Το άγχος πριν τον αγώνα
[RIGHT]Ιωάννης Πουλουπάτης
[/RIGHT]
[I]”Κοιτάζω το ρολόι του γηπέδου. 6 ακριβώς! Στις 7.30 αρχίζει ο αγώνας. Κατευθύνομαι στο προθερμαντήριο. Συναντώ φίλους, συναθλητές, γνωστούς αλλά απαντώ μονολεκτικά, χωρίς να δίνω και πολλή σημασία. Στο μυαλό μου υπάρχει ένα και μόνο πράγμα και αυτό αρχίζει σε κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα. Στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου. Προσπαθώ να χαλαρώσω και να σταματήσω να το σκέφτομαι, αλλά η εικόνα του διαδρόμου από τη γραμμή της εκκίνησης δεν φεύγει από το μυαλό μου. Ξεκινάω προθέρμανση… όλα δείχνουν ότι είμαι σε εξαιρετική κατάσταση, αλλά η συγκεκριμένη εικόνα δεν λέει να φύγει μέχρι τη στιγμή που μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο. Νιώθω το άγχος να καταλαμβάνει και το τελευταίο κύτταρο του οργανισμού μου. Σκέφτομαι: ή θα με νικήσει και δεν θα έχω χάσει από κανέναν αντίπαλο αλλά από τον ίδιο μου τον εαυτό, ή θα το νικήσω. Τότε θα καταφέρω να είμαι ψυχικά και σωματικά έτοιμος να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό!”
[/INDENT]Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός οποιουδήποτε αθλητή. Είναι η περιγραφή της αγχώδους κατάστασης που όλοι οι αθλητές έχουν βιώσει σε κάποια φάση της καριέρας τους. Κάποιοι άλλοι πιθανόν να αισθάνονται την παρουσία του άγχους σχεδόν σε κάθε αγώνα ή κάποιοι άλλοι να μη το έχουν νιώσει ποτέ, αν και προσωπικά το θεωρώ απίθανο. Τα αγωνίσματα του στίβου, ως ατομικά, ευνοούν τη δημιουργία άγχους, σε αντίθεση με τα ομαδικά αθλήματα όπου τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Στο στίβο, και ειδικά την ώρα του αγώνα, ο αθλητής είναι μόνος του. Ακόμα και ο προπονητής δεν είναι δίπλα του αλλά στην κερκίδα. Στα ομαδικά, ο αθλητής έχει δίπλα του συμπαίκτες, προπονητές, οι οποίοι μπορούν να τον ακουμπήσουν, να του μιλήσουν και να του τονώσουν το ηθικό σε μια κρίσιμη στιγμή που είναι σημαντική τόσο γιʼ αυτόν, όσο και για την ομάδα.
Όλα αυτά συνηγορούν στο γεγονός ότι ένας αθλητής στίβου θα πρέπει, εκτός απʼ την άριστη σωματική κατάσταση, να είναι και στην αντίστοιχη ψυχολογική και να μπορεί να βγαίνει νικητής σε όλες τις μάχες με το άγχος του. Θα πρέπει να είναι έτοιμος μέσα στον αγωνιστικό χώρο να αντιμετωπίσει μόνος του όχι μόνον τους αντιπάλους του αλλά και τους φόβους του. Και αυτό ακριβώς απαιτεί σοβαρή προετοιμασία, αφού δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Όπως προπονούμαστε για να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας, θα πρέπει εξίσου να αφιερώσουμε χρόνο και στην «προπόνηση» της ψυχολογίας μας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο καθηγητής Αθλητικής Ψυχολογίας κ. Γιάννης Θεοδωράκης: «η ψυχολογική προετοιμασία, απαιτεί γνώσεις, πολύ χρόνο και πολύ επίπονη διανοητική εξάσκηση.»
Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω ότι το στρες κάνει πιο αισθητή την παρουσία του όταν είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και περιμένεις στον προσεχή αγώνα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Αυτό σου προκαλεί μια πίεση που θα πρέπει να αντέξεις αν θες όντως να τα πας καλά. Το ίδιο μας επιβεβαιώνει και ο αθλητής του μήκους, Δημήτρης Διαμαντάρας.
Ένας σημαντικός παράγοντας που μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση του άγχους είναι σαφέστατα ο προπονητής και η καλή «χημεία» μαζί του. Ο προπονητής Γίαννης Κουτσογιαννόπουλος, επισημαίνει σχετικά ότι είναι πολύ σημαντική η «…ψυχική και κοινωνική επαφή που υπάρχει με τον αθλητή, δίνοντας του αυτοπεποίθηση και σιγουριά.» Επίσης, μας αναφέρει ότι ο προπονητής έχει ανάλογο άγχος, εφόσον «…ταυτίζεται με τους στόχους του αθλητή του, που έχουν προσδιοριστεί από κοινού.»
Ένας αθλητής που από μικρός συμμετέχει σε αγώνες, μικρούς ή μεγάλους, αποκτά μια εμπειρία σχετικά με το άγχος, που έχει ως αποτέλεσμα να είναι εξοικειωμένος με αυτό και να μπορεί να το ελέγχει. Αυτή η σχέση που αποκτά μπορεί να τον βοηθήσει σε όλα τα μελλοντικά βήματα της ζωής του, χωρίς το άγχος να δρα αρνητικά σε αυτά. Το ένιωσα πολύ έντονα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις του Λυκείου, όπου έβλεπα τους συμμαθητές μου να είναι υπερβολικά αγχωμένοι, κάτι το οποίο με έκανε να νιώσω χαρούμενος αφενός γιατί δεν ήμουν στη θέση τους, και αφετέρου γιατί είχα ξεπεράσει αυτές τις καταστάσεις μέσα από αγώνες κάποια χρόνια νωρίτερα. Αυτό μας δείχνει ότι ο αθλητισμός δεν προσφέρει υγεία μόνο στο σώμα αλλά και στο πνεύμα, δίνοντας μας οφέλη που θα μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή.
Είναι χρήσιμο να ξέρουμε ότι η καλή ψυχολογία συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων μας. Παρά το γεγονός ότι το άγχος είναι αρκετά δημοφιλές σε πολλές δραστηριότητες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των αθλητών, θα πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή τις στρατηγικές που προτείνει ο καθηγητής κ. Θεοδωράκης. Εξάλλου, σπουδαίος αθλητής με κορυφαίες επιδόσεις είναι αυτός που θα καταφέρει να τελειοποιηθεί, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά!
Ο Γιάννης Θεοδωράκης είναι αντιπρύτανης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, και καθηγητής Αθλητικής Ψυχολογίας στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού.
-Έχει το άγχος κάποια θετικά στοιχεία για τον αθλητή;
Υπάρχει από κάποιους η άποψη ότι ένα χαμηλό επίπεδο άγχους είναι καλό για τον αθλητή. Και κάποιες έρευνες έδειξαν ότι όσο λιγότερο ήταν το σωματικό άγχος τόσο καλύτερη ήταν η απόδοση. Αντίθετα, μέτρια επίπεδα σωματικού άγχους σχετιζόταν με υψηλή απόδοση ενώ πολύ υψηλά ή πολύ χαμηλά επίπεδα σωματικού άγχους σχετιζόταν με μειωμένη απόδοση.
Πρακτικά όμως πρέπει να θεωρούμε το άγχος πάντα κακό για την απόδοση των αθλητών. Εκείνο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι το επίπεδο διέγερσης. Η διέγερση αναφέρεται στην ένταση μιας συμπεριφοράς, τη λέμε επίσης και ενεργοποίηση, ή κινητοποίηση. Κάθε στιγμή οι ανθρώπινες λειτουργίες έχουν μία συγκεκριμένη ένταση η οποία μπορεί να ποικίλει από ένα ελάχιστο σημείο (όταν κοιμόμαστε), μέχρι ένα ανώτατο σημείο.
