[/FONT][FONT=arial]Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, είχαν περάσει μόλις τρεις ώρες απο την ολοκλήρωση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος. Η πρώτη φράση, ενα χρόνιο απωθημένο να χρησιμοποίησω τα λόγια όσων θέλουν να δείξουν οτι έκαναν ρεπορτάζ μέχρι την τελευταία στιγμή. Την απόφαση να ξεκίνησω να γράφω την υπαγορευσε η επίγνωση οτι σύντομα θα έχω ξεχάσει κάποια απο αυτά που είδα στο ΣΕΦ. Αλλα και το… αυστηρό βλέμμα του επικεφαλής του site που εδώ και- πολλές είναι η αλήθεια- μέρες περιμένει ενα κείμενο μου.
Κάποια λοιπόν θα τα ξεχάσω. Σίγουρα όχι την επιμονή του Κώστα Δουβαλίδη να σημειώνει πανελλήνια ρεκόρ στο συγκεκριμένο στάδιο. Ούτε τη συνέπεια του Κώστα Φιλιππίδη στις “πτήσεις” στα ψηλά που θα ζήλευαν επικοντιστές σε όλο τον κόσμο. Σε καμία περίπτωση δεν θα διαγράψω το δίδυμο των ιπτάμενων στο ύψος- τους Δημήτρη Χονδροκουκη και Κώστα Μπανιωτη- ούτε την αποφασιστικότητα της Νίκης Πανετα ή τη σταθερότητα του Λούη Τσατουμα και την ευχάριστη έκπληξη του Γιώργου Τσάκωνα.
Τι θέλω τέλος πάντων να ξεχάσω από αυτό το διήμερο; Μήπως το στάδιο- κατάψυξη στο οποίο όσοι παρακολουθούσαν με τα δόντια τους να… κροταλίζουν ζήλευαν τους αθλητές που σίγουρα ζεσταινονταν λίγο παραπάνω γιατί κινούνταν; Μην είναι το εκνευριστικά και καταθλιπτικά άδειο από θεατές στάδιο γιατί- μα τι πρωτότυπο- κανείς δεν γνώριζε πως διεξαγόταν το πρωτάθλημα; Η μήπως τις ακόμη λιγότερες σε σχέση με πέρυσι συμμετοχές σε σημείο που στο πένταθλο δεν υπήρχε τρίτη για το βάθρο; Μπα, μάλλον θα θέλω να ξεχάσω πως επι δυο ημέρες προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν Σαββατοκύριακο αλλά πραγματικά ο ΣΕΓΑΣ κατάφερε να κάνει τους αγώνες μεσοβδομαδα!
Στα παραπάνω λοιπόν θα κάνω απλά select all και delete- σε απλά ελληνικά- για έναν και μόνο λόγο. Γιατι δυστυχώς είμαι σίγουρη πως και στην επόμενη διοργάνωση θα μου δοθεί η δυνατότητα να τα διαπιστώσω!
Ούτε θα βρεθεί τρόπος να μην χάνονται αθλητές, ούτε θα προωθηθούν σωστά οι διοργανώσεις ούτε βέβαια η ομοσπονδία θα μάθει να διεκδικεί τα δικαιώματα της ώστε να μην εκλιπαρεί κάθε χειμώνα σαν άστεγος.
Για αυτό λοιπόν μέχρι να καταλήξουμε στα ίδια συμπεράσματα προτιμώ να μένω με τις ευχάριστες αναμνήσεις. Το να… παραμυθιάζεται κανείς συνειδητά δεν είναι απαραίτητα κακό. Ειδικά στην εποχή μας.
Και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη αθλητές που δίνουν υλικό για να γραφτούν κι άλλες παράγραφοι σε αυτο το… παραμύθι.
Ρούλα Βλασσοπούλου
