Η Mariya Lasitskene δεν θέλει φυσικά συστάσεις. Τη θαυμάζουμε στις μεγάλες διοργανώσεις – αλλά και στη χώρα μας που έρχεται συχνά για προετοιμασία (η γιαγιά της μάλιστα ζει στην Αθήνα)
Από κορασίδα, ως Kuchina (και μέχρι να παντρευτεί πριν 3 χρόνια και να τη βλέπουμε ως Lasitskene) είναι πρωταγωνίστρια στο άλμα σε ύψος. Έχει επιχειρήσει και κάποιες φορές για παγκόσμιο ρεκόρ, έχει ατομικό 2,06μ. από το 2017 αλλά και 2,05μ. στον κλειστό φέτος.
Νικήτρια στα τελευταία 3 παγκόσμια τόσο σε ανοικτό όσο και σε κλειστό, όπως και στο τελευταίο Ευρωπαικό αντίστοιχα, ενώ το 2016 λόγω της διαθεσιμότητας της Ρωσίας δεν μπόρεσε να διεκδικήσει κάτι στους Ολυμπιακούς που είναι πια το όνειρό της και του προπονητή της.
«Με την απομάκρυνση των αγώνων, οι δυνάμεις δεν τελειώνουν»:
Ο προπονητής Gabrilyan μιλάει για το κίνητρο και την ψυχολογική προετοιμασία της Lasitskene.
Ακολουθεί η συνέντευξή του στο ρωσικό ειδησεογραφικό κανάλι “russian.rt”- σε μετάφραση για το stivoz.gr από την πρωταθλήτρια του μήκους Οξάνα Κορένεβα.
Η Ρωσίδα αθλήτρια Maria Lasitskene είναι σε θέση να αποδώσει για ακόμη πολύ καιρό. Αυτό δήλωσε σε μια συνέντευξη με την RT ο προπονητής της Gennady Gabrilyan. Όπως λεέι ο ίδιος κατάφερε να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα κατάλληλο για την αθλήτριά του, στο οποίο δίνει έμφαση στην ψυχολογία. Επίσης ο Gabrilyan εξήγησε γιατί απαγορεύει στην Lasitskene κατηγορηματικά να κοιτάει τον εαυτό της από το πλάι και θυμήθηκε την πρώτη της μεγάλη νίκη.
«Θα προσπαθήσουμε να μην το βάζουμε κάτω»
Μια επιτυχημένη εμφάνιση του αθλητή σε όλη την σεζόν περιέχει ασταμάτητη προπονητική δουλεία. Πόσο καταστροφικό ήταν για σας το ξαφνικό διάλλειμα;
Για μας αυτό δεν ήταν καθόλου καταστροφικό. Το γεγονός είναι ότι στο τέλος της κάθε σεζόν, πάντα δίνω στην Μαρία 1 μήνα ανάπαυσης. Μέσα σε αυτήν την περίοδο δεν πρέπει να σκέφτεται ούτε τις προπονήσεις της, ούτε εμένα. Πρέπει να ασχολείται μόνο με τον εαυτό της, και να κάνει ότι θέλει: να κοιμάται όλη μέρα, να ξεκουράζεται, να κολυμπάει στην θάλασσα, να κάνει ηλιοθεραπεία. Επίσης προσπαθώ σε αυτήν την περίοδο να μην την παίρνω τηλέφωνο. Και μετά όταν βρισκόμαστε ξεκινάει η σοβαρή προετοιμασία.
Φέτος η σεζόν μας βγήκε κομμένη – το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (κλειστού) τον Μάρτιο ακυρώθηκε. Γι’ αυτό μετά το Πρωτάθλημα στην Ρωσία, της έδωσα άδεια, και εδώ και ένα μήνα κάνουμε γενική προετοιμασία από απόσταση.
