Παντρειά με το ζόρι δεν γίνεται. Κι ας καλεί το γνωστό άσμα τον… Χαραλάμπη να νυμφευθεί. Και τον τελευταίο καιρό ο ΣΕΓΑΣ επέμενε να προσπαθεί να «παντρέψει» την Βούλα Παπαχρήστου με τον πρωταθλητισμό.
Εδώ και μήνες η τριπλουνίστρια- που από καιρό είχε δείξει ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο- είχε αποποιηθεί τον επαγγελματικό της προσανατολισμό. Από τις αρχές του φθινοπώρου φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα. Αρχικά έχανε προπονήσεις αφήνοντας τον Γιώργο Πομάσκι… σύξυλο στο ΟΑΚΑ. Μετά εξαφανιζόταν για καιρό. Και σε όλα αυτά ο ΣΕΓΑΣ προσπαθούσε να την αντιμετωπίσει σαν ένα παιδάκι που με ένα χάδι στο κεφάλι θα σταματήσει να κάνει αταξίες.
Ήταν τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι και η απρόσμενη έξοδός της από την Ολυμπιακή ομάδα. Μάλλον όχι. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά. Το 2010 είχε κυλήσει με ανάλογο τρόπο για την δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Νέων. Με ελάχιστες προπονήσεις, πολλά κιλά και τον Πομάσκι να την στέλνει για διακοπές πριν από την… ώρα της.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως τώρα χάθηκε πολύτιμος χρόνος στην περίπτωσή της, μέχρι ο ΣΕΓΑΣ να δείξει το αυστηρό πρόσωπο που ετοιμάζεται να παρουσιάσει την επόμενη εβδομάδα, βγάζοντάς την ουσιαστικά από το σχεδιασμό της ομοσπονδίας. Γιατί ένας προπονητής με περγαμηνές ανέχθηκε να τον εμπαίζει η όποια Παπαχρήστου; Γιατί ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ και ο αρχιπροπονητής επέμεναν να πιστεύουν τις υποσχέσεις της πως θα δείξει επαγγελματική συμπεριφορά, τις οποίες μέσα σε 24ωρα η ίδια τις πέταγε στον κάλαθο των αχρήστων; Γιατί, τέλος, η ομοσπονδία επέμεινε να προσπαθεί να κρατήσει μαζί μία αθλήτρια που δεν ήθελε να δουλέψει και έναν προπονητή που δεν άντεχε τα τερτίπια της;
Και το ζήτημα σαφώς δεν είναι οικονομικό- τα χρήματα που εξακολουθούσε να εισπράττει η Παπαχρήστου παρότι ήταν γνωστό πως δεν γυμναζόταν- αλλά το μήνυμα που περνά αυτή η ανοχή.
Ίσως αν τα «χάδια» είχαν γίνει «χαστούκι» από νωρίς, μπορεί να είχαν ταρακουνήσει την άλτρια και να είχε αλλάξει συμπεριφορά. Αλλά πάλι, «παντρειά» με το ζόρι είπαμε, δεν γίνεται. Ο ΣΕΓΑΣ είχε υποχρέωση να κάνει προσπάθεια να σώσει μία άλτρια. Αλλά ο ελληνικός στίβος μπορεί να επιβιώσει και χωρίς την Παπαχρήστου. Μακάρι μόνο η ομοσπονδία να δείξει την ίδια σπουδή και με άλλους ταλαντούχους αθλητές που- αν μη τι άλλο- δείχνουν την όρεξη να είναι ακριβώς αυτό. Αθλητές. Αυτούς που δεν τους διώχνει από το στάδιο η έλλειψη διάθεσης, αλλά τα άλυτα προβλήματα.
