Τρέλα. Μόνο έτσι μπορεί να περιγραφούν με μία λέξη τα όσα συνέβησαν εκείνη τη βραδιά των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου, όταν ο Mo Farah κάλπασε προς το πρώτο του μετάλλιο στη διοργάνωση. Η βραδιά που οι Βρετανοί έσπασαν κάθε ρεκόρ ντεσιμπέλ βλέποντας το δικό τους παιδί να κερδίζει τα 10.000 μέτρα.
Ένας άνθρωπος όμως μπορεί να περιγράψει καλύτερα τα όσα συνέβησαν εκείνη τη μαγική βραδιά. Ο ίδιος ο Βρετανός δρομέας. Στην αυτοβιογραφία του που μόλις κυκλοφόρησε αυτή η ανατριχιαστική περιγραφεί αποτελεί ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο.
“Είναι Σάββατο, 4 Αυγούστου. Ξυπνάω νωρίς και πάω για χαλαρό τζόκινγκ στο χωριό των αθλητών. Κάνω τρία μίλια. Δεν βλέπω πολύ τον Alberto Salazar, τον προπονητή μου. Συνήθως είναι ο πιο ήρεμος τύπος στον πλανήτη, αλλά δεν τον θες δίπλα σου την ημέρα της κούρσας. Είναι τόσο νευρικός που το μεταδίδει σε όλους.
Η κούρσα είναι στις 21.15. Τις ώρες που προηγούνται, προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερο γίνεται ότι συνήθως. Κάθε αθλητής έχει τη δική του ρουτίνα. Εγώ ξυρίζω το κεφάλι μου και ακούω μουσική.
Όλο το πρωί πίνω νερό. Μετά από το μεσημεριανό κοιμάμαι για μερικές ώρες. Και μετά περιμένω.
Τρεις ώρες πριν από την εκκίνηση πηγαίνω στο στάδιο και φτάνω στο προθερμαντήριο. Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Όλοι κάνουν διατάσεις, τρέχουν, βλέπουν τις κούρσες που γίνονται εκείνη τη στιγμή στην τηλεόραση.
Ο Neil Black, ο φυσιοθεραπευτής μου, με περιμένει εκεί. Ξαπλώνω στο κρεβάτι του μασάζ και του λέω ʽΚάνε με να αισθανθώ καλάʽ. Εκείνος γελάει. Με ξέρει, καταλαβαίνει το σώμα μου και την κόλαση στην οποία θα το υποβάλλω.
Ενώ περιμένω την κούρσα μου, βλέπω την Jessica Ennis να παίρνει το χρυσό μετάλλιο στο έπταθλο. ʽΗ Jess πήρε μόλις ένα χρυσό. Τώρα είναι η σειρά μουʽ σκέφτομαι.
Συνήθως 20ʼ πριν από την κούρσα πίνω ένα καφέ για να ξυπνήσω. Τώρα πίνω ένα εσπρέσο, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Πίνω δεύτερο. Περπατώντας προς τον αγωνιστικό χώρο νιώθω αυτή την υπερβολική καφεϊνη. Τα πάντα βουίζουν. Τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα πάντα τρέμουν. Βγάζω το κεφάλι μου από το τούνελ που οδηγεί από το προθερμαντήριο στον αγωνιστικό χώρο και ο κόσμος τρελαίνεται. Άνθρωποι φωνάζουν και κουνάνε σημαίες. Μου λένε ʽΠάμε Μο!ʽ Νιώθω ότι τα μάτια μου θα βγουν από τις κόγχες τους.
Νιώθω τόσο ανεβασμένος όσο ποτέ ξανά. Τα χέρια μου τρέμουν. Βγαίνοντας, κάνω μερικά βήματα και σηκώνω τα χέρια μου για να χαιρετήσω τον κόσμο. Το στάδιο ξεσηκώνεται. Είναι απίστευτο. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.
Προσπαθώ να εντοπίσω την Tania στον κόσμο, αλλά δεν την βλέπω. Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη μέρα, η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου. Όλα οδηγούσαν σε αυτό. Κοιτάω γύρω μου και λέω στον εαυτό μου ʽΑυτό είναι!ʽ.
Ακούγεται το πιστόλι. ʽΣκ…α! Το πιστόλι, ξεκίνησε!ʽ, σκέφτομαι.
Στην αρχή ο ρυθμός είναι αργός. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου. Λέω ʽφύγε από το μπουλούκι. Μην κάνεις λάθηʽ. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να βρεθώ σε καλή θέση και να ξεφύγω για το μεγάλο φίνις.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ότι ο Greg Rutherford τα πάει καλά στο μήκος. Κερδίζει το χρυσό την ώρα που περνάω ξανά από εκεί στην επόμενη στροφή. Ο κόσμος ζητωκραυγάζει. 80.000 ζευγάρια ματιών γυρίζουν τώρα να δουν το αποκορύφωμα της κούρσας μου.
