Η Jenn Suhr, που έχει κλείσει τα 37 της χρόνια, πέρασε τα 4,91μ. στο επι κοντώ σε αγώνες στο Austin (στα Texas Relays) στην επίδοση που ξεχώρισε στο τέλος του Μαρτίου.
Στους ίδιους αγώνες η Κωνσταντίνα Ρωμαίου στο τριπλούν έκανε στο τελευταίο της άλμα 13,40μ. με άνεμο οριακά πάνω από το όριο, +2,1μ/”, ενώ και ο Αλέξανδρος Σπυριδωνίδης που συγκέντρωσε 7108β. στο 10θλο είχε μ.ο. ανέμου πάνω από τα 2μ/”
-> ελληνικές παρουσίες στο εξωτερικό
Η Suhr πέρυσι στους αγώνες αυτούς είχε κάνει 4,83μ. και 2 εβδομάδες μετά πέτυχε ατομικό ρεκόρ ανοικτού με 4,93μ – είναι η 4η διαχρονικά- ενώ στον κλειστό έχει το παγκ.ρεκόρ με 5,03μ. από το 2016.
Η ίδια μετά και από μια σχετική δημοσίευση του άντρα της, Rick, για το πόσο δύσκολη ήταν τώρα η επίδοσή της (μάλιστα ο άντρας-προπονητής της, έγραψε και ότι δεν είχε τον ανάλογο σεβασμό το επίτευγμά της αυτό) ανέφερε σχετικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
” Πάντα με ρωτάνε πως; Η απάντηση είναι απλή και περίπλοκη. Υπήρχαν στιγμές στην καριέρα μου που πίστευα πως τα ξέρω όλα. Τότε ήταν που δυσκολευόμουν περισσότερο από ποτέ. Υπήρχαν άλλες φορές που ακολουθούσα τυφλά και άκουγα εντατικά. Τότε ήταν που πετύχαινα περισσότερο. Ο Rick μου έχει ενσταλάξει μια προσέγγιση για το επί κοντώ ότι ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑ. Το θέλεις… Δουλεύεις σκληρά, δουλεύεις έξυπνα. Υπήρξαν πολλές φορές που έμοιαζε ανώφελο αλλά τότε ήταν που έμαθα ότι χρειάζομαι τον προπονητή μου πιο πολύ.
Δεν φοβηθήκαμε ποτέ να δοκιμάσουμε μια καινούργια τεχνική, δεν φοβήθηκα να δοκιμάσουμε άλλη μάρκα κονταριών, διαφορετική φόρα, διαφορετικά μήκη κονταριών ή άλλες προσεγγίσεις στα βάρη. Πάντοτε είχαμε τη θεωρία ότι θα συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε και ότι δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος να πηδάς. Πηδάω διαφορετικά τώρα απ’ ότι 10 χρόνια πριν. Τρέχω διαφορετικά, το σωματικό μου βάρος είναι διαφορετικό και τα ατού μου και οι αδυναμίες μου είναι διαφορετικές. Ο Rick έχει καταφέρει να ασχοληθεί με όλα αυτά προϊόντος του χρόνου και με έχει εξελίξει μέσα από αυτά.
Η διατροφή μου είναι δυσκολότερη, η αποκατάσταση μου είναι πιο σημαντική και η προπόνηση είναι ποιοτική και όχι ποσοτική.
Τα βάρη μου είναι πιο συγκεκριμένα και λιγότερο κουραστικά, το τρέξιμο μου είναι υπό στενή παρακολούθηση και η ρουτίνα για το ζέσταμα μου είναι πιο αποδοτική και αποτελεσματική.
Είμαι τόσο ικανοποιημένη που ακόμα μπορώ να αγωνίζομαι και να το απολαμβάνω. Προπονούμαι με κολεγιόπαιδα και αυτό με κρατάει νέα και με βοηθάει να απολαμβάνω το αγώνισμα. Με βοηθούν να πιέζομαι και μου παρέχουν την ενέργεια στις προπονήσεις που με κάνει να τους ακολουθώ στο πως βελτιώνονται. Είναι σκληρά παιδιά που δουλεύουν σκληρά και αναπτύσσομαι από τη νοοτροπία «πάμε να το κάνουμε». Ο Rick κι εγώ δεν ξέρουμε που και πως θα τελειώσει η ιστορία αλλά είμαστε αποφασισμένοι να το διασκεδάσουμε και να κλείσουμε σωστά αυτή την τρελή διαδρομή “
