Our Moments..

Γράφοντας λίγα λόγια για το παγκόσμιο κλειστού (->”Ohh Marry“) συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω κάτι δικό μου πολύ καιρό, αλλά και ότι μου έχει λείψει. Ενώ σπούδασα δημοσιογραφία, σπανίως πλέον γράφω.

Έχω γίνει από τους ανθρώπους που πλέον λένε ότι δεν υπάρχουν αρκετές ώρες μέσα στην μέρα. Ξυπνάω πότε αρκετά νωρίς για να προλάβω να φάω πρωινό με την ησυχία μου ποτέ είμαι τόσο κουρασμένη που κλείνω το ξυπνητήρι και δεν θα σας πω ψέματα, ξυπνάω λίγο πριν την προπόνηση και τρώω μια μπανάνα στον δρόμο.

Μετά την προπόνηση πάω κατευθείαν δουλειά, την οποία κάθε μέρα αγαπάω και παραπάνω. Οι άνθρωποι με έχουν αγκαλιάσει και με έχουν βοηθήσει απίστευτα. 
Για όσους δεν ξέρουν, δουλεύω σε μια μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. 

Δεν θα σταθώ στο πως και γιατί. Αλλά μόνο στο ότι αυτοί οι άνθρωποι με έχουν στηρίξει απίστευτα κι ότι χάρη στην πολύτιμή τους στήριξη έγινε η καθημερινότητα μου βιώσιμη, και συνεχίσω τον αθλητισμό. 

Αυτό όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, είναι τα μαθήματα που παίρνω από εκεί καθημερινά. Από τους παππούδες μου! Δυστυχώς έχασα τους δικούς μου παππούδες όταν ήμουν μικρή αλλά πλέον μπορώ να πω ότι έχω πολλούς. 

Κάθε μέρα που μπαίνω μέσα με γεμίζουν με τόση χαρά και δύναμη. Το να τους ανταποδίδω την ίδια χαρά είναι αξία ανεκτίμητη. Αυτοί οι άνθρωποι τα έχουν δει και ζήσει όλα. Και έχουν τόσες πολλές ιστορίες αλλά και μαθήματα να διδάξουν που πραγματικά θα μπορούσα να γράψω βιβλία ολόκληρα.

Ο καθένας τους έχει μια μοναδική ιστορία, αλλά όλοι τους έχουν κάτι κοινό. Μετανιώνουν για κάτι που δεν έκαναν. Για κάποιους είναι ταξίδια. Για όλους είναι που δούλεψαν τόσο πολύ και δεν αφιέρωσαν όσο χρόνο ήθελαν στους αγαπημένους του. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις (κυρίως γυναίκες) είναι ότι έμειναν σε μια σχέση που δεν θα έπρεπε. Ανέχτηκαν πράγματα τα οποία δεν είναι επιτρεπτά. 

Κάθε μέρα μου λένε το ίδιο: “H ζωή είναι για εσένα είναι πλέον, κοίταξε μην κανείς τα ίδια λάθη με εμάς. Το σημαντικό είναι να είσαι χαρούμενη.”

Δεν νομίζω όμως ότι συνειδητοποιούμε όλοι μας ότι όντως αυτό είναι, δεν έχουμε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Όσο μακάβριο ή κλισέ και αν ακούγεται. Δεν αποδεχόμαστε συχνά ότι μεγαλώνουμε. Αρνούμαστε να το δούμε. Αλλά η ζωή είναι στιγμές, και συχνά κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να ξεχνιόμαστε και χάνουμε τις στιγμές.  Τρέχουμε να προλάβουμε και ξεχνάμε τα βασικά. Ξεχνάμε να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε, γιατί πάντα κυνηγάμε το κάτι ακόμα. Ξεχνάμε να κοιτάξουμε δίπλα μας και να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε και να χαρούμε τις απλές καθημερινές στιγμές μαζί τους. Χανόμαστε μέσα στις οθόνες και ξεχνάμε να κάνουμε συζητήσεις. Ξεχνάμε να είμαστε σωματικά και ψυχικά εκεί.

Σε μερικά χρόνια από τώρα θα θυμάσαι τα παλιά και θα αναπολείς συζητήσεις και στιγμές με τους αγαπημένους σου και όχι τι έβλεπες στην οθόνη του κινητού σου. Τα χρόνια περνάνε, και σύντομα θα αναρωτιέσαι πως πέρασαν έτσι γρήγορα, και θα λες γιατί δεν αφιέρωσα χρόνο εκεί που τελικά έπρεπε. 

Βιαζόμαστε τόσο πολύ να φτιάξουμε και να κατακτήσουμε τους στόχους μας που ξεχνάμε να πούμε μπράβο στον εαυτό μας για τα μικρά πράγματα που κάνει. Ξεχνάμε να απολαμβάνουμε. Βιαζόμαστε συνεχώς να φτάσουμε κάπου που εντέλει όταν φτάσουμε μπορεί να μην το απολαύσουμε καν. 