Άλλα δεν μπορείτε να αναλύσετε πως θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο μέλλον;
Δεν μπορώ. Για αυτό τα σχέδια μας πάντα διορθώνονται. Στην αρχή θέλαμε να τελειώσουμε το σύνολο του όγκου της γενικής προετοιμασίας, και από τις 22/4 να ξεκινήσουμε τεχνικές προπονήσεις, διότι στις 4 Ιουνίου είχαμε αγώνες του Diamond League στη Eugene (USA). Μετά την αλλαγή της κατάστασης αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις προπονήσεις μέχρι τέλος Απριλίου, και αμέσως να φύγουμε πάλι για μηνιαία άδεια. Από της 27 Μαΐου θα ξεκινήσουμε ξανά τις προπονήσεις. Άμα πάλι κάτι αλλάξει πάντα έχω ένα καινούριο σχέδιο. Ότι και να γίνει, προσπαθούμε να μη τα βάζουμε κάτω.
Λέγοντας αυτά, παραμένετε πολύ ήρεμος. Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει λόγος πανικού;
Ούτε ένας. Αντιθέτως, ανυπομονούμε να δούμε το μέλλον. Ειλικρινά πιστεύω, ότι η αρχή της τεχνικής προετοιμασίας, όταν έρθει η στιγμή, θα γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Το σημαντικότερο είναι – να μην χάσουμε τις γενικές ικανότητες. Φυσικά θέλουμε αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να γυρίσουμε στην κανονική μας ζωή, να γίνουν πιο εμφανή κάποια πράγματα ότι αφορά όχι μόνο τον κορωναιό, αλλά και το τι θα γίνει γενικά με το στίβο στην Ρωσία.
Που σκοπεύατε να προπονηθείτε αρχικά;
Στο ίδιο μέρος όπως συνήθως – στο Prokhladny, στο Kabardino-Balkaria. Αυτή είναι η πατρίδα μας, όπου η Μαρία αθλούταν υπό την καθοδήγησή μου από μικρή ηλικία. Υπάρχει εκεί μία μικρή, αλλά με καλή κάλυψη αίθουσα – η ομοσπονδία μας αγόρασε ένα επαγγελματικό σκάμμα ειδικά για εμάς μετά την νίκη στο Παγκόσμιο του 2015. Ο κλειστός χώρος δίνει μια ιδιαίτερη αίσθηση κατά το τρέξιμο και το άλμα.
Τι θέλατε να κάνετε μετά;
Σχεδιάσαμε να αναλάβουμε πιο λεπτομερώς την τεχνική προετοιμασία για τους αγώνες στη Μόσχα, στο προπονητήριο της ΤΣΣΚΑ. Πρώτον, εκεί υπάρχει πολύ καλή κάλυψη, και δεύτερον, και το πιο σημαντικό, μετά από μια μικρή αίθουσα, η Μαρία αντιμετωπίζει και ξεπερνάει πιο εύκολα τα ύψη σε έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο.
Δηλαδή, σε αυτή τη στιγμή χτίζεται η γενική βάση που επιτρέπει στην αθλήτριά σας να αγωνιστεί σε μεγάλο αριθμό αγώνων με την επιφύλαξη του αποτελέσματος;
Αυτό που λέτε, δεν είναι ένα θέμα τόσο φυσικό όσο καθαρά ψυχολογικό. Η μεθοδολογία μου βασίζεται γενικά στο να βάλω το σωστό μοντέλο κίνησης στο υποσυνείδητο του αθλητή χωρίς να χρησιμοποιήσω τη συνείδησή του. Ακριβώς αυτό το σημείο είναι κ το πιο δύσκολο. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο έργο, το οποίο βασίζεται στο «το πιο αδύναμο είναι το πιο δυνατό». Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο κουράζεται ένα άτομο, τόσο λιγότερη είναι η αποτελεσματικότητά του. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Κινέζοι είπαν: «Ένα χαλαρό σώμα είναι ένα δυνατό σώμα».
«Απαγόρευσα στη Μαρία να σκέφτεται για τις κινήσεις της»
Για τη θεωρία της χαλάρωσης και της έντασης έχει μιλήσει ο διάσημος προπονητής της κολύμβησης ο Gennady Turetsky, ο οποίος μόλις άρχισε να συνεργάζεται με τον Alexander Popov.
