Στον ελληνικό στίβο μπορεί να είναι υπό διαπραγμάτευση ακόμη τα αυτονόητα- όπως τα προπονητικά καμπ- αλλά υπάρχουν άφθονα αντίθετα παραδείγματα στο εξωτερικό. Από αυτά που αθλητές αλλά και κάποιοι στο ΣΕΓΑΣ τα κοιτάζουν… μελαγχολικά.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα, εκείνο της γαλλικής εθνικής ομάδας. Ο Christophe Lemaitre, ο Renaud Lavillenie και πολλοί ακόμη σταρ- άλλωστε οι τρικολόρ έχουν άφθονους πρωταγωνιστές- έδειξαν ότι μπορούν να λειτουργούν και ως παρέα. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ομοσπονδίας και πέρασαν μερικά 24ωρα σε σπα. Ανάμεσα σε θαλασσοθεραπεία και σάουνα «δέθηκαν» περισσότερο ως ομάδα και χαλάρωσαν πριν ανεβάσουν τους ρυθμούς της προετοιμασίας για την επόμενη χρονιά.
Αυτό που φαίνεται εξωπραγματικό στα ελληνικά δεδομένα βέβαια, για άλλες χώρες είναι σύνηθες. Για παράδειγμα, οι μεγάλες δυνάμεις του στίβου συγκεντρώνονται πριν από τη μεγάλη διοργάνωση, κάνοντας προπόνηση σε καμπ, πέρα από τις κοινές προετοιμασίες στη διάρκεια της χρονιάς. Από την άλλη στην Ελλάδα, ο ΣΕΓΑΣ αδυνατεί κάποιες φορές ακόμη και να επιβάλει κοινή ημέρα αναχώρησης και επιστροφής στα μέλη της ομάδας.
Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως μέσα στο 2013 έγιναν κάποιες προσπάθειες για καμπ, στις μικρότερες ηλικίες, κάτι που η ομοσπονδία σχεδιάζει να επαναλάβει και την επόμενη χρονιά. Θα πρέπει όμως να βελτιώσει το συντονισμό και τον προγραμματισμό προκειμένου αυτό να έχει και προπονητική αξία, πέρα από την όντως πολύτιμη εκπαίδευση των νεαρών αθλητών ώστε να λειτουργούν ως ομάδα.
Όσο για τους ήδη καταξιωμένους αθλητές, εκεί ίσως η ευθύνη να είναι μοιρασμένη. Γιατί μία πρόταση για κοινή προετοιμασία των πρωτοκλασάτων τα τελευταία χρόνια μόνο ως ανέκδοτο θα αντιμετωπιζόταν δυστυχώς. Η αλήθεια είναι πως η ομοσπονδία επέτρεπε- και επιτρέπει- στον κάθε ένα να προετοιμάζεται όπου και όποτε θέλει, πολλές φορές με προγραμματισμό της τελευταίας στιγμής.
Ίσως και για αυτό κατάφερε πέρυσι να στείλει τα μισά μέλη της Εθνικής ομάδας στην Κύπρο χωρίς καν φυσιοθεραπευτή με κίνδυνο τραυματισμού. Την ώρα που όλες οι σοβαρές ομοσπονδίες διαθέτουν στους αθλητές τους για τα καμπ από ψυχολόγο έως γιατρό και από διατροφολόγο έως μάγειρα καμιά φορά. Αυτό βέβαια θα σήμαινε πως και οι Έλληνες αθλητές- ή οι προπονητές που υποτίθεται ότι αποφασίζουν- θα έπρεπε να βάλουν στην άκρη το «εγώ» τους και να βρεθούν σε μία κοινή προετοιμασία. Αλλιώς τέτοιες παροχές για πέντε αθλητές κάθε φορά μόνο ως αστείο θα ακουγόταν.
Βέβαια, τον τελευταίο καιρό ο Δημήτρης Ευαγγελόπουλος και ο Γιώργος Πομάσκι προτάσσουν ως σύνθημα το «θα γίνουμε ομάδα». Το ζήτημα των προπονητικών καμπ λοιπόν είναι ένα από αυτά στα οποία θα δώσουν εξετάσεις ώστε να αποδειχθεί αν τα κατάφεραν να ενώσουν αθλητές και προπονητές ενός ατομικού αθλήματος και μίας ακόμη πιο ατομιστικής νοοτροπίας.
Μέχρι τότε, ας θαυμάζουμε τους Γάλλους…