Κάθε άθλημα στο στίβο έχει τις δικές του ιδιαίτερες δεξιότητες με διαφορετικές απαιτήσεις στο επίπεδο της διέγερσης. Η πολύ υψηλή διέγερση μπορεί να δίνει πολύ δύναμη, που είναι αναγκαία στις ρίψεις για παράδειγμα, αλλά αυτό λειτουργεί συνήθως σε βάρος της καλής τεχνικής.
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό που αξίζει να αναζητά κανείς για να έχει θετικά αποτελέσματα δεν είναι το επίπεδο του άγχους, αλλά το ιδανικό επίπεδο διέγερσης που είναι ατομική υπόθεση κάθε αθλητή. Λέμε ότι πρέπει να εντοπίσουμε τη ζώνη ιδανικής ενέργειας κάθε αθλητή, κάνοντας συστηματικές παρατηρήσεις της διέγερσης του αθλητή πριν τους αγώνες και σχετίζοντάς τες με την απόδοση. Έρευνες λένε ότι αθλητές και αθλήτριες οι οποίοι αγωνίστηκαν βρισκόμενοι στη ζώνη ιδανικής ενέργειας απέδωσαν καλύτερα.-Όταν όλοι έχουν μεγάλες προσδοκίες από κάποιον αθλητή, αυτό πως τον επηρεάζει;
Πάντα αρνητικά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι παράγοντες, οι προπονητές, οι φίλοι, οι συγγενείς που προσδοκούν μετάλλια πριν από αγώνες με έμφαση, ή τα κανάλια που σε απευθείας σύνδεση με τις οικογένειες των αθλητών παρακολουθούν τους αγώνες, ή απαιτούν μεγάλες δηλώσεις από τους αθλητές όλα αυτά λειτουργούν αρνητικά, ασκούν αφόρητες πιέσεις στους αθλητές, αποσπούν την προσοχή τους και μειώνουν την απόδοση.
– Υπάρχει κάποια τεχνική/κόλπο για να μετριάσει ο αθλητής το άγχος τη στιγμή του αγώνα;
Κόλπα δεν υπάρχουν, ούτε μαγικές συνταγές. Η ψυχολογική προετοιμασία, απαιτεί γνώσεις, πολύ χρόνο, και πολύ επίπονη διανοητική εξάσκηση. Δυστυχώς οι περισσότεροι έλληνες αθλητές και αθλήτριες του στίβου, δεν το αντιμετωπίζουν με τον απαιτούμενο επαγγελματισμό το θέμα. Θα σας αναφέρω λοιπόν ορισμένες ψυχολογικές τεχνικές ή στρατηγικές πάνω στο θέμα αυτό.
1. Να αναγνωρίζει έγκαιρα ο ίδιος ο αθλητής τα συμπτώματα του στρες. Αυτά είναι κρύα χέρια, υπερβολική εφίδρωση, διαταραχές ύπνου την προηγούμενη μέρα, αφηρημένο βλέμμα αδυναμία συγκέντρωσης, κλπ. Κάθε αγώνας δίνει πολλές ευκαιρίες να προκαλεί στρες στους αθλητές. Αν ο αθλητής αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να ελέγξει το στρες του τότε αυτό μπορεί να έχει θετική επίδραση στην απόδοση. Το πρακτικό μήνυμα είναι ότι θα πρέπει να διδάξει κανείς στους αθλητές και τις αθλήτριες να ερμηνεύουν τα συμπτώματα αυξημένης διέγερσης στο σώμα τους πριν από τον αγώνα ως ένδειξη ετοιμότητας και ικανότητας και όχι ως ένδειξη αδυναμίας ή φόβου.
2. Να μην αντιμετωπίζουν οι αθλητές και αθλήτριες το πιθανό αποτέλεσμα του αγώνα ως το α και το ω στη ζωή τους. Η συγκέντρωση της προσοχής στη νίκη και μόνο στη νίκη ως αυτοσκοπός, είναι μια φιλοσοφία κυρίαρχη στο αθλητισμό μεν, που όμως κάνει μεγάλο κακό στους αθλητές και δεν τους βοηθάει να νικούν. Δείτε αμέσως παρακάτω τι πρέπει να γίνεται.
