ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ 2022 – Ο Βασίλης Παπαϊωάννου γράφει την άποψή του για τα αγωνίσματα των αποστάσεων
Βασίλης Παπαϊωάννου – Γυμναστής, Προπονητής δρόμων αντοχής, Υπεύθυνος σύνταξης RUNNER Magazine, runnermagazine.gr
Τα Παγκόσμια αγωνίσματα
Σπάνια βλέπεις μεγάλες επιδόσεις στις αποστάσεις στον κλειστό στίβο. Ακόμα και στο Βελιγράδι που η πίστα ήταν καλή και τα super spikes χάριζαν μερικά δεύτερα (που ακόμα δεν έχουμε αποδεχτεί πλήρως) είδαμε κούρσες τακτικής και σκοπιμότητας.
Και είναι λογικό. Γιατί πέρα από τους εξωγενείς κι αντικειμενικούς παράγοντες (πολλές στροφές – μικρές ευθείες, λίγοι αγώνες που έχουν στα πόδια τους οι δρομείς συγκριτικά με τον ανοιχτό κ.ά.) τα φαβορί θέλουν πάντα να κερδίσουν και τα αουτσάιντερ ένα καλό πλασάρισμα.
Ναι, και στο Βελιγράδι είδαμε τέτοιες κούρσες. Είχαν όμως τρομερό σασπένς κι ενδιαφέρον και κάποιες φορές μας «μαρτύρησαν» στοιχεία για το μέλλον.
Το δεδομένο που ξεχωρίζει
Πριν προχωρήσω στην ανάλυση των τελικών θα ήθελα να σταθώ σε ένα εντυπωσιακό δεδομένο που πιθανώς κάτι δείχνει. Ποιο είναι αυτό; Η Αιθιοπία κατέκτησε τα 8 από τα 12 μετάλλια στο σύνολο των 6 αγωνισμάτων (800μ., 1.500μ., 3.000μ. σε άνδρες και γυναίκες). Οι Αιθίοπες εξακολουθούν να θέτουν ως πρώτο στόχο τον κλειστό και τον στίβο γενικότερα, σε επίπεδο εθνικού σχεδιασμού. Αντίθετα, οι Κενυάτες, αιώνιο αντίπαλο τους δέος, δείχνουν να ρίχνουν μεγαλύτερο βάρος στον Μαραθώνιο και στο Road Racing γενικότερα ακολουθώντας ένα πλάνο που τους οδηγεί σε νίκες σε αυτές τις διοργανώσεις και αποστάσεις.
Έχασε ο Jacob
Αναμφισβήτητα οι φίλοι των αποστάσεων στάθηκαν σε αυτό το γεγονός. Ναι, στο Βελιγράδι είδαμε τον Jacob Ingebrigtsen να χάνει. Δεν είναι κάτι απίθανο να συμβεί, θα πεις κανείς, ιδιαίτερα όταν νικητής αναδεικνύεται ένας σπουδαίος δρομέας της απόστασης, με έφεση στον κλειστό. Μην ξεχνάμε, ο Tefera είχε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 1.500μ. με 3:31.04 από το 2019, πριν του το πάρει ο Jacob μέσα στο 2022, ενώ το αντίστοιχο ρεκόρ του στον ανοιχτό είναι καλύτερο μόλις για 33 εκατοστά!
Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι αν όντως ο Jacob επηρεάστηκε από τον COVID-19 (νόσησε τις επόμενες μέρες από το Παγκόσμιο). Είναι κατά πόσο και σε ποιο βαθμό θα τον επηρεάσει αυτή η ήττα. Μιλάμε για ένα παιδί 20 ετών που, ναι μεν διαθέτει «υπερφυσική» στοχοπροσήλωση σε αυτό που κάνει, όμως σε αυτήν την ηλικία έχει κατακτήσει (σχεδόν) τα πάντα. Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, να δούμε πώς θα αντιδράσει, αν θα βρει κίνητρο από αυτό, αν το διαχειριστεί λογικά ή αν «ταραχτεί» από αυτήν την ήττα.
«Παγκόσμιο» 1500άρι
Στις γυναίκες, πράγματι, η Gudaf Tsegay ήταν ασυναγώνιστη. Με τον τρόπο της «βοήθησε» και τις συμπατριώτισσές της, Embaye και Meshesha, να πάρουν τα υπόλοιπα μετάλλια. Το αγώνισμα πάντως στις γυναίκες είναι σε καλή περίοδο. Πολλές αθλήτριες ξεπηδούν από διάφορες χώρες. Και δεν ήταν όλες στο Βελιγράδι. Με αιχμή του δόρατος τις Αυστραλές, τις Νεοζηλανδές και φυσικά τις Αμερικάνες και τις Καναδές που έχουν ανέβει αρκετά, βλέπουμε δυνατές δρομείς από τα κραταιά ευρωπαϊκά κράτη, καθώς και από άλλα με μικρότερη παράδοση, όχι μόνο στην Ευρώπη, να παράγουν δρομείς που τρέχουν κοντά στα 4:00. Το μεγάλο παράδοξο αυτού του τελικού; Δεν υπήρχε Κενυάτισσα!
