Όλοι περάσαμε από αυτό.. είναι κάποιες μέρες που απλά είναι πιο περίεργες και δύσκολες από τις υπόλοιπες. Αυτές είναι οι επικίνδυνες αλλά και ιδανικές μέρες θα έλεγα.
Ιδανικές για να τα βρεις με τον εαυτό σου.
Αρχίζεις να αμφισβητείς τα πάντα.. και να αναρωτιέσαι γιατί κάνεις αυτά που κάνεις. Και αν έχεις πάρει τις λάθος αποφάσεις.
Τα παρακάτω γράφτηκαν μετά τον πρώτο μου αγώνα στον κλειστό στίβο.
Δεν τα δημοσίευσα διότι πίστευα ότι δεν είναι κάτι που θα ενδιέφερε κάποιον ιδιαίτερα να διαβάσει.
Λίγο πριν το πανελλήνιο είχα μια συζήτηση με μια αθλήτρια και συνειδητοποίησα ότι τα παρακάτω ίσως ενδιαφέρουν και σχετίζονται με παραπάνω άτομα από ότι πίστευα.
Ανάμεσα σε ραντεβού γιατρού και προπόνηση πήγα για έναν γρήγορο καφέ με δυο συναθλήτριες μου.
Η συζήτηση αυτόματα πήγε στους στόχους μας, σε προετοιμασίες που θέλουμε να πάμε και πότε. Αλλά και στα λεφτά που δεν βγάζουμε – οπότε πως θα πάμε προετοιμασία? Πάλι πρέπει να παρακαλέσω κάποιον να με στηρίξει?
Και εκεί αρχίζει και γίνεται η συζήτηση πιο έντονη. Εμένα το μυαλό μου ταξιδεύει μόνο του.. στις πιθανές λύσεις.. στο τι μπορώ να κάνω αλλά κυρίως..
Ο νους μου πάει μετά και στα άλλα προβλήματα..
Εντάξει δεν είμαι 100% σίγουρη ότι έχεις και εσύ τις ίδιες σκέψεις αλλά ξέρω πως κάτι παρόμοιο σου έχει τύχει..
Και τώρα θα σου περιγράψω την δική μου ροή σκέψεων.
Αρχικά : Γιατί κάνω στίβο ακόμα? Γιατί συνεχίζω να βασανίζω το κορμί μου? Ενώ είμαι 25 χρονών και δεν έχω κάνει κάποια σημαντική διάκριση ακόμα!?
Δεν βοηθάω την οικογένεια μου.. ο βασικός λόγος που γύρισα από την Αμερική ήταν να την βοηθάω και να είμαι εδώ μαζί τους .. αλλά αυτή την στιγμή την επιβαρύνω.
Πότε θα βγάλω αρκετά λεφτά από αυτό που κάνω για να μπορέσω να ζήσω με αξιοπρέπεια? Σε αυτό το σημείο αν δεν με ξέρεις προσωπικά θα σου πω δύο λόγια, για να καταλάβεις τι εννοώ.
Εδώ και μήνες μένω στους αθλητικούς ξενώνες του ΟΑΚΑ, όπου δεν πληρώνω τίποτα πάρα μόνο τα προσωπικά μου έξοδα.. τέλεια έτσι?!
-Αξιοπρέπεια λοιπόν για μένα σημαίνει να μπορώ να πάω να κάνω μπάνιο και να μην τρέμω απο το κρύο μέσα στο μπάνιο.. γιατί έχει την ίδια θερμοκρασία με έξω. Να μην κάνω μπάνιο όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί θα τελειώσει το ζεστό νερό.. Τις προάλλες μπήκα στο δωμάτιο πανηγυρίζοντας, λέγοντας στην συγκάτοικο μου ότι μου έφτασε το ζεστό νερό να ξυρίσω ενάμισι πόδι!! Ενάμιση πόδι!!! Ζήτω!! Και εκπλαγήκαμε και οι δύο που είχε τόσο ζεστό νερό.
-Αξιοπρέπεια για μένα σημαίνει οτι μπορώ να πάω σουπερ μαρκετ και να μην μετράω τα ψώνια μου γιατί δεν ξέρω πότε θα ξανά πληρωθώ για να μπορέσω να ξαναπάω σουπερ μαρκετ..
