Το χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη ήταν αναμενόμενο από όλους μας. Ακόμη και αν δεν ήταν χρυσό, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα έμενε εκτός βάθρου η πλέον πετυχημένη αθλήτρια του ελληνικού στίβου. Το ταλέντο της, το ήθος της και η προσωπικότητά της, είναι γνωστή σε όλους. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο με έχει προβληματίσει πολύ. Και αυτό είναι η κουβέντα που μου είπε στο τηλέφωνο ο Εθνικός Προπονητής, κ. Κουτσιώρας. Οτι η Κατερίνα ακολουθεί κατά γράμμα αυτό που απαιτεί ο πρωταθλητισμός και πως όλοι πρέπει να κατευθυνθούν (ομοσπονδία, προπονητές, αθλητές) προς αυτό το “μοντέλο” για να υπάρχουν τα ανάλογα αποτελέσματα.
Και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι εφικτό. Κατ’ αρχήν στο επίπεδο της Στεφανίδη, είναι μετρημένα τα… κουκιά αυτή τη στιγμή που μπορούν να φέρουν μετάλλιο. Η Κυριακοπούλου, που απουσίασε λόγω γέννας φέτος, ο Φιλιππίδης που είχε την… ατυχία να γυμνάζεται σε ένα άθλιο προπονητικό κέντρο που τυγχάνει να είναι και το μεγαλύτερο στην Ελλάδα, η Παπαχρήστου σε επίπεδο Ευρώπης (τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πιο δύσκολα γι’ αυτήν) και από εκεί και πέρα, απλά περιμένουμε να αναλάβει η επόμενη γενιά των Καραλή, Κυριαζή κ.α. που παίρνουν τις πρώτες του εμπειρίες σε επίπεδο ανδρών-γυναικών.
Το θέμα είναι αν μπορούμε ή αν έχουμε τη διάθεση να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο. Η Στεφανίδη έφυγε νωρίς για τις ΗΠΑ και απέκτησε άλλη αθλητική κουλτούρα. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν. Μπορεί να ακολουθήσει μια ομοσπονδία ένα αντίστοιχο μοντέλο; Να δώσει περισσότερο βάρος στην αθλητική παιδεία και κουλτούρα, σε παιδιά που σπουδάζουν και είναι στις κατηγορίες εφήβων και νεανίδων (ή έστω Νέων). Υπάρχουν οι προοπτικές; Υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν τις σωστές ενέργειες για να φέρει αποτέλεσμα μια τέτοια προσπάθεια; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Και αυτό έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Εχει να κάνει με το εκπαιδευτικό σύστημα, με το πόσο αδιάφορα έχει περάσει στη πλειοψηφία των παιδιών η ώρα της γυμναστικής στα σχολεία (που την αντιμετωπίζουν κυρίως ως ώρα… διαλείμματος), αλλά και τα εφόδια που (δεν) υπάρχουν για να μπορέσουν να εξελιχθούν ως ταλέντα και να αποκτήσουν την φιλοσοφία αυτή που βγάζει πρωταθλητές.
Μπορούν βέβαια αν θέλουν να πάρουν παραδείγματα από την Στεφανίδη ή τον Φιλιππίδη που ποτέ δεν άφησαν σε δεύτερη μοίρα τις σπουδές τους για τον πρωταθλητισμό. Γνωρίζουν πως πρωταθλητισμό δε θα κάνουν για μια ζωή. Ούτε θα βγάλουν… εκατομμύρια.
Το ζήτημα είναι να αποφασίσουν όλοι μαζί μια κοινή γραμμή. Να γίνει ένα πρώτο βήμα αλλαγής φιλοσοφίας και κουλτούρας στα σχολεία. Και αυτό θα πρέπει να αλλάξει με συνολική προσπάθεια από όλους (κυβέρνηση, ομοσπονδία, καθηγητές). Ας δουν τα παιδιά την γυμναστική σαν παιχνίδι, αλλά ας ανακαλύψουν και οι καθηγητές τους που έχουν κλίση τα παιδιά. Σε ποιο άθλημα. Και αν δε κάνουν πρωταθλητισμό, ας κάνουν τουλάχιστον αθλητισμό. Ξεκινώντας έτσι, θα βγουν και ταλέντα. Και μετά οφείλει η -κάθε ομοσπονδία- να επενδύσει σ’ αυτά, όχι απαραίτητα οικονομικά, αλλά να βρει τρόπους να αποκτήσουν τα παιδιά αυτά τα εφόδια, το κίνητρο και την όρεξη, να κυνηγήσουν αυτό, που με κόπο ετών η Στεφανίδη κατάφερε από μικρή ηλικία.
Μπορούν να βγουν πολλές Κατερίνες, αρκεί να βρεθούν οι άνθρωποι που θα ρίξουν βάρος πάνω σ’ αυτές και θα τους δείξουν πως αν πράγματι θέλουν να κυνηγήσουν αυτά τα όνειρα, θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τις βοηθήσουν να τα εκπληρώσουν. Και δε θα τις βλέπουν απλά ως αθλήτριες που θα φέρουν μετάλλια, χρήματα, χορηγίες και… βαθμούς στους συλλόγους. Το ενδιαφέρον τους, θα είναι το κίνητρό τους για να φτάσουν εκεί που λίγες και λίγοι έχουν καταφέρει…