Σαν Έλληνες ξέρουμε τι θα πει να απολαμβάνεις την ζωή, και να μοιραζόμαστε στιγμές με κοντινούς μας ανθρώπους. Πλέον όμως το ξεχάσαμε και εμείς. Η βιοποριστική ζωή του Έλληνα είναι δύσκολη. Όλοι έχουν γεμίσει σκοτούρες. Τα προβλήματα έγιναν πολλά, και τα λεφτά δεν φτάνουν σε κανέναν. Το ξέρω..

Δυστυχώς δεν έχω τη μαγική απάντηση σε όλα αυτά, μακάρι να την είχα. Μακάρι να μπορούσα να σας πω ποιό είναι το μυστικό της ζωής, και να έλυνα όλα μας τα προβλήματα. Αυτό που έχω να πω είναι πως κάθε μέρα που κάθομαι με έναν παππού η μια γιαγιά και μου αφηγούνται ιστορίες από τα παλιά, δεν έχουν να κάνουν με το ποσό τους λείπει η δουλειά τους και σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με το ποσά σπίτια είχαν, ούτε πόσα λεφτά έβγαλαν. 

Είναι όλες γεμάτες όμορφους ανθρώπους, Ανθρώπους που αγάπησαν και έκαναν την διαφορά στην ζωή τους. Είτε είναι αδέρφια, είτε είναι τα παιδιά τους ή φίλοι. Τους δικούς τους ανθρώπους, θυμούνται και γεμίζουν χαρά τα πρόσωπα τους. Τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, τους φίλους τους που τους στάθηκαν στα δύσκολα. Τις αναποδιές που ξεπέρασαν μαζί. Αυτά μένουν. Τα βασικά! Που πλέον τα αμελούμε και τα ξεχνάμε.  

Πρόσφατα, η συναθλήτριά μου, Ελίσαβετ (σσ: Πεσιρίδου), έζησε κάτι το οποίο εύχομαι να μην τύχει ποτέ σε κανέναν. Ο αδερφός της ήταν σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ο Γιώργος ήταν σε καταστολή για έναν μήνα και οι πιθανότητες να τα καταφέρει ήταν εναντίον του. Μετά από έναν δύσκολο μήνα ο Γιώργος ανέκαμψε. Όταν η περιπέτεια αυτή λοιπόν τελείωσε, και η Έλσα ήρθε για προπόνηση ξανά, είδα έναν άλλο άνθρωπο. Όταν την ρώτησα για κάτι μου είπε: “Σιγά μην κάτσω και στεναχωρηθώ ή σκάσω για κάτι τόσο ασήμαντο. Πάνε αυτά που ήξερες. Μετά από αυτό που πέρασα συνειδητοποίησα τι πραγματικά αξίζει αλλά και που θα δίνω βάρος. Πραγματικά η ζωή είναι μικρή για να αφήνω όλα αυτά να μου χαλάνε τη μέρα”.

Δεν χρειάζεται να περάσουμε μαύρες μέρες για να εκτιμήσουμε τις καλές. 

Όσο ήμασταν μικροί βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Και όταν επιτέλους μεγαλώσαμε, λέμε τι ωραία που ήταν τότε που ήμασταν μικροί. Πάντοτε θέλουμε κάτι άλλο. 

Αγαπητέ αναγνώστη για μια στιγμή σε θέλω εδώ!

• Συνειδητοποίησε ότι αυτή τη δεδομένη στιγμή είσαι όσο πιο μικρός γίνεται.
• Ότι μια μέρα θα θέλεις να είσαι σε αυτή την ηλικία που είσαι τώρα.
• Μην αφήνεις ανεκμετάλλευτο το χρόνο.
• Πήγαινε λοιπόν τη βόλτα που λες ότι είσαι κουρασμένος για να κανείς, δες τη μαμά σου λίγο παραπάνω και ας σου γκρινιάζει.
• Μην χάνεις στιγμές από το παιδί σου που μεγαλώνει, άσε για λίγο τις έγνοιες σου και ζήσε στο παρόν.
• Να είσαι εκεί 100%.
• Πέτα το κινητό μακριά σου και μείνε εκεί.
• Απόλαυσε αυτά που έχεις γιατί μια μέρα θα τα αναπολείς.
• Φύγε από μια κατάσταση που δεν σου αξίζει.
• Κρατά στη ζωή σου ανθρώπους που σε αγαπάνε!
• Και προπαντός ζήσε!
• Φτιάξε αναμνήσεις που θα είσαι ευγνώμων και περήφανος όταν θα τις διηγείσαι ίσως μια μέρα σε κάποιον σαν εμένα.