-Σημαίνει να μπορώ να πάρω το αμάξι μου και να πάω όπου θέλω.. όχι να μετράω τα χιλιόμετρα και πόση βενζίνη μου έχει μείνει ακόμα..
Και έχοντας αυτά στο μυαλό μου.. αναρωτήθηκα ξανά γιατί το κάνω αυτό, γιατί να βασανίζομαι έτσι όταν μπορώ να πάω να πιάσω δουλειά.. ή να πάω Αμερική ξανά για μεταπτυχιακό.
Γιατί να βασανίζομαι κάθε μέρα? Γιατί καταπονώ το κορμί μου?
Γιατί αγωνιζόμαστε στο κάτω κάτω.. όταν ξέρουμε ότι το 10% από εμάς θα βγάλει λεφτά που θα του επιτρέψουν να ζει έτσι όπως θέλει ή έστω να καλύψει τις βασικές του ανάγκες..
Και εκεί διακόπηκαν οι σκέψεις μου καθώς φύγαμε από την καφετέρια.
Φεύγοντας από την προπόνηση, κρατώντας στο ένα χέρι πάγο για να ηρεμήσω τους πόνους μου μετά..
Εκεί περπατώντας προς το δωμάτιο… οι σκέψεις μου ξέφυγαν πάλι..
Μην μου πεις ότι εσύ δεν είχες ποτέ σου μια τέτοια μέρα….
Μέρα που αναρωτήθηκες αν όλα αυτά αξίζουν τους κόπους σου και τις θυσίες σου.
Μην μου πεις ότι ποτέ δεν αναρωτήθηκες γιατί αγωνίζεσαι… γιατί ακόμα παλεύεις μετά από τόσες δυσκολίες.. Ξέρω οτι δεν είμαι η μόνη που έχει δυσκολίες..
Είναι πολλοί αυτοί που παλεύουν καθημερινά εκεί έξω.. και το ξέρω γιατί το βλέπω και το ακούω καθημερινά στο γήπεδο.
Και ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο? Οτι όλοι μας αγωνιζόμαστε με τους προσωπικούς μας δαίμονες κάθε μέρα.. κάθε μέρα πάμε εκεί μέσα πάρα τα προβλήματα μας.. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι και άλλοι έχουν προβλήματα.. παρόλα αυτά δεν μας νοιάζει – φερόμαστε εγωιστικά μέσα στο γήπεδο και σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας.. Κάνοντας την εμπειρεία του επόμενου που θα μπει εκεί μέσα χειρότερη.. αλλά οκ ας μην το πάμε εκεί γιατί αυτή είναι συζήτηση για άλλη μέρα..
Μετά ξανά σκέφτομαι και λέω ότι μάλλον υπερβάλλω.. δεν είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί τα περνάνε τόσοι.. κανείς δεν λέει τίποτα.. άρα δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι..
Απλά κακοέμαθα εγώ από την Αμερική και συνήθισα τον τρόπο που γινόντουσαν εκεί τα πράγματα.. και οτι οι συνθήκες που ζώ είναι φυσιολογικές για τα δεδομένα..
Μέχρι που πήγα να πλύνω τα πιάτα μου στο ίδιο κρύο μπάνιο ναί, και δεν έχει ζεστό νερό πάλι. Και έξω έχει 10 βαθμούς και μέσα στο μπάνιο και στους διαδρόμους είχε 12. Και με αυτό το κρύο πονάει η λάμα και η βίδα που έχω μέσα στο καλάμι μου.. σαν κάποιος να παίρνει ένα σφυρί και να μου το χτυπάει…
Και ξανά κατέληξα στο ίδιο ερώτημα… γιατί παλεύω ακόμα?
Γιατί είμαι εδώ μέσα, εγώ και άλλοι τόσοι.. και πως αντέχουμε?
Γιατί κάθομαι και επιβαρύνω τον εαυτό μου άλλα και την οικογένειά μου…
Χιλιάδες τέτοιες σκέψεις και ερωτήματα με βασάνιζαν..
Μέχρι που πήγα την επόμενη μέρα προπόνηση.
