Καθώς παρακολουθούσα σήμερα την πρώτη μέρα του κατ΄ευφημισμόν πλέον Διασυλλογικού πρωταθλήματος Α-Γ, αφού δε βαθμολογούνται οι άνω των 23χρονών (απόφαση την οποία αδυνατώ να κατανοήσω αλλά επιφυλάσσομαι προς το παρόν να κρίνω), και με αφορμή την προσπάθεια των αθλητών μου, αναρωτήθηκα τι σημαίνει τελικά για τον κάθε αθλητή ξεχωριστά ένας αγώνας, ποιος είναι ο στόχος και ποια τα προσωπικά κίνητρα του καθενός…
Εκφράζοντας λοιπόν πάντα και μόνο την προσωπική μου άποψη και εμπειρία και δη την αγωνιστική, η οποία πρέπει με έναν πρόχειρο υπολογισμό να απαριθμεί πάνω από 400 αγώνες (!), μπορώ να πω ότι τόσο η σημασία όσο και οι στόχοι σαφώς και μεταβάλλονται στη διάρκεια των χρόνων, τόσο ανάλογα με την ηλικία, όσο και με το αγωνιστικό επίπεδο. Και ανάλογα διαμορφώνονται και αλλάζουν και τα κίνητρα.
ΟΜΩΣ, υπάρχουν κάποια στοιχεία που παραμένουν σταθερά πάντα. Το πρώτιστο και υπέρτατο κίνητρο πρέπει πάντα να είναι η αγάπη για αυτό που κάνεις. Από εκεί και πέρα ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μου προκαλούσε ταχυπαλμίες “καλού τύπου”, που αναπολώ συχνά και που η έλλειψη του ήταν ένας από τους παράγοντες που με οδήγησε και στην απόφαση να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, είναι η προσμονή για τον αγώνα. Πρέπει να θέλεις να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ, όχι απλά να συμμετέχεις…όπως αναφέρεται και στο βικιλεξικό “αγωνίζομαι σημαίνει ο αγώνας και η καταβολή μεγάλης προσπάθειας για κάποιο στόχο”.
Ο αγώνας οφείλει να είναι πρόκληση για έναν αθλητή που επιθυμεί να βελτιώνεται… ο αγώνας είναι η ώρα που “όλα πληρώνονται” εκεί στο κόκκινο (ή ταν ή επί ταρτάν, συνήθιζα να λέω), είναι η στιγμή που καλείσαι να παλέψεις με τη βοήθεια των συναθλητών σου, τον κυριότερο και δυσκολότερο αντίπαλο… τον εαυτό σου… αυτή την εσωτερική φωνή που όταν φτάνουμε στον αγώνα όπως και στην προπόνηση, σε εκείνο το σημείο που δεν έχει πια fun (και ιδίως στα αγωνίσματα δρόμων, όπου το γαλακτικό και η κούραση είναι δεδομένα), μας υπονομεύει… σε εκείνο το επίπονο και κουραστικό σημείο, είναι όμως where it really counts! Είναι το σημείο που ξεχωρίζει τους πετυχημένους αθλητές, από τους αθλητές που δεν επιτυγχάνουν το στόχο τους. Πολλοί αθλητές όταν φθάνουν σε αυτό το σημείο επιλέγουν απλά να αφήσουν την προσπάθεια γιατί τους φαίνεται πολύ δύσκολο. Οι πετυχημένοι αθλητές έχουν μάθει να το αποδέχονται (ούτε να το αγαπάνε, ούτε να το μισούν) και να συνεχίζουν την προσπάθεια τους.
Προσωπικά και στις δύο βαλκανικές νίκες μου π.χ., αυτή η φωνή που μου έλεγε “δεν είμαι καλά σήμερα”, “έχω κουραστεί” ακουγόταν τόσο εκκωφαντική και πειστική για τα 2/3 της κούρσας, μέχρι που αποφάσισα “να φύγω όλα μέσα και ό,τι βγεί” και ως εκ θαύματος όλη η κούραση εξαφανίστηκε, και τερμάτισα εκστασιασμένη τόσο για την νίκη αυτή καθεαυτή όσο και για την πιο σημαντική, αυτή επί του μίζερου φυγόπονου εαυτού.
Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα του αγώνα, κοιταχτείτε στον καθρέφτη μέσα στα μάτια και αναρωτηθείτε… είσαστε έτοιμοι “να σκάψετε βαθιά-dig deep” και δεν εννοώ στο σκάμμα του μήκους :tongue:, αλλά στην ψυχή σας; Είστε διατεθειμένοι να αγωνιστείτε “as hard as you can”, όπως ήταν πάντα η απάντηση της Paula (μία είναι η Paula), όταν τη ρωτούσα για ρυθμούς και περάσματα; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα θα ξέρετε ότι κάνατε το καλύτερο δυνατό τη συγκεκριμένη μέρα, στη συγκεκριμένη κατάσταση που ήσασταν και με τις συγκεκριμένες συνθήκες, το οποίο είναι τελικά και το ζητούμενο!! Να έχετε κάνει τον καλύτερο αγώνα μέχρι τον επόμενο, όπως είχε πει και ο μέγας Νίκος Γκάλης το 1987 μετά τον ημιτελικό νομίζω!!
Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν, καλή επιτυχία!! RUN IT, JUMP IT, THROW IT!!🙂
KK