3. Οι αθλητές θα έχουν λιγότερο άγχος όταν κατανοήσουν ότι είναι απόλυτο λάθος η συγκέντρωση της προσοχής τους στη νίκη ή το μετάλλιο. Η συγκέντρωση στην νίκη, τη θέση, ή το μετάλλιο, είναι μόνο βασική πηγή δημιουργίας άγχους. Η εστίαση της προσοχής στη νίκη ή την ήττα είναι λάθος, γιατί είναι ένα γεγονός που δεν ελέγχεται από εμάς. Έτσι, ο σοφότερος και ο καλύτερος δρόμος για έναν επερχόμενο αγώνα είναι η συγκέντρωση σε έναν προσωπικό στόχο καλή απόδοσης. Δηλαδή, αυτό που πρέπει να σκέφτονται οι αθλητές είναι μόνο η ατομική τους επίδοση και όχι η επίδοσή τους σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Ο αθλητής στο στίβο ελέγχει μόνο τη δική του επίδοση, και πρέπει να είναι εστιασμένος σʼ αυτήν. Τότε δεν έχει άγχος και αποδίδει τα μέγιστα. Ο αθλητής και η αθλήτρια πρέπει να πάει στους αγώνες με ένα συγκεκριμένο χρόνο στους δρόμους, ή τα συγκεκριμένα μέτρα στα άλματα και τις ρίψεις. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.
Ο Edwin Moses ένας διάσημος στην εποχή του αμερικάνος δρομέας των 400 μέτρων με εμπόδια το περιγράφει αυτό ως εξής:
«Ποτέ δεν μπαίνω στην αυλή του άλλου να δω πως έχει τακτοποιήσει το πρόγραμμά του. Αυτό που έχω μάθει είναι να νοιάζομαι για το δικό μου κήπο. Ποτέ δεν έκανα κάτι για να νικήσω κάποιον άλλο. Όταν έτρεχα, έτρεχα μόνος μου. Δεν με ενδιαφέρει η αντιπαλότητα αλλά η τελειότητα σαν εμπειρία. Ποτέ δεν πολύ έδωσα σημασία στην ήττα, ή τη νίκη.»4. Οι αθλητές και οι αθλήτριες πρέπει να διδαχθούν να βρίσκουν μόνοι τους το ιδανικό για αυτούς επίπεδο διέγερσης. Αυτό επιτυγχάνεται με τη διδασκαλία συγκεκριμένων τεχνικών ελέγχου της διέγερσης. Αυτές είναι οι τεχνικές χαλάρωσης (προοδευτική, αυτογενής, συγκέντρωση σε τεχνικές αναπνοής), οι γνωστικές τεχνικές ελέγχου του στρες, οι τεχνικές αντιμετώπισης στρεσογόνων καταστάσεων, οι τεχνικές αυτό-ομιλίας και οι τεχνικές νοερής απεικόνισης. Κάθε αθλητής ή αθλήτρια που έχει σοβαρές προσδοκίες για το άθλημά του πρέπει να γνωρίζει και να εφαρμόζει κάθε μέρα και στις προπονήσεις και στους αγώνες τις τεχνικές αυτές, σε ένα οργανωμένο πρόγραμμα όπως και η προπόνησή του.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα από γνωστούς αθλητές του στίβου:
Ο Alex Baumann (Ολυμπιονίκης) λέει: «Δεκαπέντε λεπτά πριν από τον αγώνα πάντα φαντάζομαι την κούρσα στο μυαλό μου.»
