Ήταν η μικρότερη αποστολή. Μόλις ένας αθλητής και ένας προπονητής. Και το αποτέλεσμα ήταν το απόλυτο ποσοστό ευστοχίας. Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου, πριν από περίπου δύο εβδομάδες, η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε μόνο από τον Κώστα Φιλιππίδη και εκείνος έφερε πίσω στην Αθήνα το χρυσό μετάλλιο.
Όχι; Αποκλείεται. Γιατί τα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου την Πέμπτη ανέβηκε μόνο ο παγκόσμιος πρωταθλητής και ο προπονητής του. Δεν υπάρχει περίπτωση ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να διέπραττε τέτοιο «φάουλ» και να μην καλούσε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Άρα, απλά δεν υπήρχαν άλλοι Έλληνες αθλητές στο Σόποτ. Σωστά;
Κι όμως, από την επιστροφή της ομάδας από την Πολωνία παρατηρείται ένα απίστευτο unfair των πολιτικών. Αρχικά, ο Κώστας Φιλιππίδης και ο προπονητής του κλήθηκαν σε ραντεβού με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον Γιάννη Ανδριανό μόνοι τους. Χωρίς τους υπόλοιπους αθλητές της αποστολής και χωρίς την ομοσπονδία. Οι άλλοι, συνάντησαν τρεις ημέρες αργότερα τον υφυπουργό Αθλητισμού. Ο πολιτικός προϊστάμενός του, ο κ. Παναγιωτόπουλος, δεν τους έκανε την τιμή να τους δεχθεί.
Ακόμη πιο αρνητική εντύπωση όμως προκάλεσε το γεγονός ότι το ίδιο «φάουλ» διέπραξε και ο Κάρολος Παπούλιας, καλώντας μόνο τον Φιλιππίδη και τον προπονητή του, αγνοώντας επιδεικτικά τους υπόλοιπους. Κι ας είχε δεχθεί ολόκληρη την αποστολή, πριν από δύο χρόνια, με την επιστροφή της από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού.
Οι εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής λοιπόν δείχνουν πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το μετάλλιο, απαξιώνοντας πλήρως τους υπόλοιπους. Σαν να έχουν… βαρύνει οι απανταχού τροπαιοθήκες Ελλήνων αθλητών με πολύτιμα αναμνηστικά μεγάλων διοργανώσεων και ξαφνικά όποιος βρίσκεται κάτω από το βάθρο δεν αξίζει δεύτερη ματιά. Δεν τους κάνει για τη λεζάντα.
Την ίδια ώρα, παρατηρείται και μία προσπάθεια απομόνωσης της ομοσπονδίας. Οι πολιτικοί καλούν μόνο του τον αθλητή και τον προπονητή, πιστεύοντας πως προφανώς φύτρωσαν σε κάποια πλαγιά, ως άγρια βότανα, δίχως να «καλλιεργούνται» από ένα σύστημα το οποίο τους «ποτίζει» χρηματοδοτώντας την προσπάθειά τους και καλύπτοντας όλες τις ανάγκες τους.
Και όλα αυτά είναι ακόμη πιο δυσάρεστα όταν αποτελούν κινήσεις ενός ανθρώπου που υπήρξε αθλητής. Στη συνάντησή του με τον Φιλιππίδη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέσυρε από τη μνήμη του στιγμές της δικής του αθλητικής πορείας. Προφανώς όμως δεν θυμάται πλέον πως σημασία δεν έχει μόνο το μετάλλιο.
Για την ιστορία, κάποιος θα έπρεπε να πει στον Κάρολο Παπούλια και τον Πάνο Παναγιωτόπουλο πως τελικά στο Σόποτ υπήρχαν κι άλλοι. Ήταν κάποιος Λούης Τσάτουμας, που ήταν τέταρτος στον κόσμο. Έγινε δηλαδή αόρατος για τους πολιτικούς στο τελευταίο του άλμα, τη στιγμή που «έπεφτε» από το βάθρο. Ήταν ένας Κώστας Δουβαλίδης, που πήρε την ένατη θέση. Μία Μαρία Γάτου, που πήρε το βάπτισμα του πυρός στις μεγάλες διοργανώσεις.
Και τέλος, κάποια Νικόλ Κυριακοπούλου, που παραλίγο να τραυματιστεί όταν έσπασε το κοντάρι της. Σαν αυτή την ιστορία που διηγήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον Φιλιππίδη στη συνάντησή τους. Αλλά η Κυριακοπούλου δεν ήταν εκεί για να την ακούσει. Χρειαζόταν ένα μετάλλιο για να περάσει το face control του Προεδρικού μεγάρου.