Επιτέλους Αθήνα. Τον τελευταίο καιρό όλο ταξιδεύω. Τέρμα η μουσική στα ακουστικά μου. Περιμένω τις αποσκευές μου στο αεροδρόμιο, ταυτόχρονα κουνιέμαι με τον ρυθμό του bad guy. Αδιάφορα περνάω μέσα στον κόσμο και επιτέλους βλέπω τη μαμα μου.
Πάνω στη συζήτηση μου είπε για ένα βίντεο που είδε στο youtube, για έναν κολυμβητή που τον είχαν μαχαιρώσει πολύ άσχημα. Αφού πάλεψε με το θάνατο, μετά έπρεπε να μάθει να ξανα κολυμπάει από την αρχή. Μου λέει η μαμά μου “φαντάσου πόση ψυχική δύναμη είχε για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του ξανά, μετά από όλα αυτά που πέρασε”. Ο Ρωσος κολυμβητής λοιπόν βγήκε -ξανά- παγκόσμιος πρωταθλητής μετά από το ατύχημά του (τελικά αναφερόταν στον περίφημο Aleksander Popov, που μαχαιρώθηκε σε καύγα πίσω από ένα μπαρ στα νεφρά και στον πνεύμονά του).
Η μητέρα μου συνέχισε λέγοντας πόσο την άγγιξε αυτή η ιστορία και πόσο πολύ θαυμάζει αυτό που έκανε (είναι σπάνιο αυτό για την μαμά μου, έχει περάσει πολλά και δεν συγκινείται εύκολα)
Το δικό μου μυαλό πήγε σε όλους τους αθλητές που ξέρω, που είχαν μεγάλους τραυματισμούς και επανήλθαν στο επίπεδο που ήταν πριν ή και σε ακόμα καλύτερο. Η σε όλους τους αθλητές που ακόμα παλεύουν με έναν τραυματισμό.
Πόσες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν εκεί έξω που δεν έχουμε ακούσει;
Δεν έχουμε ακούσει γιατί κανείς δεν ασχολείται ή γιατί απλά δεν βγήκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές;
Σε ένα πράγμα είχε δίκιο η μαμά μου.. στο πόση ψυχική δύναμη θέλει για να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο.
Πόση δύναμη θέλει γενικά για να προσπεράσεις οποιονδήποτε τραυματισμό που σε κρατάει μακριά απο αυτό που αγαπάς. Σίγουρα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα φτάσεις ξανά εκεί που ήσουν; Αν είσαι αρκετά δυνατός για να το ξεπεράσεις…
Η επαναφορά μετά από έναν τραυματισμό είναι το χειρότερο στάδιο. Σαν αθλητές ποτε δεν είμαστε ok με το πόσο αργή είναι η αποκατάσταση. Πόσα λίγα κάνουμε σε σύγκριση με οταν κάνουμε κανονική προπόνηση. Ποτέ δεν ήμασταν ok με το να μην πηγαίνουμε στο γήπεδο. Περνάει πιο αργά ο χρόνος… και ταυτόχρονα πονάμε περισσότερο ψυχικά παρά σωματικά. Δύο ανθρώπους γνωρίζω που έχουν περάσει από κάτι τόσο έντονο και δύσκολο στη ζωή τους. Δύο αθλητές του Κ.Μαγαλοοικονόμου: Γιάννης Πελλίδης και Νίκος Νεράντζης. Και οι δύο είχαν πολύ σοβαρά ατυχήματα με μηχανή.
5 Νοεμβριου 2011
Είχα άλματα στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν θυμάμαι να καταφέρνω να κάνω κανένα.. τα νέα ταξιδεψαν γρήγορα και μέσα στο γήπεδο επικρατούσε ησυχία. Ο Γιάννης είχε γλιστρήσει στον δρόμο έπεσε με την μηχανή και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ακρωτηριάστηκαν και τα δύο του πόδια…δεν ξέραμε σε τι καταστάση ήταν, κανείς μας δεν μπορούσε να κάνει προπόνηση… θέλαμε να πάμε στο νοσοκομείο να τον δούμε. Στο δρόμο μεταξύ μας πρέπει να ανταλλάξαμε δύο κουβέντες. Απόλυτη σιγή.
Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο του. Ο Γιάννης κρατούσε ένα μπουζούκι στα χέρια του, είχε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του. Γύρω του οι φίλοι του και ενώ έπαιζε το μπουζούκι τραγουδούσε το “είμαι αετός χωρίς φτερά”.
