Εδώ είμαστε και πάλι…. Πριν έξι χρόνια πήρα την απόφαση να αφήσω τη δημοσιογραφία και το ρεπορτάζ του στίβου, με το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Νταεγκού να ήταν η τελευταία μου μεγάλη διοργάνωση. Πως τα φέρνει όμως η ζωή… Εξι χρόνια μετά, επέστρεψα και πάλι και μάλιστα η πρώτη μου μεγάλη διοργάνωση την οποία καλούμαι να καλύψω μέσω της εφημερίδας Sportime, είναι το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Λονδίνο…
Σαν να μη πέρασε μια μέρα λοιπόν. Τι μια μέρα, τι έξι χρόνια… Δεν άλλαξαν και πολλά στον ελληνικό στίβο απʼ ότι διαπίστωσα εκτός από αρκετά νέα πρόσωπα. Μία αρκετά σημαντική σε αριθμό αποστολή, με φιλοδοξίες για ένα μετάλλιο, 4-5 τουλάχιστον προκρίσεις σε τελικούς και με σημαντικότερη φιλοδοξία, να είναι όλοι οι αθλητές κοντά στα ρεκόρ τους.
Λογικό είναι στις εποχές που βρισκόμαστε και με σχεδόν… μηδαμινή στήριξη, να έχει πέσει ο πήχης σε σχέση με τη δεκαετία του 90ʼ ή ακόμη και σε σχέση με την ελληνική παρουσία ως και το 2008 όπου πάντα υπήρχαν υψηλές προσδοκίες. Όμως δεν μπορεί να είναι πάντα αυτό το ζητούμενο. Ολοι οι αθλητές θέλουν να ξεπερνούν τους εαυτούς τους σε μια τέτοια διοργάνωση και να ελπίσουν σε κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο ταξίδεψαν αρχικά με την αποστολή.
Αυτό είναι και το μήνυμα που περνάει και η ομοσπονδία. Να προσπαθήσουν να κάνουν περήφανους πρώτα τους εαυτούς τους, έχοντας μια αξιοπρεπή παρουσία. Αυτό μπορεί να έρθει με έναν απλούστατο τρόπο. Να μην μπουν μέσα στο στάδιο με το άγχος να τους κυριεύει. Είναι τεράστια υπόθεση να μετέχεις σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως πρέπει να το απολαύσουν κιόλας. Ειδάλλως δε θα έχει και νόημα.
Αυτονόητο είναι ότι περιμένουμε ένα μετάλλιο από την Κατερίνα Στεφανίδη (αν όχι το χρυσό), όπως αυτονόητο θεωρώ πως κάποιους από τους αθλητές, πρέπει να τους δούμε στους τελικούς των αγωνισμάτων τους, είτε λόγω εμπειρίας, είτε λόγω επιδόσεων και εμφανίσεων που έχουν κάνει τη φετινή χρονιά (Παπαχρήστου, Τεντόγλου, Κυριαζής μερικά παραδείγματα). Βέβαια, δε θα μπορέσει κανείς να κατηγορήσει τα νέα παιδιά όπως οι Τεντόγλου και Κυριαζής, αν δεν τα καταφέρουν. Σε μια γεμάτη, αγωνιστικά, χρονιά γιʼ αυτούς, πάνε να αγωνιστούν ανάμεσα σε… θηρία. Και θα χρειαστεί… θράσος για να πετύχουν τον στόχο τους. Εχουν πλέον εμπειρίες από μεγάλες διοργανώσεις κι ας είναι το πρώτο τους Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αν έχουν το απαραίτητο θράσος, τότε πρέπει να περιμένουμε πολύ σπουδαία πράγματα στις μελλοντικές διοργανώσεις.
Το μόνο που έχουμε προς το παρόν εμείς να κάνουμε, είναι να κάτσουμε στις πολυθρόνες μας (ή στους υπολογιστές μας, γράφοντας…) και να απολαύσουμε τη διοργάνωση και τη προσπάθεια των Ελλήνων αθλητών από την τηλεόραση. Και να τους ευχηθούμε καλή επιτυχία. Αυτή θα έρθει, αν μπουν στο Ολυμπιακό Στάδιο, χωρίς άγχος, αλλά για να διασκεδάσουν και να δείξουν τι είναι ικανοί να πετύχουν.
Αγαπητέ Κώστα, καλώς ξανάλθες στη δημοσιογραφία και στο στίβο! Μόνο που όταν είσαι σε τέτοιους αγώνες και είσαι υποχρεωμένος να έχεις υψηλούς στόχους το …άγχος έρχεται μόνο του και σε βρίσκει! Είτε είσαι Τεντόγλου είτε είσαι Δουβαλίδης που έχει μετάσχει πέντε φορές σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα! Μπορεί βέβαια για να χαλαρώσεις να σκεφτείς” εντάξει δεν θα κρέμεται όλη η Ελλάδα από μένα…”, αλλά επειδή δεν πας να κάνει 7,10μ. ή 13”90 αναγκαστικά στριμώχνεσαι… Ξέρεις ότι μπορείς να πηδήσεις γύρω στα 8μ., υπολογίζεις να κάνεις 13.40 και ότι αυτό μπορεί να σε βάλει στον τελικό ή ημιτελικό, οπότε όσα και να θέλεις να το “διασκεδάσεις” αυτόματα η εσωτερική διαδικασία φέρνει άγχος! Γιατί θέλεις για τον εαυτό σου κάτι καλό, θέλεις να αποφύγεις την μέτρια εμφάνιση και τις αναλύσεις γιατί στον μεγάλο αγώνα δεν μπόρεσες να είσαι πανέτοιμος για το καλύτερο! Οπότε η ευχή σου είναι ένα “μότο” που εφευρέθηκε σαν μέσο ψυχολογικής προετοιμασίας και καλά κάνεις που το θυμίζεις… Αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι ισχύει!
Καλως σας βρηκα. Συμφωνω σ’ αυτό που λέτε. Δεν ισχύει. Ομως ήμουν πάντα της λογικής ότι πρέπει να έχουν διαφορετική νοοτροπία οι αθλητές. Οταν δεν υπάρχει πίεση από τους γύρω, πιο εύκολα έρχονται και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οπως και όταν βγάζουν από το μυαλό τους τις αποτυχίες του παρελθόντος. Από πλευράς ψυχολογίας στον μεγάλο αγώνα, αυτό θα βοηθήσει. Αυτό κάνει και η Στεφανιδη για παράδειγμα. Οπως ειπε και η ίδια , το βλέπει ως έναν αγώνα σαν όλους τους άλλους και δεν αλλάζει τίποτα από το πως προετοιμάζεται για αυτή τη διοργάνωση. Πρέπει να το διασκεδάζουν θεωρώ για έναν και απλό λόγο. Γιατί αγωνίζονται πρώτα απ όλα για τη πάρτη τους. Και μετά για όλους τους άλλους. Παλεύουν όλη τη χρονιά για να δώσουν στη μεγάλη διοργάνωση το παρόν. Είναι αρνητικό για μένα να φεύγουν από εκεί με χάλια ψυχολογία επειδη κάτι δε πήγε καλά στον αγώνα. Εκτός βέβαια και αν πηγαίνουν για… τουρισμό. Που δε θέλω να το πιστέψω για κανεναν.