Δεν αμφιβάλει κανείς πως πρόκειται για κάτι ιστορικό. «Πτήσεις» στα 2,40 μ. δεν γίνονται κάθε ημέρα. Δεκατρία χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που το είχε πετύχει κάποιος σε ανοιχτό στίβο.
Ποια είναι λοιπόν η «συνταγή» της επιτυχίας; Ύπνος τις λάθος ώρες, απουσία προπονητή, έμπνευση από καρτούν… Α! Και το κίνητρο ότι μετά από τον αγώνα το πρόγραμμα έχει μπάρμπεκιου με έναν παγκόσμιο ρέκορντμαν. Κι όμως, κάπως έτσι ήρθε η μαγική «πτήση» του Mutaz Essa Barshim στα 2,40 μ. στο Diamond league του Γιουτζίν.
Μία επιτυχία που γιόρτασε με ιδιαίτερη παρέα. Στο σπίτι του παγκόσμιου ρέκορντμαν του δεκάθλου, Ashton Eaton, όπου έκαναν μπάρμπεκιου. Ίσως ο άλτης από το Κατάρ να ήθελε να μάθε κάποια μυστικά για την επίτευξη του παγκοσμίου ρεκόρ. Δεν είναι τυχαίο πως κατά πολλούς θεωρείται ο άνθρωπος που μπορεί να το πάρει από τον Javier Sotomayor!
Με ένα τεράστιο χαμόγελο «καρφωμένο» διαρκώς στο πρόσωπό του, ο Barshim παραδέχθηκε πως η αλλαγή από το 2,39 μ.- όταν απέτυχε δύο φορές- στο 2,40 μ. για την τρίτη προσπάθεια, ήταν το «χρυσό» μυστικό.
«Ήμουν κουρασμένος και χρειαζόμουν κίνητρο. Σκεφτόμουν ότι το 2,39 μ. είναι ψηλά, αλλά το έχω ξαναπεράσει. Όταν βάζεις τον πήχη ψηλότερα από ότι έχεις κάνει ποτέ, τότε ανεβαίνει η αδρεναλίνη και ενθουσιάζεσαι. Για αυτό αποφάσισα να πάω στο 2,40 μ. χωρίς να με νοιάζει τι θα γίνει», εξομολογείται ο Barshim που έφτασε στο Γιουτζίν έπειτα από πτήση 17 ωρών και χωρίς να μπορεί να συνέλθει από το τζετ λαγκ από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στις ΗΠΑ.
Η ιστορική «πτήση» ήρθε την πρώτη φορά που βρέθηκε σε αγώνα μόνος του, χωρίς τον Stanisław Szczyrba, ο οποίος δεν τον ακολούθησε στο Γιουτζίν. «Είναι λίγο μεγάλος τώρα και αποφεύγει τις μεγάλες πτήσεις. Οπότε αποφάσισε να με δει στην τηλεόραση. Όταν με πήρε τηλέφωνο μετά από τον αγώνα μου είπε ότι ήταν χαρούμενος. Συνήθως δεν είναι! Ακόμη κι όταν περνάω τα 2,35 μ., δεν είναι ικανοποιημένος», λέει ο 22χρονος που παραδέχεται πως ήταν ασυνήθιστο για εκείνον να αγωνίζεται χωρίς τον προπονητή του. Με έναν περίεργο τρόπο όμως, δεν ένιωθε μόνος του.
«Φανταζόμουν τι θα ήθελε να κάνω. Ξέρω ακριβώς πώς σκέφτεται. Δεν ήθελα να πάρω οδηγίες από κάποιον που δεν ξέρω, οπότε έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν ότι ο προπονητής μου ήταν εκεί. Όταν απέτυχα δύο φορές στα 2,39 μ., φαντάστηκα να τον κοιτάζω και ήξερα τι θα ήθελε: να κρατήσω πίσω τους ώμους μου, να τρέξω καλύτερα…», διηγήθηκε ο Barshim που όταν δεν βλέπει… οράματα του προπονητή του και δεν αγωνίζεται, είναι ένα μικρό παιδί. Απόδειξη αυτού το γεγονός πως, όπως παραδέχεται, παρακολουθεί συνεχώς καρτούν.