Ο Αμερικάνος δεκαθλητής ολυμπιονίκης Dan OʼBian περιγράφει ότι η νοερή εξάσκηση του είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στον ενδιάμεσο χρόνο που αφήνει ένα αγώνισμα για να ξεκινήσει ένα άλλο. «Το δύσκολο στο δέκαθλο δεν είναι τι κάνεις όταν αγωνίζεσαι. Το δύσκολο είναι ο χρόνος μεταξύ των αγωνισμάτων. Η μεταφορά από το ένα άθλημα στο άλλο σωματικά και ψυχολογικά είναι πολύ δύσκολη διαδικασία για τους δεκαθλητές. Για μένα ο καλύτερος τρόπος είναι η νοερή προετοιμασία. Φαντάζομαι νοερά ότι εκτελώ το επόμενο αγώνισμα και αυτό είναι για μένα η καλύτερη διαδικασία προσαρμογής και προετοιμασίας για το αγώνισμα που θα ακολουθήσει.»
Ο Μπομπ Μπίμον στο θρυλικό του άλμα 8.90 πριν από πολλά χρόνια περιγράφει την εμπειρία του ως εξής: «Όσο ήμουν στον αέρα, σκεφτόμουνα μόνο ότι ήμουν ένα πουλί που πετούσε πάνω από πόλεις και βουνά.»
H σούπερσταρ του επικοντώ σήμερα Ισιμπάγιεβα, πριν ξεκινήσει το άλμα της χρησιμοποιεί μεταξύ των άλλων την τεχνική της αυτο-ομιλίας.
Ο Δημήτρης Διαμαντάρας είναι αθλητής του μήκους, του Γ.Σ. Κηφισιάς, με ατομική επίδοση 8.12μ.. Επίσης, είναι φοιτητής του ΤΕΦΑΑ.
-Το άγχος δημιουργείται μόνο σε μεγάλους αγώνες ή μπορεί να υπάρξει σε κάθε αγώνα;
Καταρχήν, το άγχος είναι κατά τη γνώμη μου ένα απαραίτητο στοιχείο για την ενεργοποίηση του αθλητή φτάνει να μπορεί να ελέγξει τις συνέπειες του και να τις χρησιμοποιήσει θετικά, δίχως να τον καταβάλλουν. Θεωρώ πως το άγχος είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ένας από αυτούς είναι η προπονητική ηλικία, όπως και η εμπειρία. Από ʽκεί και έπειτα στους αθλητές υψηλού επιπέδου σίγουρα μεγαλύτερο άγχος υπάρχει στους «αγώνες-στόχους» μέσα στη χρονιά και όχι τόσο στα meetings, όπου λειτουργούν πιο απελευθερωμένα με ίσως μοναδικό στόχο την επίτευξη κάποιου ορίου κάτι που φαίνεται πως τους λιγότερο έμπειρους σίγουρα τους αγχώνει και τους πιέζει παραπάνω.
-Προσωπικά, το άγχος μού χτυπάει πιο επίμονα την πόρτα όταν είμαι σε εξαιρετική φυσική κατάσταση, συμβαίνει και σε σένα το ίδιο;
Συμφωνώ, και σε μένα το ίδιο συμβαίνει και νομίζω πως είναι λογικό να συμβαίνει σε όσους έχουν υψηλούς στόχους και όνειρα, και έχουν αφιερώσει χρόνο και κόπο, τη στιγμή που σωματικά και πνευματικά βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Επίσης, αγχώνονται ακόμα περισσότερο μιας και έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους κάτι που, και εγώ, έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές.