Άλλο επίπεδο ο Barega
Στα 3.000μ. των ανδρών, ο αγώνας μπορεί να κρίθηκε στα εκατοστά, όμως ο Barega έδειξε ότι είναι σε άλλο επίπεδο και κέρδισε «ελεγχόμενα». Ευχάριστη έκπληξη για τους φαν των αποστάσεων απανταχού ήταν σίγουρα το χάλκινο μετάλλιο του Marc Scott, και μικρή απογοήτευση για Ισπανούς και φιλοισπανούς η 6η θέση του Mechaal που θεωρητικά μπορούσε να πάρει ένα μετάλλιο.
Ανεβαίνουν…
Από τις πιο ωραίες κούρσες ήταν τα 3.000μ. των γυναικών. Η Hailu τελικά ήταν η νικήτρια, όμως η St Purrier κουβάλησε τις ΗΠΑ στα μετάλλια και αποκάλυψε την ανερχόμενη δυναμική τους, μαζί με την Καναδή Debues Stafford που έμεινε για λίγο εκτός βάθρου.
Αμερικάνοι και Καναδοί, τουλάχιστον όσοι γυμνάζονται μαζί στις ΗΠΑ, ανεβαίνουν αρκετά και θα το δούμε κι άλλο στο μέλλον – ίσως το βλέπαμε και στους άνδρες αν υπήρχε αγώνισμα 5.000μ. στον κλειστό. Παρόμοια γραμμή και με όσα ανέφερα στα 1.500μ. των γυναικών, άλλωστε τα δύο αυτά αγωνίσματα είναι πολύ κοντά.
Για το τέλος τα 800άρια
Το 800άρι στον κλειστό έχει πάντα – τουλάχιστον στα μάτια τα δικά μου – μία ξεχωριστή μαγεία. Ξέχωρα από τα ονόματα και τις επιδόσεις, οι κούρσες είναι πάντα αναπάντεχες, συναρπαστικές. Έτσι και στο Βελιγράδι. Κι έχω την εντύπωση πως αν για κάποιο λόγο ξαναγίνονταν μπορεί η κατάταξη να ήταν εντελώς διαφορετική…
Εντάξει, στις γυναίκες η Ajee Wilson έδειξε ότι κινείται σε άλλο επίπεδο και ήταν ασυναγώνιστη αν και θα θέλαμε να τη δούμε κόντρα στην Hodkginson, στους άνδρες όμως περιμέναμε μία κούρσα εκπλήξεων και την είδαμε.
Θεωρώ, όμως, πως γενικά αυτό το Παγκόσμιο δεν μας αποκάλυψε πολλά για το αγαπημένο αγώνισμα των δύο στροφών (4 στον κλειστό).
Κλείνοντας
Μπορεί οι Αφρικανοί να υπερτερούν ακόμα και στον κλειστό (αμφιβάλλω αν υπάρχει κλειστός στίβος στην Μαύρη Ήπειρο), όμως βλέπουμε αρκετές χώρες να παράγουν δρομείς. Καλούς δρομείς με επιδόσεις που βρίσκουν ευκαιρία σε τέτοιες διοργανώσεις να πλασαριστούν στις πρώτες 6άδες-8άδες. Τα αγωνίσματα αποκτούν παγκόσμιο χαρακτήρα. Όλες οι ήπειροι έχουν παρουσία στους τελικούς, με εξαίρεση ίσως την Ασία, δείχνοντας τη δυναμική τους. Πλησιάζει η ώρα που η απόσταση αφρικανών και λοιπών θα μικρύνει κι άλλο.
Ωστόσο, θέλει προσοχή. Είναι μία δύσκολη περίοδος για τις μεσαίες και τις μεγαλύτερες αποστάσεις εντός στίβου καθώς ο Μαραθώνιος εμπορικά, αθλητικά ακόμα και «επιδοσιακά» τείνει να τις «καπελώσει», ίσως και άθελα του!
Και θέλει προσοχή, γιατί αυτοί που γνωρίζουν αντιλαμβάνονται και οφείλουν να προλάβουν αυτό το καπέλωμα, αφού πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία, και όχι για δύο ανεξάρτητες δεξαμενές…
Βασίλης Παπαϊωάννου
