Η πιο συχνή δήλωση από γονείς παιδιού είναι «δεν θέλω να κάνει το παιδί μου πρωταθλητισμό». Υπάρχει η βεβαιότητα ότι ο πρωταθλητισμός συνδέεται με απαγορευμένες ουσίες, πολύωρες και επίπονες προπονήσεις, αδυναμία παρακολούθησης μαθημάτων και άλλα αρνητικά.
Κατ’ αρχάς κανένα παιδί δεν ξεκινά να κάνει πρωταθλητισμό. Για να αθληθεί απλώς ξεκινά. Ο πρωταθλητισμός προκύπτει. Και δεν είναι για όλους.
Κατά δεύτερον, ένα παιδί που μεγαλώνει σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον, καθοδηγούμενο από δασκάλους, καθηγητές και προπονητές πάνω σε σωστές βάσεις δεν θα πέσει στον πειρασμό να δοκιμάσει καμιά παράνομη ουσία γενικά. Κι όχι μόνο για αθλητικές επιδόσεις.
Και τελειώνοντας, πρωταθλητισμός δεν σημαίνει ότι αφήνει όλα τα άλλα και ασχολείται μόνο με τις προπονήσεις του. Υπάρχουν παραδείγματα πρωταθλητών μας που έχουν συνδυάσει με μεγάλη επιτυχία και τις αθλητικές επιδόσεις και το μορφωτικό τους και επαγγελματικό επίπεδο.
Εν κατακλείδι, πρώτα αθλητισμός και -αν προκύψει- μετά πρωταθλητισμός. Σε σωστές βάσεις.