Εκείνη τη στιγμή αυτό με πόνεσε πολύ, βγήκα από το δωμάτιο κλαίγοντας. Αργότερα αυτή η σκέψη μου έδινε δύναμη. Ο Γιάννης, ήταν μόνο 20 χρονών, όχι απλά αποδέχθηκε το ατύχημα του αλλά έδινε δύναμη σε εμάς και στην οικογένειά του με το χαμόγελο του και τη στάση του.
Μπορεί να μην ξαναέκανε επι κοντώ, αλλά το μονοπάτι που επελεξε να διαβει μέτα το ατύχημα είναι αξιοθαύμαστο. Μέτα απο ένα μήνα έβαλε το πρώτο του προσθετικό μέλος, και μετά απο έναν χρόνο έβαλε και το δεύτερο και περπάτησε χωρίς πατεριτσες.
3 Νοεμβριου 2017
Είμαι στο δωμάτιό μου στο Τζόρτζια και διαβάζω. Εκεί που δεν άντεχα άλλο, μπαίνω στο stivoz.gr να δω νέα από τον ελληνικό στίβο. “Ατύχημα ο Νερατζης με μηχανή”. Δυο κατάγματα στη μέση. Ακινησία για αρκετό καιρό και όχι μόνο χάνει τη χρονιά αλλά πρέπει και να ξεχάσει το επί κοντώ. Δεν ήξερα τον Νίκο προσωπικά τότε. Απλά σκέφτηκα τον κύριο Μεγαλοοικονόμου και πως θα ξαναπεράσει από τα ίδια όπως το 2011. Άλλος ένας αθλητής του σε παρόμοιο ατύχημα με μηχανή.
Ο Νίκος είχε δύο κατάγματα στη μέση του και έπρεπε να κάνει σπονδυλοδαισία. Του είπαν οτι πότε ξανά δεν θα μπορέσει να αθληθεί και να ξεχάσει τα όνειρα του για το επι κοντώ και ήταν μόλις 19.
Άνοιξη 2019.
Είμαστε αρκετά άτομα μαζεμένα στους ξενώνες. Μιλάμε γελάμε, και πάνω στη συζήτηση έρχεται το ατύχημα του Νίκου. Όλοι μοιράστηκαν εκείνες τις στιγμές από το νοσοκομείο τις κραυγές που έβγαζε ο Νίκος από τον πόνο. Και πόσο δύσκολο ήταν να βλέπουν τον Νίκο έτσι αλλά και να μην ξέρουν τι να πουν και να κάνουν.
Όπως είπα και πριν δεν ήξερα τον Νίκο όταν έπαθε το ατύχημά του. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τις λεπτομέρειες του ατυχήματός του αλλά και το πόσο πόνο πέρασε. Εκείνη την ημέρα ο Νίκος, μου είπε για τις ατελείωτες ώρες πόνου που πέρασε στο νοσοκομείο. Για τις αμφιβολίες που είχαν οι γιατροί για το αν θα μπορέσει να κάνει οποιαδήποτε μορφή άθλησης… αλλά και πως γι’ αυτόν δεν υπήρχε ερώτημα. Ήξερε ότι θέλει να ξανακάνει επί κοντώ και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό.
Ο Γιάννης κάνει ποδηλασία και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, δοκιμάζει καινούργια σπορ αλλά και ξεπερνάει τα προβλήματα με τα προσθετικά του πόδια. Και ο Νικος ξανακανει επί κοντώ.
Δύναμη – και ώθηση
Μπορεί να μην έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές (ακόμα) για να ακουστεί η ιστορία τους σε όλο τον κόσμο, και να συγκινήσει τη μαμα μου. Αλλά αυτοί οι δυο άνθρωποι έρχονται στο δικό μου το μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι δυνατούς ανθρώπους με μεγάλη ψυχική δύναμη.
Αυτά γύριζαν στο μυαλό μου συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Ξαναβάζω ακουστικά λοιπόν.. Παίζει το survivor by 2WEI… αδιάφορα περνάω μέσα στον κόσμο ξανα κουνώντας το κεφάλι, πηγαίνοντας προς την πύλη μου.. Αναπολώντας όλα αυτά.. με έκανε να χαμογελάσω.. γιατί υπάρχουν πραγματικά πολλοί δυνατοί άνθρωποι εκεί έξω με μεγάλα προβλήματα και ακόμα μεγαλύτερα χαμόγελα.