Όλα αυτά περιγράφονται καλά στη βιομηχανική, αλλά εγώ εννοώ, πρώτα απ ‘όλα, την ψυχολογία της κίνησης, την ιδεολογία της. Να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Μπορείτε απλά να σηκώσετε το χέρι σας εφαρμόζοντας μια συγκεκριμένη προσπάθεια σε αυτό, δηλαδή να εκτελέσετε ένα συνειδητό μοντέλο κίνησης. Ή μπορείτε να υποτάξετε σε έναν φανταστικό άνεμο, φαντάζοντας το χέρι σας σαν ένα φτερό. Σε αυτήν την περίπτωση, η κίνηση του χεριού πραγματοποιείται χωρίς συνείδηση και με επαναλαμβανόμενες κινήσεις, μπαίνει στο μυαλό μας με ένα είδος «mem». Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι σε μια αγχωτική κατάσταση, δηλαδή σε αγώνες, η συνείδηση σταματάει να είναι ανασταλτικός παράγοντας για έναν αθλητή.
Πως το ανακαλύψατε αυτό;
Μόνο με πρακτικό τρόπο, όταν ξεκίνησα να δουλεύω με την Μαρία. Συνειδητοποίησα ότι αρκετά συχνά δεν αισθάνεται σε σούπερ φόρμα, αλλά ταυτόχρονα, σε δύσκολες συνθήκες, απροσδόκητα για τον εαυτό της, δείχνει υψηλό αποτέλεσμα. Κατά την προπόνηση, η Μαρία δεν πηδά συνήθως περισσότερο από 185 εκ. Αλλά σε αγώνες, αυτό το ύψος είναι το αρχικό της. Και κάθε φορά όταν πάει στους αγώνες, έχει εσωτερικές αμφιβολίες: “Kαι αν δεν θα τα καταφέρω;” Αλλά αυτή η αμφιβολία είναι επίσης ένα μέρος της ψυχολογικής μας δουλείας.
Πάντα νόμιζα ότι ο αθλητής, όταν πάει στους αγώνες και ακόμη περισσότερο στο ρεκόρ, πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του και έτοιμος να το αποδείξει. Και ο προπονητής πρέπει να τον ετοιμάσει για αυτό και να μην τον κάνει να αμφιβάλλει. Επειδή το χειρότερο πράγμα για έναν αθλητή είναι να μη το αποδώσει.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Και η Μαρία φοβάται. Αλλά είναι ιδιαίτερος φόβος. Το γεγονός είναι ότι σε μια αγχωτική κατάσταση, η αδρεναλίνη και η νορεπινεφρίνη εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος. Και από τον αριθμό και την αναλογία τους εξαρτάται η συμπεριφορά του αθλητή. Με έντονο άγχος στον άνθρωπο ενεργοποιούνται μηχανισμοί αυτοάμυνας που αναστέλλουν τις επιπτώσεις. Έτσι μας έφτιαξε η φύση.
Αλλά όταν αλλάζει η ισορροπία της αδρεναλίνης, ο ίδιος άνθρωπος αρχίζει να κάνει θαύματα. Μπορεί με ένα άλμα να πηδήξει πάνω από έναν ψηλό φράχτη, να ανέβει σε έναν απότομο τοίχο και ούτω καθεξής. Ο στόχος μου είναι να αναδημιουργήσω αυτήν τη διαδικασία σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Δηλαδή, πρέπει να δώσω στον αθλητή μου τη δυνατότητα να πηδήξει πάνω από τον φράχτη, χωρίς να σκέφτεται καθολού το ύψος του και όχι να κοκκαλώσει μπροστά από ένα εμπόδιο. Για αυτό προσπαθώ να προγραμματίσω όλη την διαδικασία της προπόνησης προσπερνώντας τη συνείδηση.
