Προπόνηση, κούραση, πόνος. Αλλά και αϋπνία, νοικοκυριό, ένα πιτσιρίκι που τρέχει ασταμάτητα και αυτές το κυνηγούν, αλλά το χαμόγελό του τα σβήνει όλα. Για την Γωγώ Κοκλώνη και την Έλενα Φιλάνδρα η υπόθεση «πρωταθλητισμός» είναι διπλή. Στο στάδιο και στο σπίτι.

Για εκείνες, το γεγονός ότι μπήκαν στην ομάδα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος είναι ακόμη πιο σημαντική επιτυχία. Άλλωστε, αμφότερες τρέχουν τουλάχιστον για ένα άτομο ακόμη. Η Κοκλώνη για την Αφροδίτη και η Φιλάνδρα για τον Στέφανο. Είναι οι μαμάδες που κάνουν… μπαμ!

Η σπρίντερ και η δρομέας έγιναν μαμάδες τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη έφερε στον κόσμο την Αφροδίτη το Σεπτέμβριο του 2012. Η δεύτερη απέκτησε τον Στέφανο τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς. Αμφότερες, μέσα σε 40 ημέρες επέστρεψαν στο στάδιο και λίγους μήνες αργότερα στους αγώνες. Τώρα, έχουν πλέον ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις τους, δείχνοντας ότι ο πρωταθλητισμός μπορεί να συμβαδίσει με τη μητρότητα, αν και για τις δύο αυτό είναι μία διαρκής, κουραστική, αλλά υπέροχη περιπέτεια.

Κοκλώνη: Όταν ξεκίνησα… έκλαιγα

Επιστρέφοντας στο στάδιο για προπόνηση, η σπρίντερ ένιωσε το σώμα της να… διαμαρτύρεται για την αποχή. «Όταν ξεκίνησα… έκλαιγα», παραδέχεται. «Μετά από τέσσερις μήνες έβαλα καρφιά και ζήτησα από τον Δημήτρη (σ.σ. Φιλίνδρα) να με χρονομετρήσει στα 60 μ., τυπικά, περισσότερο από περιέργεια. Μου είπε ότι είχα κάνει 8.60. Ήμουν σίγουρη ότι έκανε λάθος, ότι εννοούσε 7.60. ʽʼΤι είναι αυτό;ʼʼ Σκέφτηκα. Του είπα κατευθείαν να κάνω δεύτερο. Λίγο καιρό αργότερα, όταν έκανα τα πρώτα 100άρια και ήταν κοντά στο 13.80 έλεγα ʽʼθα φύγω, θα πάω σπίτι μουʼʼ. Είχαν περάσει βέβαια μόνο δύο μήνες προπόνησης».

Η κατάστασή της ήταν απόλυτα φυσιολογική, αλλά η ίδια δυσκολεύθηκε να συνηθίσει τον πιο αργό εαυτό της. «Ήταν δύσκολο. Είχα συνηθίσει τον εαυτό μου να τρέχω κοντά στο 11.40 και ξαφνικά ήμουν μόλις κάτω από 12 δευτερόλεπτα στην πρώτη κούρσα μου στη Φιλοθέη. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό και στη συνέχεια βελτιώθηκα και έτρεξα καλύτερα εκείνη τη χρονιά, αλλά δυσκολεύθηκα γιατί είχα συνηθίσει τον εαυτό μου σε άλλες ταχύτητες. Χρειάστηκε ένας χρόνος», παραδέχεται.

Πλέον, όπως λέει, είναι σε καλό σημείο. «Ήθελα φέτος όσο τίποτα να κάνω κλειστό στίβο, ίσως να είναι η τελευταία φορά, του χρόνου έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το καλοκαίρι. Και είναι δύσκολο να προετοιμαστείς για τον κλειστό στίβο στη Λάρισα», εξηγεί, αναφερόμενη σε ένα τραυματισμό στη γάμπα που την ταλαιπωρεί εδώ και εβδομάδες.

Φιλάνδρα: «Το δύσκολο είναι να κυνηγήσεις ό,τι και πριν»

Η Έλενα Φιλάνδρα από την άλλη έκανε την πρώτη της κούρσα επτά μήνες μετά από τον τοκετό. «Το σώμα… θυμόταν. Δεν παραπονιέμαι. Γρήγορα έχασα τα κιλά», λέει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα ήταν εύκολα. «Το πρόβλημα ήταν πως με την εγκυμοσύνη χαλαρώνουν όλοι οι σύνδεσμοι, γόνατα, αστράγαλοι… Κουράστηκα αρκετά για να δυναμώσω πάλι. Και βέβαια ο θηλασμός είναι ιδιαίτερα επώδυνος για το σώμα», θυμάται.

