Πόσο όμορφα ήταν να τρέχεις μέσα στη βροχή από τη μία κερκίδα στην άλλη για να πάρεις δηλώσεις από τα παιδιά της δικιάς σου ομάδας ή από μεγάλα ονόματα του εξωτερικού.
Πόσο όμορφα ήταν να ζεις έντονα τη κάθε στιγμή και να αγωνιάς για την τύχη και για το αν θα ανέβουν στο βάθρο οι Έλληνες αθλητές από τα δημοσιογραφικά και να νοιώθεις κι εσύ για λίγο… οπαδός.
Πόσο όμορφα ήταν να τρέχουμε μέσα στο άγχος και με τους υπολογιστές ανά χείρας κάτω από έντονη βροχή και υπό την πίεση του χρόνου, για να βρούμε τον Κυριάκο Ιωάννου να μας μιλήσει για λίγο για το μετάλλιο που κατέκτησε στο ύψος…
Πόσο όμορφα ήταν που μετά από αυτό τα δάχτυλά μας είχαν… γαλακτώσει και μέσα από την πίεση αυτή του χρόνου, η αντίδραση μας ήταν να γελάμε και να καταριόμαστε τους Ιταλούς συναδέλφους που είχαν μια ώρα παραπάνω λόγω της διαφοράς ζώνης και μας το έπαιζαν άνετοι…
Πόσο όμορφα ήταν να βλέπεις τα παιδιά της ελληνικής ομάδας να έρχονται με το χαμόγελο στα χείλη σχεδόν πάντα, να σου μιλήσουν για τα θετικά ή τα αρνητικά της συμμετοχής τους
Πόσο όμορφα ήταν να μαζευόμαστε στα δημοσιογραφικά και να… αποφεύγουμε τους συναδέλφους που ήθελαν να τους πούμε μια ατάκα στην τηλεόραση από τα διεθνή κανάλια
Πόσο όμορφα ήταν να πηγαίνουμε το τελευταίο βράδυ σε καραόκε βραδιά μαζί με την Μαρί Ζοζέ Περέκ και δημοσιογράφους από την Εκίπ και όλα τα μεγάλα ΜΜΕ από Ρωσία, Ιταλία, Αγγλία και πάει λέγοντας.
Πόσο όμορφα ήταν να παίζουμε “τζένγκα” μαζί μ’ αυτούς τους ανθρώπους και να ανταλλάσουμε απόψεις για τα όσα είδαμε εκείνη την ημέρα στους αγώνες.
Πόσο όμορφα ήταν να βλέπεις δημοσιογράφους να… προσπαθούν να συναγωνιστούν σε κούρσα 800 μέτρων.
Πόσο όμορφα ήταν να φεύγεις από το στάδιο μαύρα μεσάνυχτα και ο ταξιτζής να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει σε ποιο ξενοδοχείο πρέπει να σε πάει και να μην μπορεί.
Πόσο όμορφα ήταν να ακούς ότι ο Μπολτ ήταν γνωστός ως αθλητής του… μήνα και να σου σηκώνονται ψηλά τα μαλλιά της κεφαλής σου.
Πόσο όμορφα ήταν να γράφουμε έξι και οκτώ σελίδες από το πρωί ως το βράδυ και αντί να λέμε “ήμαρτον”, να είμαστε στενοχωρημένοι γιατί δεν είχαμε κι άλλο χώρο…
Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ξεκινάει σε λίγα 24ωρα στη Μόσχα και μου φέρνει στο μυαλό πολλές αναμνήσεις. Δεν είναι μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και όλες οι όμορφες στιγμές που μας χάρισαν οι αθλητές της Εθνικής ομάδας και της Κύπρου, αλλά και οι περιπέτειες που ζήσαμε όσοι δημοσιογράφοι ακολουθούσαμε αυτό το συναρπαστικό αθλητικό γεγονός.
Δυστυχώς αυτές οι εποχές πέρασαν και στις κερκίδες του “Λουζνίκι” δεν θα υπάρχει όλη αυτή η πολύ όμορφη παρέα που μέσα στο άγχος και τη πίεση της δουλειάς, αγωνιούσε και για τα αποτελέσματα των Ελλήνων αθλητών. Και αυτή η αγωνία θα συνεχίσει να υπάρχει και στη Μόσχα και στα υπόλοιπα Παγκόσμια πρωταθλήματα.
Μπορεί να μην είμαστε στη μικτή ζώνη, αλλά, Ρούλα, Μαρία, Ιωάννα, Μάκη, αυτές οι στιγμές δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Και θα τις θυμόμαστε, ακόμη και τις δύσκολες, και θα γελάμε όσο περνάνε τα χρόνια.
Μπορεί να μην είμαστε στη μικτή ζώνη, αλλά Λυκούργο, Κώστα, Αντώνη, Κώστα, Λούη, Κώστα, Δημήτρη, Αλέξανδρε, Μαρία, Τόνια, Πόπη, Νικόλ, Ηρώ, Νίκη, Αθανασία, Σοφία και Αντιγόνη, να είστε σίγουροι ότι θα θέλαμε να έρθουμε όλοι μαζί και να σας δούμε χαμογελαστούς μετά τη προσπάθεια σας να έρθετε να μας πείτε δύο λόγια και να μοιραστείτε μαζί μας τη χαρά της συμμετοχής, της πρόκρισης, του ρεκόρ, του μεταλλίου…
Μπορεί να μην είμαστε στη μικτή ζώνη, ή ακόμη και στο στάδιο, αλλά θα παρακολουθούμε με την ίδια αγωνία και την ίδια αγάπη ΚΑΙ αυτή τη διοργάνωση και ας νοσταλγούμε τις καλές εποχές.
Μπορεί να μην είμαστε στη μικτή ζώνη, αλλά οι αναμνήσεις κάποτε θα ξαναγυρίσουν για μας…
Καλή επιτυχία σε όλους και όλες. Και… καλό ξενύχτι σε εμάς από εδώ μακριά που βρισκόμαστε. Ελπίζω να νοιώσω το ίδιο όμορφα παρακολουθώντας αυτή τη διοργάνωση έστω από την τηλεόραση και μακριά από όλους σας…
*[I] Ο Κώστας Ευθυμιάδης είναι δημοσιογράφος, που κάλυπτε το ρεπορτάζ του στίβου για περισσότερα από 10 χρόνια πριν μετακομίσει στην Αυστραλία[/INDENT]