Το λέτε έτσι, σαν να μιλάτε για μετακίνηση των επίπλων στο δωμάτιο.
Έτσι είναι. Απλά πρέπει να βρείτε έναν τρόπο για να μπείτε σε αυτό το “δωμάτιο”. Αυτό είναι δύσκολο όταν καθοδηγείσαι με την παραδοσιακή κατανόηση αυτών των αρχών και τη συνειδητή ψυχολογία στην οποία ζει και υπάρχει ένα άτομο. Εμείς λειτουργούμε διαφορετικά. Για παράδειγμα, απαγόρευσα στην Μαρία να σκέφτεται καν για κινήσεις.
Και πώς μπορείς να απαγορεύσεις σε ένα άτομο να σκέφτεται;
Εύκολα. Χτίζω την προπόνηση έτσι ώστε η Μαρία να σκέφτεται τις μεταφορικές εικόνες που της δίνω. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ίδιο παράδειγμα του ανέμου με φτερό, μόνο σε σχέση με τα μοντέλα κίνησης στα άλματα.
Η Μαρία εκτελεί στόχους οι οποίοι με την πρώτη ματιά, δεν έχουν καμία σχέση με την κίνηση. Ως αποτέλεσμα, να καταφέρουμε ακριβώς αυτό που χρειάζομαι. Οπότε πραγματοποιείται πέρα από τις επιθυμίες της, έξω από τη συνείδησή της. Για παράδειγμα, ποτέ, ειδικά στη διαδικασία του άλματος, δεν σκέφτεται πώς να περάσει το πόδι αιώρησης, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις το περνάει τέλεια. Και αυτό είναι μία από τα θεμέλια του άλμα εις ύψος. Και εδώ αγχώνομαι γιατί καταλαβαίνω: μόλις η αθλήτριά μου αρχίσει να σκέφτεται πώς πρέπει να πηδάει, θα σταματήσει να το κάνει σωστά.
Σαν εκείνη την σαρανταποδαρούσα, η οποία δεν ήξερε με ποιο πόδι πρέπει να ξεκινήσει την κίνηση;
Ακριβώς. Μόλις ενεργοποιηθεί η συνείδηση, η δράση σταματά. Αλλά εάν το άγχος βγάζει από ένα άτομο αυτό που βρίσκεται στον υπο-φλοιό του (βαθιά στο μυαλό του), τότε όλα λειτουργούν αποτελεσματικά.
Και είστε πάντα σίγουρος για το αποτέλεσμα;
Πάντα ανησυχώ πολύ, ειδικά αν είναι μια ψυχολογικά δύσκολη αρχή. Για παράδειγμα, φοβήθηκα πάρα πολύ όταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Πεκίνο το 2015, η Μαρία έπρεπε να κάνει ένα ύψος, το οποίο εκείνη την στιγμή ήταν το προσωπικό ρεκόρ της. Στην αναμονή της έναρξης της προσπάθειας της ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, ετοιμαζόταν να σηκωθεί και να αρχίσει την προσπάθειά της για το άλμα. Και ξαφνικά μια από τις αντιπάλους της, που είχε ήδη ολοκληρώσει την προσπάθειά της, ήρθε κοντά στην Μαρία και άρχισε να χορεύει. Εγώ καθόμουν εκείνη τη στιγμή στο βάθρο, άκουγα τις κερκίδες του σταδίου να χειροκροτούν αυτόν τον χορό, και είδα πώς η αθλήτριά μου έκλεισε τα αυτιά και τα μάτια της, και με όλο το σώμα μου ένιωσα τη φρίκη που περνούσε. Σε κάποιο σημείο, μου φάνηκε ότι όλοι έδειχναν έναν αντίχειρα προς τα κάτω, όπως στο αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο: «Σκοτώστε την!» Ήμουν πολύ φοβισμένος για τη Μαρία εκείνη την στιγμή. Σκέφτηκα: “Πού την έφερα;”
Και αυτή;
Σηκώνεται, βγάζει τη φόρμα προθέρμανσης, πάει στο σημάδι της, πηδά και κερδίζει το Παγκόσμιο. Τότε είχα σιγουρευτεί : όσο μεγαλύτερο φόβο νιώθει η Mαρία στην αρχή, τόσο υψηλότερη είναι η αποδοτικότητα.
