Πριν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο η Marieke Vervoort είχε αναφερθεί στο ενδεχόμενο της ευθανασίας (δείτε -> εδώ) καθώς την ταλαιπωρούσε μία ανίατη εκφυλιστική ασθένεια των μυών που της προκαλούσε αδιάκοπους πόνους, παράλυση στα πόδια και σχεδόν συνολικά αδυναμία ύπνου. Ήταν κάτι που διαγνώστηκε στα 14 της χρόνια, σε ένα κορίτσι που συνεχώς χαμο-γελούσε..
Στο Ρίο εκπλήρωσε την τελευταία της επιθυμία, να κλείσει την καριέρα της στο βάθρο, καθώς πήρε το ασημένιο στην κατηγορία T51/52 στα 400μ και το χάλκινο στα 100μ (όπου το 2012 είχε πάρει το χρυσό ενώ ήταν 2η στα 200μ. με ρεκόρ Ευρώπης).
Μετά είχε αναφέρει πως μετατόπιζε συνέχεια την ημέρα της ευθανασίας: “Κάθε στιγμή μπορεί να τύχει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ή καρδιακό επεισόδιο στον καθένα. Πρέπει να ζεις καθημερινά και να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές. Όταν έρθει η μέρα – όταν έχω περισσότερες κακές μέρες από τις καλές μέρες – έχω τα έγγραφα ευθανασίας μου. Αν δεν τα είχα, ίσως να είχα αυτοκτονήσει ήδη. Θα υπήρχαν λιγότερες αυτοκτονίες αν υπήρχε ο νόμος για ευθανασία σε κάθε χώρα” (Στο Βέλγιο είναι νόμιμη)
Η ημέρα αυτή ήρθε στις 22/10/2019 σε ηλικία 40 ετών.
“Είναι κάτι σαν να σου κάνουν επέμβαση, πας για ύπνο και δεν ξαναξυπνάς. Είναι κάτι γαλήνιο για εμένα” είχε πει για το πως έβλεπε πια τον θάνατο.
Οι τελευταίες της αναρτήσεις ήταν από νοσοκομείο διασωληνωμένη αλλά και μια αγωνιστική γράφοντας ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τις όμορφες στιγμές.
Είχε πιστή συντροφιά τα τελευταία χρόνια ένα Labrador με το όνομα Zenn.
Κρίμα για τη Marieke, γιατί όπως κι όλοι όσοι σκέφτονται να τελειώσουν τη ζωή τους με ευθανασία ή το έχουν κάνει, βρίσκονται/βρίσκονταν σε βαθειά πλάνη. Μην μου την πεφτεται, δεν είμαι γάιδαρος, γνωρίζω πως η ζωή αυτών των ατόμων είναι ένα καθημερινό μαρτύριο και μάλιστα τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, διπλό.. σωματικό και ψυχικό. Δυστυχώς όμως, αντί να δουν αυτήν την, ομολογουμένως, απίστευτα σκληρή δοκιμασία, ως ευλογία του Θεού την οποία αν υπομείνουν ως το τέλος θα σωθούν, κι αυτό δεν είναι λόγια δικά μου αλλά του Χριστού “ο υπομεινας εις τέλος ούτος σωθησεται” που σημαίνει φυσικά πως θα του συγχωρεθούν όλα τα τυχόν σφάλματα και θα μπει απευθείας στον παράδεισο, αντιθέτως καταλήγουν, δυστυχώς, να διαπράττουν αυτοκτονία, (μιας και τα έγγραφα και οι εκάστοτε νόμοι των χωικών ανθρώπων – πολλώ δε μάλλον πλανεμενων/απίστων/σκληρόκαρδων πολιτικών/νομοθετών δεν αλλάζουν την ουσία της πράξης αυτής, ούτε φυσικά και το γεγονός πως γίνεται με τη συμβολή της επιστήμης ώστε τα άτομα αυτά να “φύγουν” ανωδυνα.
