Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα θα ξυπνήσω κατά τις 5 τα χαράματα από την ίδια εικόνα. Μετά, την ίδια εικόνα θα την αναπαράγω πάνω από δέκα φορές κάθε μέρα. Πώς αφήνεις πίσω σου κάτι που σε στοιχειώνει; Πώς το αφήνεις έγκαιρα πριν σε διαλύσει; Πριν διαλύσει εσένα, αλλά και όλα αυτά που πιστεύεις και κυνηγάς κάθε μέρα. Πως αφήνεις πίσω σου τις φοβίες σου;
Η εικόνα είναι ίδια κάθε φορά και τη βλέπω απέξω σαν τρίτος: τα τρία τελευταία βήματα μου πριν κάνω άλμα στο 1,90μ. στην Ολλανδία. Στο τελευταίο βήμα πριν βγω στον αέρα, ο αστράγαλος μου φεύγει προς τα μέσα, μετά προς τα έξω ύστερα το γόνατό μου κάνει ένα κλικ προς τα πίσω. Η ίδια εικόνα η ίδια αίσθηση κάθε φορά.
Πέρασαν 3 μήνες από τότε, άλλα αυτή η εικόνα ακόμα με στοιχειώνει. Είτε με εφιάλτες όταν κοιμάμαι είτε με εικόνες on repeat και slow motion στον ξύπνιο μου.
Οι πατερίτσες έγιναν το αξεσουάρ που δεν αποχωρίζομουν, αλλά μαζί με αυτές μου φορτώθηκαν ένα σωρό σκέψεις και εφιάλτες.
Πώς πας πίσω να ξανακάνεις αυτό που αγαπάς όταν ταυτόχρονα το φοβάσαι τόσο; Πώς ξανακάνεις αυτή την απλή κίνηση για άλμα που κάνεις πάνω από δέκα χρόνια άλλα ξέρεις ότι υπάρχει το ρίσκο του να ξανανιώσεις αυτόν τον φριχτό πόνο; Πώς ξεπερνάς τις φοβίες σου για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου;
Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία που τραυματιζεται πάνω σε αγώνα. Λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 ο Gianmarco Tamberi πάτησε στραβά και διέλυσε το πόδι του σε αγώνα DL στο Μονακό (ήδη είχε κάνει ρεκόρ Ιταλίας και προσπαθούσε ψηλότερα) και μετά μπήκε σε χειρουργείο και έχασε την πιο σπουδαία χρονιά της καριέρας του. Ο ίδιος μου έλεγε ότι ακόμα υπάρχουν μέρες που θα πάει στην προπόνηση και θα φοβάται να βάλει το πόδι του. Ότι του πήρε αρκετό καιρό για να πάρει τα πάνω του και να πείσει τον εαυτό του να κάνει άλματα.
Πέρυσι, η Ελισάβετ Πεσιρίδου χτύπησε σε άσκηση εμποδίων. Οστικό οίδημα και άλλα πολλά μέσα στον αστράγαλό της. Μετά από μήνες όταν ξεκίνησε εκ νέου και πήγε να κάνει την ίδια άσκηση έκανε αρνήσεις. Φοβόταν, αλλά ταυτόχρονα είχε πείσμα ότι θα τα καταφέρει. Μετά τις πολλές αρνήσεις, τα κατάφερε. Αλλά και την επόμενη φορά ο φόβος και η αρνήση ήταν πάλι εκεί. Και την επόμενη και την επόμενη.. μέχρι που έγινε συνήθεια..
Κάποιοι μας βλέπουν απ’έξω και νομίζουν ότι είμαστε ατρόμητοι. Ότι δεν έχουμε φόβους. Ότι ξεπερνάμε τα πάντα μάλλον εύκολα και με πολλή δύναμη.
Όχι! Δεν είναι έτσι. Κλαίμε και πονάμε. Κλαίμε γιατί φοβόμαστε ότι δεν θα βρούμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Κλαίμε γιατί φοβόμαστε να φανούμε αδύναμοι όταν πρέπει να φανούμε δυνατοί. Κλαίμε γιατί ξέρουμε ότι άλλος ένας πόνος θα γίνει μόνιμος κάτοικος στο κορμί μας. Κλαίμε γιατί, εν τέλει βρίσκουμε δύναμη μέσα μας, πιο πολύ από ότι περιμέναμε αλλά ο μηδαμινός έλεγχος στην κατάσταση είναι αφόρητος.
Ωπα! Περίμενε.. ας το πάρουμε από την αρχή!
Αρχικά, στάθηκα τυχερή γιατί θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε πολύ χειρότερα. Με τον τρόπο που έφυγε το πόδι μου το οστικό οίδημα και ο μηνίσκος ήταν η καλύτερη εκδοχή. Θα μπορούσε αυτό να είχε γίνει στην αρχή της σεζόν και να μην προλάβαινα να πάω στους αγώνες που πήγα. Υπάρχουν τόσοι πολλοί και χειρότεροι τραυματισμοί και έγιναν σε αθλητές σε χειρότερες περιόδους της ζωής τους. Εγώ ήμουν σχετικά τυχερή.
Τους τελευταίους 3 μήνες με την ανικανότητα να πάω στο γήπεδο η επιθυμία μου έγινε πιο δυνατή. Μένοντας εκτός αγώνων και προπόνησης, οι στόχοι μου έγιναν πιο ξεκάθαροι. Ξέρω οτι θα μπω και θα ειμαι πιο δυνατή. Όχι απαραίτητα σωματικά αλλά σίγουρα ψυχικά.
Αγαπητέ αναγνώστη κατάλαβες τί έκανα;
Πήρα τα θετικά, γιατί ο εφιάλτης μπορεί να μην φεύγει αλλά η θέλησή και η διάθεσή μου θα κρίνει την επανένταξή μου στο αγώνισμα αλλά και στην αγωνιστική δράση. Η προδιάθεση μου θα τα αλλάξει όλα. Αν αφήσω τον φόβο μου να νικήσει και ξεκινήσω προπόνηση με αυτόν αγκαλιά, τότε το βάρος του σίγουρα θα με εμποδίσει να φτάσω εκεί που έστησα τον πήχυ.
Και τελικα πως φευγουν οι εφιαλτες?
Μάλλον δεν φεύγουν ποτέ, απλά μαθαίνεις να τους κοιτάς κατάματα!
Τατιανα μας!!! Συνεχισε να γραφεις! Το κανεις τοσο ωραία.. Το ξερεις οτι γινεσαι πηγη εμπνευσης και αντλησης δυναμης μιας και αποτελεις υγιες πρότυπο για την κοινωνια μας Σου ευχομαι ο Θεος να σου δινει δυναμη να ξεπερνας τις δυσκολίες με το λιγοτερο δυνατό κόστος και μεσω των ταλέντων με των οποίων έχεις προικιστεί να συνεχισεις να χαιρεσαι και να μας διδάσκεις τί παει να πει αγωνας, αυταπαρνηση, ζωή.
Σας ευχαριστώ παρά πολύ για τα καλά σας λόγια. Και εσάς να σας έχει καλά ο θεός! Και ελπίζω να συνεχίσετε να μας παρακολουθείτε διότι λίγοι πλέον παρακολουθούν το κλασικό αθλητισμό. Ευχαριστώ πολύ και πάλι!