Με λίγα λόγια, πρέπει πάντα να τρομάζετε την αθλήτριά σας ;
Eίναι φυσική διαδικασία: όλες τις εκκινήσεις μας τις χωρίζω σε ψυχολογικές και τεχνικές. Ψυχολογικές είναι εκείνες όπου η αγχωτική κατάσταση είναι από μόνη της μεγάλη. Την αγχώνουν οι αντίπαλοι, το υψηλό επίπεδο, η υπευθυνότητα, ένας τεράστιος στρατός θαυμαστών που περιμένουν το αποτέλεσμα και ούτω καθεξής.
Τεχνικά αποκαλώ τουρνουά, όπου αγωνίζονται αθλήτριες, το επίπεδο των οποίων είναι πολύ πιο χαμηλό από της Μαρίας. Όσο και να μιλάω για ευθύνη, για την ανάγκη να δείξει αποτέλεσμα, όσες φορές και αν η ίδια τα λέει , είναι αδύνατον να αποκτήσουμε την επιθυμητή ψυχολογική κατάσταση. Και γίνεται η αντίθετη διαδικασία: αρχίζει να περιορίζεται, να κλείνεται στον εαυτό της, να μην περνάει σωστά το πόδι αιώρησης αρκετά γρήγορα, και ως αποτέλεσμα, να εκτελέσει ένα άλμα που δεν την χαρακτηρίζει καθόλου.
Όμως, πρέπει να πω, πως κάθε χρόνο αυτή η κατάσταση αλλάζει: η Μαρία αναπτύσσει μια εσωτερική ικανότητα να πολεμά με τον εαυτό της. Μια άλλη ερώτηση είναι ότι στο πολυάσχολο πρόγραμμά μας είναι απαραίτητο κάθε φορά να αποκαθιστούμε τις νευρομυϊκούς συνδέσμους. Αυτό είναι επίσης μία συγκεκριμένη τεχνική άσκηση.
Πώς την λύνετε;
Ο καλλιτέχνης, που παίζει καθημερινά δύσκολα κομμάτια ή τραγουδά στη σκηνή, έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που το νευρικό σύστημα παύει να αντιμετωπίζει την εργασία στο όριο: οι νευρικοί συνδεσμοι καίγονται και ο άνθρωπος αρχίζει να διαλύει τη συσσωρευμένη τεχνική. Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό, οι τραγουδιστές έχουν ορισμένες μεθόδους τραγουδιού, ενώ οι μουσικοί έχουν ειδικές ασκήσεις που τους επιστρέφουν στις σωστές αισθήσεις, αποκαθιστούν τη νευρομυϊκή σύνδεση, τκαι την κινητικότητα των κινήσεων. Στην πραγματικότητα, κάνουμε το ίδιο. Έφτιαξα συγκεκριμένες ασκήσεις για το πόδι αιώρησης, με τη μορφή μικρών άλματων, αλλά με μια συγκεκριμένη τεχνική ρύθμιση. Μερικές φορές κάνουμε αυτές τις ασκήσεις αμέσως μετά τον αγώνα, όπου οι μύες παραμένουν ακόμα ζεστοί. Και στο επόμενο ξεκίνημα η Μαρία βγαίνει απολύτως φρέσκια.
«Οι Ολυμπιακοί για μας- είναι σαν ένα όνειρο»
Γιατί δίνετε στην Lasitskene έναν ολόκληρο μήνα ανάπαυσης μετά τη σεζόν;
Για να καθαρίσει εντελώς το κεφάλι της από όλα τα περιττά. Είναι παρόμοιο με τον τρόπο μορφοποίησης ενός σκληρού δίσκου σε έναν υπολογιστή πριν από τη φόρτωση ενός νέου συστήματος. Ταυτόχρονα, όλα τα απαραίτητα παραμένουν στο υποσυνείδητο. Η Μαρία ξέρει πολύ καλά πως να χαλαρώνει.