-Έχεις να μας διηγηθείς κάποια ιστορία από αγώνα σχετικά με το άγχος που είχε αίσιο ή μη τέλος;
Νομίζω πως το 2004 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων στη Λάρισα, ενώ ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση, έχοντας κάνει μια βδομάδα πριν ατομικό ρεκόρ με 7.78μ., μετά τον προκριματικό αγώνα που τελείωσε χωρίς προβλήματα, αγχώθηκα και πιέστηκα υπερβολικά χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο παρά μόνο την τρομερή μου όρεξη για ένα μεγάλο άλμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στον τελικό να μην μπορώ να λειτουργήσω και στην πέμπτη προσπάθεια να βρίσκομαι δεύτερος με 7.71μ.. Εκείνη τη στιγμή, η πίεση του ότι μου απομένει μόνο ένα άλμα και οι κουβέντες του προπονητή μου, Δημήτρη Σιούντρη, κατάφεραν μάλλον να με αφυπνίσουν και το έκτο άλμα να είναι το πρώτο άλμα πάνω από 8 μέτρα στην καριέρα μου (8.07μ.). Αυτή ήταν μια στιγμή με πολύ άγχος αλλά θετική εξέλιξη. Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα έτσι, όπως το 2005 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων πήγα με την τρίτη καλύτερη επίδοση (8.10μ.) και βγήκα μόλις 7ος με 7.76μ.. Νομίζω σε ʽκείνον τον αγώνα δεν μπόρεσα να νικήσω το άγχος μου!
Γιάννης Κουτσογιαννόπουλος, προπονητής αλμάτων.
-Ένας προπονητής, εκτός από το πιθανό άγχος του αθλητή του, έχει να διαχειριστεί και το δικό του; Και πως μπορεί να συγκριθεί αυτό με το άγχος του αθλητή;
Και βέβαια έχει το δικό του άγχος, διαφορετικής μορφής βέβαια, και οφείλει να το διαχειριστεί και να το αποκρύψει. Το άγχος στον προπονητή εξαρτάται από την αθλητική προσωπικότητα του αθλητή του και τη δική του αυτοπεποίθηση, γνώσεις και εμπειρία. Ο προπονητής ταυτίζεται με τους στόχους του αθλητή του, που έχουν προσδιοριστεί από κοινού, και με αυτή τη προσέγγιση, μπαίνει στον ίδιο ρόλο και «προβάλλεται» μέσω της όλης διαδικασίας. Αυτό δημιουργεί βασικά το άγχος στον προπονητή. Το τεχνοκρατικό, κοινωνικό και νοητικό επίπεδο του προπονητή προσδιορίζουν το άγχος του και φυσικά την αντιμετώπιση του, στον εαυτό του και στον αθλητή του.
-Σε τι βαθμό μπορεί να βοηθήσει ένας προπονητής τον αθλητή του ώστε να καταπολεμήσει το άγχος του;
Η βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ο προπονητής στην καταπολέμηση του στρες του αθλητή του, εξαρτάται από πολλές παραμέτρους και παράγοντες. Βασικός παράγοντας είναι η ίδια η προσωπικότητα του αθλητή, που έχει διαμορφωθεί κοινωνικά-οικογενειακά και αθλητικά. Το «πρόσφορο έδαφος» υποστήριξης από το προπονητή είναι καταλυτικός παράγοντας στην αντιμετώπιση της αμφιβολίας της επίτευξης του αθλητικού στόχου, που προκαλεί άγχος. Πολύ σημαντικά βοηθητικό σημείο είναι η γνώση του προπονητή (όχι μόνο σε προπονητικά-τεχνικά θέματα) και η ψυχική και κοινωνική επαφή που έχει με τον αθλητή του, δίνοντας του αυτοπεποίθηση και σιγουριά, πηγάζοντας από τον ίδιο, παρουσιάζοντας μια υγιή-δυνατά δημιουργική προσωπικότητα. Ο συνδυασμός όλων μπορεί σε μεγάλο βαθμό να βοηθήσει, μειώνοντας το άγχος του αθλητή.
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Athletics. :thumbsup1:
Γιάννη μπράβο! Πολύ ωραίο!!:thumbsup1:
Δηλαδή, αυτό που πρέπει να σκέφτονται οι αθλητές είναι μόνο η ατομική τους επίδοση και όχι η επίδοσή τους σε σχέση με τους αντιπάλους τους.
Οταν με ρωτανε φιλοι μου πριν απο καθε αγωνα πως πιστευω οτι θα τα παω και τους λεω αυτο, με κοιτανε σαν εξωγηινο.
Επιτελους το ειδα γραμμενο κι απο ειδημονα.