Η αυτοκτονια είναι πραγμα ολέθριο για την ψυχή, η οποία, όπως και το χωριό της ζωής μας, δε μας ανήκει, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, αυτά ανήκουν στον Κύριο και Δημιουργό μας στον οποίο είμαστε ελεύθεροι να διαλεξουμε -και στην ουσία να αναγνωρίσουμε ότι οφειλουμε- να Του τα επιστρέψουμε, την ύστατη για τον καθένα μας στιγμη.. η ψυχή του καθενός μας είναι αυτή που φτιάχτηκε από το Θεό να είναι αιώνια κι επομένως, μετά την τελικη Κρίση θα ζει αιωνίως είτε στην ανέκφραστη χαρά στα δεξιά Του Κυρίου είτε στην ατέρμονη δυστυχία μακριά από την όψη Του, στο μέρος που έχει φτιαχτεί όπως ο ίδιος μας βεβαιώνει για τον Διάβολο και τους ομοίους του, ήτοι, τους αγγέλους του (δαίμονες) και δυστυχώς τους ανθρώπους εκείνους που θα καταλήξουν, πλανεμενοι από την εωσφορικη υπερηφάνεια κι ενέργεια του διάβολου να αρνηθουν τον Ιησού Χριστό και Σωτήρα μας και να συνταχθούν με τον αιώνιο εχθρό μας, κάνοντας κατάχρηση της ελευθερίας τους. Τα δυσμοιρα αυτά άτομα που ανήκουν σ’ αυτήν την “κατηγορία” ανθρωπων, καταλήγουν να εμπιστεύονται τον μεγαλύτερο πλάνο και εχθρό του ανθρώπου στην ιστορία, τον Διάβολο -ο οποίος θέλει την καταστροφή μας και με τέχνη μας φανερώνει τα κακά κι επιζήμια έργα και μέσα ως καλά και ωφέλιμα- Ετσι, με το να κοβουν αυτοβούλως το νήμα της ζωής τους αρνούνται αυτόματα και συνειδητα, πια, τον Δημιουργό και συντασσονται με/ προσκυνούν το δημιούργημα (διάβολος> διαβολή> διαβάλει- διαστρεβλώνει κάθε τι καλό και εν γένει το σωτήριο για τον άνθρωπο έργο του Χριστού.) Μέχρι το βιολογικό θάνατο του ανθρώπου (εννοείται αυτού που έρχεται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πέραν της αυτοκτονίας) υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για όλους, όπως έχει αποδειχθεί με το Ληστή που βρισκόταν στα δεξιά του Σταυρού του Χριστού, ο οποίος ομολόγησε και μετανόησε την ύστατη στιγμή και για τον οποίο ο Χριστός είπε πως από εκείνη τη μέρα κιόλας θα είναι μαζί του στον Παράδεισο.
Για όσους, όμως, αρνούνται το δώρο της ζωής με τέτοιο “κραυγαλέο” και βαναυσο-εγωιστικο τρόπο, αυτοκτονώντας… Ο Θεός ας βάλει το χέρι Του..
Υ.Γ. Ζητώ συγγνωμη για το μεγεθος της ανάρτησης μου (ειλικρινά, δεν είχα σκοπό να μακρυγορησω αρχικά) Αναγνωρίζω πως παρέθεσα στοιχεία και πεποιθήσεις της ορθόδοξης χριστιανικής μου πίστης σε έναν αμιγώς αθλητικό ιστότοπο, ομως παρακαλώ τη συντακτική ομάδα να τα δημοσιεύσει, σεβόμενη την άποψη μου την οποία προσπάθησα να καταθέσω όσο πιο επεξηγηματικά μπορουσα, αφενός προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και αφετέρου μη έχοντας την παραμικρή πρόθεση να προσβάλλω τον οποιονδηποτε Το αντίθετο μάλιστα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!