Όπως ήδη ανακαλύψαμε, ξέρει πώς να μην φορτώνει το μυαλό της.
Παρεμπιπτόντως, επιστρέφοντας στο θέμα που έχουμε ήδη αγγίξει: εξαφανίσαμε εντελώς την μίμηση από τις προπονήσεις μας, καθώς ένας αθλητής με τη βοήθειά της εκτελεί κίνηση μέσω της συνείδησης. Δεν υπάρχει ούτε οπτικοποίηση – η Μαρία δεν κοιτάει ποτέ τον εαυτό της από το πλάι.
Γιατί;
Επειδή διαφορετικά θα αποτύχει: σε ένα άτομο, κατά κανόνα, δεν αρέσει να κοιτάει τον εαυτό του από το πλάι, να ακούει τη φωνή του, γιατί εσωτερικά ο καθένας βλέπει τον εαυτό του με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εάν ξεκινήσεις να αλλάζεις τον εαυτό σου με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να σου αρέσει αυτό που βλέπεις από την άλλη γωνία, αναγκαστικά θα μπεις σε διαδικασία να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις ή δεν συμφωνείς. Εγώ από την μεριά μου προσπαθώ να παραμείνει ο εσωτερικός της κόσμος ο ίδιος, έτσι ακριβώς όπως τον αισθάνεται.
Είχαμε μια υπόθεση το 2014 στο Όσλο, όπου η Μαρία κέρδισε τον αγώνα, με τις ανταγωνίστριες την Anna Chicherova και την Blanka Vlasic. Όταν μετά τον αγώνα περπατούσαμε στην αίθουσα προθέρμανσης, εκεί στην τεράστια οθόνη δείξανε το τελευταίο άλμα της, το οποίο, παρεμπιπτόντως, βγήκε πολύ καλό. Σταμάτησα και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη είπα: «Κοίτα, Mαράκι, δείχνουν το άλμα σου». Και ξαφνικά μου πετάει: «Όχι, πόσο άσχημα είναι όλα ! Πόσο αργά τρέχω την φόρα.”
Έτσι, με αυτό το παράδειγμα, για άλλη μια φορά βεβαιώθηκα ότι δεν χρειάζεται να κοιτάει τον εαυτό της από το πλάι.
Δηλαδή δεν τραβάτε καθόλου βίντεο στη δουλειά σας;
Βγάζω βίντεο συνεχώς και στην προπόνηση και στους αγώνες, αλλά το κάνω αποκλειστικά για τον εαυτό μου, για την ανάλυσή μου.
Η αναγκαστική απομόνωση προκαλεί ένα άτομο να σκέφτεται πολύ περισσότερα από ό, τι στη συνηθισμένη ζωή. Δεν φοβάστε ότι η Lasitskene θα αρχίσει να σκέφτεται όλα αυτά που έκανε πριν και αυτό θα χαλάσει όλες τις ρυθμίσεις σας;
Ακριβώς για αυτό το θέμα δεν ανησυχώ καθόλου . Ξέρω ότι η Μαρία ποτέ δεν θα σκέφτεται τα άλματά της. Έτσι όταν τρώμε, δεν σκεφτόμαστε πώς λειτουργεί ο οισοφάγος.