Όταν άρχισε να μπαίνει σε αγώνες, έπρεπε και εκείνη να συνηθίσει κάτι νέο. «Οι επιδόσεις δεν ήταν βέβαια οι ίδιες. Και αυτό εννοείται σε ενοχλεί. Το καταλαβαίνεις, είναι λογικό, αλλά έχεις μάθει αλλιώς. Εκεί θέλει κουράγιο. Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, να καταφέρει να επιστρέψεις στην κορυφή, στα φυσιολογικά για εσένα επίπεδα. Να μπορείς να κυνηγήσεις ότι κυνηγούσες και πριν», εξηγεί. Και εκείνη, όπως αποδεικνύεται, το εννοείται ότι το βρήκε.

«Πάω στην προπόνηση για να ηρεμήσω»

Βέβαια, η… άφιξη της μικρής Αφροδίτης άλλαξε τα πάντα. Ακόμη και τον τρόπο που βλέπει τις ώρες της στο στάδιο η Κοκλώνη. «Πλέον η προπόνηση είναι σαν εκτόνωση για εμένα. Κάθε ημέρα τρέχω από το πρωί, μαγείρεμα, σπίτι, παιδί… Πηγαίνω στο γήπεδο για να ηρεμήσω. Χαλαρώνω. Πριν κάνω την κόρη μου, είχα πολύ άγχος για να πετύχω κάτι. Τώρα είναι αλλιώς, η προπόνηση είναι για εμένα οι στιγμές της ηρεμίας μου».

«Αγαπώ πιο πολύ αυτό που κάνω»

Η καθημερινότητα βέβαια, μετά από την απόκτηση ενός παιδιού, δεν γίνεται ποτέ ξανά εύκολη, λέει η Φιλάνδρα. «Δεν έχεις στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης. Κυνηγάω τον ύπνο με το… τουφέκι. Και όσο μεγαλώνει ο γιος μου, είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει πλέον να τρέχω συνεχώς πίσω του. Ανεβαίνει σε τραπέζια, ανοίγει πόρτες… μία τρέλα!», λέει χαμογελώντας ως περήφανη μαμά.

Και σε ό,τι αφορά την προπόνηση τα πράγματα είναι πλέον αλλιώς. Η άφιξη του παιδιού φαίνεται ότι… τόνωσε τον έρωτά της για το στίβο. «Πλέον, μετά από την εγκυμοσύνη, νιώθω ότι αγαπάω περισσότερο αυτό που κάνω. Πριν μπορεί να έλεγα… ʽʼωχ τώρα!ʼʼ. Αλλά ο πρωταθλητισμός μου έλειψε πολύ όταν σταμάτησα για την εγκυμοσύνη», παραδέχεται.

Η δουλειά της μαμάς

Ο Στέφανος είναι μικρός ακόμη. Αλλά έχει αρχίσει να καταλαβαίνει κάποια σημαντικά πράγματα. «Νομίζω ότι ξέρει τι δουλειά κάνει η μαμά του: τρέχει», λέει η Φιλάνδρα. «Όταν καμία φορά τον φέρνει η μητέρα μου στο γήπεδο, την ώρα της προπόνησης, καταφέρνει να με εντοπίζει από μακριά. Με έχει δει σε αγώνες από κοντά, αλλά και στην τηλεόραση», εξηγεί.

Μεγαλώνοντας, έχει αρχίσει να… προπονεί διπλά τη μαμά του και στο σπίτι, αφού αναγκάζεται να τον κυνηγάει παντού, μια και κινείται ασταμάτητα. Ποιος θα περίμενε κάτι διαφορετικό από τον μικρό; Άλλωστε, με… γονίδια από τα 800 μ. αλλά και τα 400 μ., ως παιδί του Γιώργου Βεϊσάκη, είναι λογικό να συνδυάζει ταχύτητα και αντοχή!

Και η Αφροδίτη έχει δει τη μαμά της πολλές φορές να τρέχει. Σε αγώνες και προπόνηση. «Δεν ξέρω αν συνειδητοποιεί τι κάνω. Λέει ʽʼη μαμά κάνει μπαμʼʼ» και βέβαια, η κληρονομικότητα είναι… μεγάλο θέμα. Ως παιδί της Κοκλώνη και του παλιού πρωταθλητή του μήκους, Δημήτρη Φιλίνδρα, μιμείται και τους δύο. «Κάνει εκκινήσεις συνέχεια, αλλά και άλματα. Μόλις ξυπνάει το πρώτο που λέει είναι ʽʼμαμά να τρέξω;ʼʼ»;.