Έβαλα την μουσική μου πάλι και άρχισα να ξεχνιέμαι… Η μουσική έχει μια περίεργη επιρροή.. μας αλλάζει την διάθεση και τα κάνει όλα πιο ενδιαφέρον. Μέτα από αρκετά άσχημα άλματα όπως πάντα, ήρθε ένα καλό και τεχνικό.. και ξαφνικά εκεί πάνω στην προσγείωση μου πάνω στο στρώμα θυμήθηκα!
Αν τρέξω λοιπόν την στροφή παρεμένοντας όρθια αλλά ταυτόχρονα γρήγορα.. αν τοποθετήσω το πόδι μου σωστά και κάτω από το σώμα μου.. και αν οδηγήσω πάνω με το χέρι και το γόνατο.. η αίσθηση του σωστού άλματος είναι απίστευτη. Για λίγα δεύτερα πετάω!!
Θυμήθηκα λοιπόν πόσο πολύ με γεμίζει και με εξιτάρει όταν καταφέρνω κάτι δύσκολο στην προπόνηση.. όταν ξέρω πως όλοι οι κόποι μου πήγαν κάπου…
Το πόσο με γεμίζει να κατακτώ τους στόχους μου αλλά και να ξεπερνάω τα όρια μου..
Πόσο κάλα νιώθω στην προπόνηση όταν μετά απο ώρες ατελείωτες που παλεύω να βγάλω μια άσκηση επιτέλους τα καταφέρνω..
Η αίσθηση που έχω για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πάνω στο άλμα στον αγώνα!!!
Τότε λοιπόν είπα πως θα σφίξω και άλλο τα δόντια μου και θα αντέξω λίγο ακόμα!
Γιατί τελικά πιο οδυνηρό ήταν να μην μπορώ να αγωνίζομαι λόγω τραυματισμών παρά οι χάλια συνθήκες που αντιμετωπίζω τώρα… είναι οδυνηρό να μην μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς και που έχεις αφιερώσει πολλές ώρες και χρόνια.
Θυμήθηκα ξανά λοιπόν πόσο πολύ αγαπώ αυτό που κάνω και πόσο πολύ με γεμίζει..
Ναι κάποιες μέρες θα είναι δύσκολες! Ναι θα ξεχνάω γιατί κάνω τις επιλογές που κάνω και καταλήγω να βασανίζομαι τόσο.
Αλλά σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε γιατί ξεκινήσαμε…και αύτες οι ατελείωτες ώρες προπόνησης, θεραπειών, και πόνου.. ξαφνικά έχουν και πάλι νόημα γιατί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εκεί πάνω απο τον πήχυ έκανα κάτι σωστό.. κάτι που με γεμίζει ελπίδες για το τι μπορεί να κάνω στον αγώνα.
Με γεμίζει ελπίδες για το ότι θα πετύχω έναν ακόμα στόχο και όνειρο από μικρό παιδί.. να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.. αλλά και ..
να γράψω την δική μου ιστορία, και να αφήσω τον κόσμο λίγο καλύτερο απο ότι τον βρήκα.. Ναί το ξέρω ακούγεται κλισέ άλλα νομίζω πως αυτός θα έπρεπε να είναι ο ανώτερος στόχος όλων μας.
Είτε αυτό σημαίνει να γίνεις ο καλύτερος αθλητής που μπορείς και να κυνηγήσεις τα όνοιρα σου και να γίνεις παράδειγμα για άλλους. Είτε απλά να είσαι καλός άνθρωπος, καλός αδερφός, φίλος και συναθλητής. Να ξέρεις ότι με κάποιον τρόπο, έστω και μικρο, έχεις κάνει μια αλλαγή προς το καλύτερο για κάποιον..
Μέσω του αθλητισμού η επιρροή και το παράδειγμα που μπορείς να δώσεις είναι τεράστια.
Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν για να με λυπηθεί κανείς ούτε να κάνω κάποιον να νοιώσει άβολα. Γράφτηκαν γιατί ξέρω πως υπάρχουν μέρες που όλοι μας έχουμε αμφιβολίες για όλα… αλλά δεν έρχεται αυτό το άλμα που μας κάνει να θυμηθούμε τους στόχους μας και την μάχη μας. Τα παραπάνω είναι μια υπενθύμιση ότι όλοι μας περνάμε δύσκολα…