρετίσει με το δικό του στιλ, το έκανε με Κώστα Καβάφη.
“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,… αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις”, έγραψε στο Twitter το πρωί της Δευτέρας.
Εσύ κυρία μου που το ψωμί που τρως από την δημοσιογραφική σου ενασχόληση με το στίβο,εν πολλοίς το οφείλεις στις επιτυχίες αυτών που <<διέσυραν>> όπως τολμάς να λες τη χώρα μας διεθνώς,να είσαι πιο προσεκτική στις εκφράσεις που χρησιμοποιείς και να αφήνεις για αλλού τον ισοπεδωτικό αυτό τόνο.Ειδικά επειδή κινείσαι σε αυτό το χώρο και ξέρεις κάποια πράγματα.Είμαι σίγουρος πως κι ο ίδιος ο Περικλής την ίδια άποψη θα έχει αν το διαβάσει.Λυπάμαι για λογαριασμό σου.
[QUOTE=Μη εγγεγραμμένος;bt196]Εσύ κυρία μου που το ψωμί που τρως από την δημοσιογραφική σου ενασχόληση με το στίβο,εν πολλοίς το οφείλεις στις επιτυχίες αυτών που <<διέσυραν>> όπως τολμάς να λες τη χώρα μας διεθνώς,να είσαι πιο προσεκτική στις εκφράσεις που χρησιμοποιείς και να αφήνεις για αλλού τον ισοπεδωτικό αυτό τόνο.Ειδικά επειδή κινείσαι σε αυτό το χώρο και ξέρεις κάποια πράγματα.Είμαι σίγουρος πως κι ο ίδιος ο Περικλής την ίδια άποψη θα έχει αν το διαβάσει.Λυπάμαι για λογαριασμό σου.[/QUOTE]
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΥΡΙΕ-ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Η Κ. ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.
Η Αντικειμενικότητα προυποθέτει αφενός ενδελεχή διείσδυση και ισοπέδωση της εγωπάθειας, και αφετέρου σφαιρικές προσλαμβάνουσες, παραστάσεις, εικόνες και εκπαίδευση.
ΜΕ ΤΙΜΗ
ΚΡΙΤΙΚΟΣ
[QUOTE=Μη εγγεγραμμένος;bt196]Εσύ κυρία μου που το ψωμί που τρως από την δημοσιογραφική σου ενασχόληση με το στίβο,εν πολλοίς το οφείλεις στις επιτυχίες αυτών που <<διέσυραν>> όπως τολμάς να λες τη χώρα μας διεθνώς,να είσαι πιο προσεκτική στις εκφράσεις που χρησιμοποιείς και να αφήνεις για αλλού τον ισοπεδωτικό αυτό τόνο.Ειδικά επειδή κινείσαι σε αυτό το χώρο και ξέρεις κάποια πράγματα.Είμαι σίγουρος πως κι ο ίδιος ο Περικλής την ίδια άποψη θα έχει αν το διαβάσει.Λυπάμαι για λογαριασμό σου.[/QUOTE]
O Ιακωβακης ειναι ενας κορυφαιος αθλητης,με μεγαλη ψυχη και τεραστιες επιτυχιες.Ισως μαλιστα μεγαλυτερες απο το πραγματικο του ταλεντο,αλλα τον βοηθησε ο χαρακτηρας του.Εκανε πιο επαγγελματικα καποια πραγματα απ οτι οι Κεντερης,Θανου,Τζουμελεκα,Χαλκια,Χονδροκουκης,Μπανιωτης,Δεβετζή και αρκετους ακομα κόκκινους πρωταθλητες μας