Οι στιγμές της απουσίας

Στις αρχές του χρόνου, η Φιλάνδρα έζησε κάτι αρκετά δύσκολο. Δεν ήταν μόνο η κούραση της απίστευτα κοπιαστικής προετοιμασίας της στην Αιθιοπία. Ήταν και το γεγονός ότι έμεινε μακριά από το γιο της για 24 ημέρες.

«Ήταν απίστευτα δύσκολο. Μίλησα ελάχιστες φορές μαζί του, τον άκουγα να λέει μαμά… αναγκάστηκα σε κάποιο σημείο να προσπαθήσω να βγάλω από το μυαλό μου ότι έχω παιδί, όσο γίνεται αυτό», λέει η δρομέας, που δούλεψε σωματικά αλλά ψυχολογικά στην Αιθιοπία για να τα καταφέρει.

«Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα να βρίσκομαι εκεί. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που έπρεπε στην προετοιμασία. Ήταν όμως τρομερά δύσκολο για εμένα», εξομολογείται.

Για την Κοκλώνη, το μεγαλύτερο διάστημα απουσίας ήταν οι 10 ημέρες που έλειψε πέρυσι, για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. «Εκείνη δεν την ένοιαξε ιδιαίτερα», λέει γελώντας. «Και εγώ είχα στο μυαλό μου εκεί ότι πρέπει να τρέξω, πρέπει να πετύχουμε με τη σκυτάλη, δεν ήταν ότι πήγα διακοπές οπότε να σκεφτώ ότι είμαι χωρίς το παιδί μου».

Δύο διαφορετικές αθλήτριες

Από τα μέλη της αποστολής στο φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η Κοκλώνη είναι η μοναδική που έχει ανέβει δύο φορές στο βάθρο της διοργάνωσης. Αλλά όπως παραδέχεται είναι πλέον… άλλος άνθρωπος σε σύγκριση με τότε.
«Καμία σχέση με το πώς ήμουν το 2002. Άλλη νοοτροπία, συμπεριφορά. Όσο μεγαλώνεις αλλάζεις. Τότε ήμουν μωρό και σαν αθλήτρια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πάω για μετάλλιο. Το 2005 ήταν διαφορετικά. Είχα περισσότερο άγχος. Ήξερα ότι ήμουν αθλήτρια, είχα πάρει ήδη ένα μετάλλιο στη διοργάνωση οπότε ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω ξανά», θυμάται.

Για την Φιλάνδρα, το ντεμπούτο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου έγινε το 2007, με έναν αξέχαστο τρόπο για εκείνη, στο Μπέρμιγχαμ. «Τότε ήμουν παιδάκι. Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή, όλοι μου το έλεγαν. Και ήταν λίγο επεισοδιακή. Τώρα είμαι πιο έμπειρη», λέει.

Το… επεισοδιακή αναφέρεται σε μία απίστευτη τούμπα που έφαγε στον προκριματικό, όταν μία άλλη αθλήτρια έπεσε μετά από σπρώξιμο και παρέσυρε και άλλες, ανάμεσά τους η Φιλάνδρα. Τότε, έφυγε από το στάδιο σημαδεμένη και απογοητευμένη γιατί όλα είχαν πάει στραβά. Λίγες ώρες αργότερα όμως έμαθε ότι μετά από ενστάσεις, της είχαν επιτρέψει να τρέξει στον ημιτελικό.

Οι στόχοι στην Πράγα

Στο φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η Φιλάνδρα δεν θα τρέχει μόνο για τον εαυτό της. «Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο δυνατό και για εκείνους που με βοηθούν να πάω εκεί. Για όλο τον κόπο που έχω κάνει και για εκείνους που πιστεύουν σε εμένα», λέει.

Απλοί και σαφείς είναι και οι στόχοι της Κοκλώνη. «Τώρα βλέπω το κορμί μου. Ξέρω ότι δεν είμαι τόσο καλά όσο θα ήθελα, εξαιτίας του τραυματισμού. Στην Πράγα θέλω να κάνω μία κούρσα κοντά στα 7.30. Και ότι βγει με αυτό», εξηγεί.

Ρούλα Βλασσοπούλου

Προηγούμενο άρθροΔεν ξέρει τι θέλει ο Rutherford! –Αποσύρθηκε από το Ευρωπαϊκό, εκτός και ο Caceres
Επόμενο άρθροΟ Χονδροκούκης νικητής στο ύψος – καλές επιδόσεις την Α’ ημέρα στους Παγκυπριους

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