Αυτό μου δίνει εμένα κουράγιο να συνεχίζω! Tα καθημερινά μας προβλήματα μπροστά σε αυτο που έζησαν αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν είναι τίποτα.
Ελπίζω και εσείς να παρετε λίγη δύναμη και να χαμογελασετε στην ζωη 🙂
Τατιάνα, θερμή παράκληση, γράψε ένα βιβλίο, μια αυτοβιογραφία. Διαβάζω όλα σου τα άρθρα εδώ και παρατηρώ ότι γράφεις πολύ ωραία! Συγχαρητήρια από έναν ανώνυμο φίλαθλο που χάρηκε πολύ για το πρόσφατο ρεκόρ σου και που εύχεται ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες στο μέλλον, εντός κι εκτός στίβου.
Ευχαριστώ παρά πολύ! Τα καλά σας λόγια μου δίνουν θάρρος να συνεχίσω!
Πόσο δίκιο έχεις με το άρθρο σου,πόση ψυχικη δύναμη θα πρέπει να έχει κάποιος για να μπορέσει να ξεπεράσει και να συνεχίσει μετά από σοβαρό τραυματισμό?
Διαβάζοντας το άρθρο σου μου ήρθε κι εμένα στο μυαλό μία παρόμοια περίπτωση αθλητή.
Ήταν ένα νέο παιδί, ταλαντούχος αθλητής του στίβου, ήταν στα 19 ένας από τους 3 καλύτερους αθλητές της κατηγορίας του στον κόσμο. Παρά το νεαρό της ηλικίας προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου. Θυμάμαι είναι Φεβρουάριος το 2008 ,έξω από το γήπεδο χιονίζει το κρύο τσουχτερό στην αίθουσα που γυμνάζονται οι αθλητές η θέρμανση ανεπαρκή ,ο αθλητής μας επιχειρεί με ένταση μια άσκηση στον στίβο. Ξαφνικά κουτσαίνει,πέφτει κάτω ,σφαδάζει από τον πόνο.Οι φωνές του ακούγονται ακόμα στο μυαλό μου μετά από τόσα χρόνια ώρες ώρες.
Διάγνωση ολική ρίξη Αχίλλειου τένοντα από ιατρικό λάθος χρήσης κορτιζόνης στην περιοχή.
Χρειάστηκε χειρουργείο,αντί για τένοντα χρησιμοποιήθηκε ο μακρύς πελματιαίος αφού ο αχίλλειος είχε καταστραφεί.
Θα ξαναπερπατήσει σωστά ήταν το ερώτημα?φυσικά για αθλητισμό ούτε λόγος.
Πόσα ψυχικά αποθέματα θα έπρεπε να έχει για να συνεχίσει και να ξαναφτάσει αθλητικά στο επίπεδο που ήταν πρίν?
Ο αθλητής αυτός το 2012 μετά από μεγάλη προσπάθεια υπομονή και απίστευτα ψυχικά αποθέματα ξεπέρασε τον εαυτό του και κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο αγώνισμα του.
Συμπτωματικά για ένα διάστημα γυμναζόσασταν στο ίδιο γήπεδο.
Συγχαρητήρια στην Τατιάνα Γκουσίν για τα θαυμάσια και πολύ καλογραμμένα άρθρα, αποτελεί παράδειγμα πρωταθλήτριας με τον τρόπο που, όπως φαίνεται στις οθόνες και αποτυπώνεται στο ιντερνετ, το πως ζει και προσεγγίζει το στίβο και καταστάσεις.
Φαντάζομαι και στους αθλητικούς χώρους θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η παρουσία της. Μπράβο και στο stivoZ.gr για την ουσιαστική κι αντικειμενική ενημέρωση με γνώση του αθλήματος που ξεχωρίζει. Θα ήθελα να ζητήσω και από τις δύο πλευρές εάν και εφόσον είναι δυνατό, να κάνουν κάποια αναφορά για την κατάσταση με το Ζηρίνειο Στάδιο! Καλή συνέχεια!
Σας ευχαριστώ παρά πολύ για τα καλά σας λόγια! Για το Ζηρίνειο δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε τόσα χρόνια που κρατάει αυτή η υπόθεση. Φέτος θα λυθεί είπαν!