Σαν σήμερα..
Ενας χρόνος πέρασε από το θάνατο του Κώστα Σπανίδη και το κενό που έχει αφήσει στον αθλητισμό – και όχι μόνο – παραμένει μεγάλο. Ο γιος του αείμνηστου προπονητή, ανθρώπου και Τεχνικού Διευθυντή του ΣΕΓΑΣ, Άκης Σπανίδης, γράφει για τον πατέρα του…
«Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος χωρίς τον άνθρωπο που έμελλε να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του σε όλους τους τομείς της ζωής του: του προπονητή, του Τεχνικού Διευθυντή του ΣΕΓΑΣ, του συζύγου, του πατέρα, Κώστα Σπανίδη.
Κάθε μέρα που περνάει τον ένα αυτό χρόνο, το μυαλό μου κυριεύουν έντονες αναμνήσεις από τα 21 χρόνια που είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά. Επίκεντρο των αναμνήσεων μου αυτών, η σχέση του με τον στίβο. Μια αγάπη ανιδιοτελής, ένα πάθος και μια πλήρη αφοσίωση για τον κλασικό αθλητισμό ως σύνολο και ειδικότερα για τη μεγάλη του αδυναμία, τη δισκοβολία. Από μικρό παιδί βλέποντας τον ώρες ολόκληρες απομονωμένο σε ένα γραφείο μελετώντας προπονητικά συγγράμματα με μόνο στόχο την άριστη γνώση του αντικειμένου του, μέρες και νύχτες πίσω από μια βαλβίδα δίσκου ή σφαίρας να καθοδηγεί τους αθλητές του για να τους δει μια μέρα να προοδεύουν, εβδομάδες ή ακόμα και μήνες περιμένοντας τον καρτερικά να γυρίσει από προετοιμασίες ή αγώνες.
Το άγχος και η επιμονή στην τελειότητα αποτέλεσαν ανέκαθεν τον κοινό παρονομαστή τόσο για την καριέρα του ως προπονητή αλλά και για την μετέπειτα πορεία του στην κορυφαία προπονητική βαθμίδα της ομοσπονδίας, αυτής του Τεχνικού Διευθυντή του ΣΕΓΑΣ. Μετά το πέρας των Αγώνων της Αθήνας το 2004 την καθημερινότητά του συνέθεταν αναρίθμητες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του αλλά και στο κινητό τηλέφωνο, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να λύσει με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε τα προβλήματα που μάστιζαν και μαστίζουν τον ελληνικό αθλητισμό. Και όλα αυτά μακριά από το σπίτι του και την οικογένεια του στη Θεσσαλονίκη. Μοναδικό του μέλημα: Το καλύτερο δυνατό για τους αθλητές και τους προπονητές. Σαν τον καλό πατέρα που φροντίζει για την ευημερία και πρόοδο του παιδιού του, όπως ακριβώς έκανε και με εμάς τα πραγματικά του παιδιά.
Ωστόσο, η οικονομική δυσχέρια της ομοσπονδίας, που επηρεαζόταν σαν ντόμινο από την γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, μεγάλωνε καθημερινά το βάρος της ευθύνης και έτσι ο τελευταίος χρόνος ήταν γιʼ αυτόν ένας διαρκής αγώνας για την όσο το δυνατό καλύτερη λειτουργία του Υψηλού Αθλητισμού. Η εσωστρέφεια ήταν κάτι που τον χαρακτήριζε και έτσι οι προβληματισμοί, οι σκέψεις, οι πίκρες, το άγχος, παρέμεναν καλά φυλαγμένα μέσα του. Ίσως και αυτά να ήταν που τον λύγισαν το μεσημέρι εκείνο της 6ης Σεπτεμβρίου του 2010.
Είχε πολλά ακόμη να δώσει. Άλλωστε η δουλεία του απέβλεπε σε βάθος χρόνου. Φρόντιζε για το μέλλον του «παιδιού» του, δουλεύοντας με μέθοδο και έρευνα. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και τώρα από εκεί που βρίσκεται προβληματίζεται για την υπάρχουσα κατάσταση στον ελληνικό αθλητισμό και σίγουρα πάλι ψάχνει εκείνη τη λύση.
Υ.Γ. Η εξέλιξη της νέας γενιάς, των νέων ταλαντούχων παιδιών ήταν ένα από τους μεγαλύτερους του στόχους. Κοιτώντας τον ουρανό έπειτα από τις φετινές διακρίσεις του Χονδροκούκη, του Φιλιππίδη, της Κυριακοπούλου, της Παπαχρήστου και όλων των παιδιών που ανθίζουν σαν λουλούδια στο Παγκόσμιο στερέωμα, είμαι σίγουρος ότι τον είδα να χαμογελά. Το «παιδί» του έχει ευοίωνο μέλλον παρά τις δυσκολίες. Μπορεί να νιώσει περήφανος ως “πατέρας”».
Άκης Σπανίδης