Ναι, αλλά δεν μιλάμε μόνο για άλματα. Οποιοσδήποτε αθλητής, που προπονείται σε απομόνωση για αρκετές εβδομάδες, αργά ή γρήγορα θα ρωτήσει τον εαυτό: “Γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό αν υπάρχει μια αβεβαιότητα γύρω μου;”
Αυτή είναι πραγματικά μια δύσκολη στιγμή για έναν αθλητή. Ελπίζουμε ότι η αβεβαιότητα είναι προσωρινή. Και στην ερώτηση πώς να σχεδιάζουμε και να χτίζουμε τη διαδικασία της προπόνησης σε απομόνωση, η Μαρία με εμπιστεύεται πλήρως. Επίσης , έχει συνηθίσει από καιρό να εργάζεται με τον τρόπο που της λέω – δεν κάνει ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα. Μεγάλωσε έτσι ώστε να μην ρωτάει “Γιατί;”, “Για ποιο λόγο ;” ή “ποια είναι η διαφορά;”
Υποσυνείδητα δεν φοβάστε ότι η Lasitskene θα θέλει να σταματήσει την καριέρα της; Πράγματι, για εσάς ως προπονητής, μπορεί να είναι το τέλος της επαγγελματικής σας ζωής.
Μερικές φορές το σκέφτομαι, αλλά μετά καταλαβαίνω ότι δεν έχει νόημα να ανησυχώ μέχρι να έρθει η ώρα. Απλώς δεν μπορώ να αποσπάσω την προσοχή μου από κάτι άλλο εκτός από τη συνεργασία με τη Mαρία. Είμαστε ήδη εξοικειωμένοι με τη μόνιμη ευθύνη για το αποτέλεσμα, αλλά παρόλα αυτά, όταν συνειδητοποιείς ότι από την επιτυχία έως το λάθος μπορεί να γίνει μόνο ένα μικρό βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση, η ευθύνη της προπόνησής μου αυξάνεται πολύ. Και ιδιαίτερα η ευθύνη απέναντι στην αθλήτριά μου.
Πώς καταφέρνετε να κρατήσετε την αθλήτριά σας σε κίνητρο, δεδομένου ότι κανένας Ρώσος αθλητής δεν έχει καμία σιγουριά για την συμμετοχή στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Κοιτάξτε τι γίνεται εδώ: όταν ετοίμαζα την Μαρία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο, σκέφτηκα ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να είναι η έλλειψη ορισμένων ιδιοτήτων, η ανεπάρκεια της δουλειάς μου ως προπονητής. Πως δεν μπορούσα να προετοιμάσω την αθλήτριά μου για τον αγώνα, να μην της δώσω ό,τι χρειάζεται για να κερδίσει. Αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ποτέ ότι το εμπόδιο θα ήταν αυτό που συνέβη με τον ρωσικό αθλητισμό γενικά, ότι δεν θα μπορέσουμε να πάμε καθόλου στους αγώνες. Στην πραγματικότητα, η Μαρία ήταν 100% έτοιμη να πάρεί το χρυσό μετάλλιο – πήδηξε 2 μέτρα στην προπόνηση ενα μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παρά το γεγονός ότι η Ισπανίδα Ruth Beitia κέρδισε με αποτέλεσμα 197 εκ.
Αλλά το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί σε ένα χρόνο και στο Τοκιο, αν γίνουν οι Αγώνες.
Φυσικά, δεν μπορώ να πω πως είναι ενθουσιασμός, αλλά, ξέρετε, συμβαίνει στο κυνήγι : λίγο ακόμα και λίγο ακόμα … Προχωράμε προς αυτόν τον στόχο εδώ και τόσα χρόνια, και τώρα να παρατήσουμε τα πάντα; Όχι, σε καμία περίπτωση. Ολα είναι πολύ κοντά, απλώς πρέπει να είμαστε έτοιμοι, να μην τα παρατήσουμε. Για εμάς, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σαν ένα όνειρο. Και το πιο σημαντικό με την απομάκρυνσή της οι δυνάμεις δεν εξαντλούνται, αλλά αντίθετα, αυξάνονται.
Για πόσα ακόμα χρόνια η Lasitskene μπορεί να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Έχει οικογένεια, και φυσικά κάποια στιγμή θα θέλει να αποκτήσει παιδιά. Τι θα γίνει μετά την ανάκαμψη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια. Κρίνοντας όμως από το πώς εργάζεται η Μαρία με το σύστημα που έχω φτιάξει, θα μπορέσει να αποδώσει για ακόμη πολύ καιρό.