Στα μισά, ο Tadese ξαφνικά κάνει κίνηση και ανεβάζει το ρυθμό. Πάω δίπλα στον συναθλητή μου, τον Galen Rupp. Προσπαθεί να τους ακολουθήσει. ʽΜην ανησυχείς. Μην πας μαζί τους. Χαλάρωσεʽ, του λέω.
Ο Galen χαλαρώνει. Μένει μαζί μου. Σταδιακά αρχίζουμε να περνάμε τους άλλους, όπως έχουμε κάνει στην προπόνηση. Οι άλλοι προσπαθούν να μας ξεφορτωθούν. Η κούρσα γίνεται ταχύτερη, αλλά μένω ήρεμος. Ξέρω ότι έχω το δυνατό μου φίνις για το τέλος. Όσο μένω στις πρώτες θέσεις δύο στροφές πριν το τέλος, είμαι χρυσός.
Είναι η κούρσα μου. Η ώρα μου, δεν χάσω από κανέναν. Όχι εδώ. Όχι μπροστά στους συμπατριώτες μου, με όλη τη χώρα να φωνάζει για εμένα. Περιμένω τη στιγμή. Ακούγεται το καμπανάκι της τελευταίας στροφής.
Κάνω αντεπίθεση όσο πιο δυνατά μπορώ. Περνάω τον Bekele και είμαι πρώτος. Ο κόσμος τρελαίνεται. Προσπαθώ να μην παρασυρθώ. Έχω ακόμη δουλειά να κάνω. Χρησιμοποιώ την ενέργεια από τον κόσμο για να βρω κι άλλες δυνάμεις μπαίνοντας στην τελική ευθεία. Πονάω απίστευτα. Ο κόσμος με οδηγεί. Δεν κοιτάζω πίσω μου. Δεν κοιτάζω το χρονόμετρο. Δεν ξέρω πού είναι οι υπόλοιποι. Συγκεντρώνομαι στη γραμμή του τερματισμού. ʽΣυνέχισεʽ, λέω στον εαυτό μου, ʽσυνέχισεʽ.
Μόνο μόλις τερματίζω το καταλαβαίνω. Κέρδισα.
Η πρώτη μου αντίδραση είναι ʽΤι; Κέρδισα!ʼ. Kοιτάζω πίσω μου και βλέπω τον Galen να τερματίζει. Στην τελική ευθεία παίρνει το χρυσό. Δεν ξέρω τι κάνω εκείνη τη στιγμή. Είναι μία τρελή, φρενήρης θολούρα. Σκέφτομαι την προπόνηση που κάναμε στα βουνά. Ο Alberto είχε προβλέψει ότι θα πάρουμε τις δύο πρώτες θέσεις, αλλά δεν ήταν σίγουρος για τη σειρά. Και τώρα που το βλέπω να γίνεται, που φαίνεται εξωπραγματικό.
Βλέπω τον Alberto. Τρέχω και τον αγκαλιάζω. ʽΠήγαινε διασκέδασέ μουʽ μου φωνάζει. Σχεδόν κλαίω. Είναι μία συγκινητική στιγμή και για τους τρεις μας.
Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι πέτυχα. Ο κόσμος φωνάζει το όνομά μου. Κάποιος μου πετάει μία σημαία. Τυλίγομαι με αυτή, ποζάρω, κάνω το Mobot αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι κάνω πλέον.
Η Rhianna τρέχει κοντά μου, η Tania πίσω της. Οι τρεις μας μαζί μετά από έναν μήνα. Η κοιλιά της Tania είναι τεράστια, τα δίδυμα δεν αστειεύονται. Ο γιατρός δεν ήθελε να είναι εδώ. Τις αγκαλιάζω και τις δύο. Το να πανηγυρίζω μαζί τους είναι το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί. ʽΠήγαινε διασκέδασέ τοʽ μου λέει και η Τania.
Λέω στην Rhianna να έρθει μαζί μου για το γύρο του θριάμβου. Εκείνη βάζει τα δάχτυλα στα αφτιά της και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά. ʽΌχι μπαμπά, φοβάμαι. Είναι πολύ δυνατά!ʽ.
Ξεκινάω για το γύρο του θριάμβου. Δεν ξέρω πού είμαι. Βλέπω ένα τεράστιο τοίχο ανθρώπων μπροστά μου. Απολαμβάνω τη στιγμή. Το διασκεδάζω τόσο όσο δεν θα μπορούσατε να πιστέψετε”.
