Καταρχάς επιτρέψτε μου να συστηθώ…Ονομάζομαι Καρολίνα Σκούρτη, γεννήθηκα στην Καλλιθέα, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο Graz της Αυστρίας όπου η αθλητική παιδεία είναι αυτονόητη και επέστρεψα στην πατρίδα κάπου στο Δημοτικό.
Σπούδασα στο ΤΕΦΑΑ της Αθήνας, ακολουθώντας το όνειρο και την πεποίθηση μιας μεγάλης προπονητικής σταδιοδρομίας και μην έχοντας καθόλου στο μυαλό μου ότι θα εργαστώ ως Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής σε σχολεία, όμως τελικά η δουλειά μου στο σχολείο ήταν αυτή που με έστειλε και τρία χρόνια με απόσπαση σε Αμερικάνικο Σχολείο στη Florida των ΗΠΑ. Πριν από τον “ξενιτεμό” μου είχα προλάβει να περάσω και από το χώρο της Διατησίας Καλαθοσφαίρισης ως Διεθνής και Διαιτητής Α1 Ανδρών.
Σήμερα, εργάζομαι ως Καθηγήτρια Φυαικής Αγωγής σε Δημοτικό Σχολείο της Νέας Σμύρνης και ως προπονήτρια στο τμήμα στιβου του ιστορικού Πανιωνίου Γ.Σ.Σ. και ευελπιστώ να αποπερατώσω σύντομα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη “Μεγιστοποίηση της αθλητικής επίδοσης ή απόδοσης” του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Η “σχέση” μου με το στίβο ξεκίνησε πριν από 36χρόνια και ήταν έρωτας με την είσοδο στο καρβουνίδι τότε, του αγαπημένου γηπέδου του ΠΓΣΣ…Μια μαγική στιγμή, ένα ανατρίχιασμα, ένα αίσθημα πληρότητας που δεν ξαναένιωσα αλλού….και όλη αυτή η αίσθηση χωρίς να έχω τρέξει ούτε μέτρο…δεν ξέρω αν ήταν η επιβλητικότητα του χώρου στα μάτια ενός 9χρονου αεικίνητου παιδιού, ή το καρμικό της υπόθεσης (όπως αποδείχτηκε από τη μετέπειτα αθλητική μου πορεία), αλλά εγώ ήξερα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι αυτό θέλω να κάνω…ΝΑ ΤΡΕΧΩ!!!Και μάλιστα όσο γίνεται πιο γρήγορα…και να αγωνίζομαι….και να κερδίζω…κάπως έτσι η αγωνιστική μου αθλητική καριέρα κράτησε από το 1977 έως και το 2005, όταν και έφυγα για τις ΗΠΑ “πλήρης αγωνιστικών ημερών”, έχοντας περάσει από τα 400μ., το Πένταθλο, τα 400μ. εμπόδια ως τα 18μου. όπου άρχισα να ασχολούμαι με τους συναρπαστικούς δρόμους της ημιαντοχής. Και αν και όταν πρωτοξεκίνησα να τρέχω 800μ και 1500μ. μου φαίνονταν πολλά τα μέτρα, τελικά μπορώ να πω ότι ήμουν αυτό που λένε “κλασική” 1500άρα.
Όπως αρμόζει σε ένα μεγάλο έρωτα, ο πρωταθλητισμός μου προσέφερε στιγμές τεράστιας συγκίνησης, χαράς, περηφάνιας, ευτυχίας και άλλες τόσες πόνου, απογοητεύσεων, δακρύων ακόμα και ανασφάλειας…όλα στον υπερθετικό βαθμό, έντονα, ίσως και λόγω χαρακτήρα…μου έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψω στον κόσμο, να γνωρίσω μεγάλους πρωταθλητές, να δημιουργήσω σχέσεις ζωής…πάνω από όλα με έμαθε να παλεύω για ό,τι πιστεύω πως αξίζει, να προσπαθώ να φτάνω και να ξεπερνάω τα όρια μου, να μαζεύω τα κομμάτια μου και να συνεχίζω…όσο δύσκολο και αν είναι…κέρδισα τόσα πολλά, χωρίς να θεωρώ ότι θυσίασα ποτέ τίποτα, γιατί απλά έκανα αυτό που λάτρευα…
Having said that, για τον έρωτά μου με τον πρωταθλητισμό, η “σχέση” μου με το τρέξιμο έχει εξελιχθεί σε σχέση αγάπης, όπως όλες οι υγιείς σχέσεις, σωστά?! Είναι πάντα εκεί όταν το χρειάζομαι, μου δίνει όσα του δίνω, με δέχεται με τις αδυναμίες μου και με κάνει ΠΑΝΤΑ να νιώθω καλύτερα. Αν και τρέχω πια 3-4 φορές την εβδομάδα και σε εντάσεις που καθόλου δε θυμίζουν τα “μεγαλεία” μου, δεν υπάρχει φορά που να μετάνιωσα που έτρεξα…αντίθετα κάθε μέρα που δεν τρέχω, νιώθω ότι κάτι έχασα από τη μέρα μου…μου λείπει αυτό το αίσθημα “επιτεύγματος” που μου δίνει το τρέξιμο.
Όπως καταλαβαίνετε το τρέξιμο και η άσκηση γενικότερα είναι το πάθος μου, όπως και η προπονητική σε όλα τα επίπεδα (αλλά σε αυτή θα αναφερθούμε σε άλλη ευκαρία).
Με την τιμή που μου έκαναν οι ανθρωποι του StivoZ.gr και ιδιαίτερα ο φίλος Φοίβος, να μου παραχωρήσουν “βήμα” μέσω αυτού του blog, μου δίνεται η ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας εμπειρίες, απόψεις, σκέψεις που αφορούν σε θέματα προπονητικής και όχι μόνο, με σταθερό σημείο αναφοράς πάντα το κοινό μας σημείο. THE LOVE OF RUNNING and ATHLETICS!!!
Μέχρι την επόμενη φορά, dream on and run!!! :thumbsup1:
KK
