Παρακολουθούσα πριν από κάποια χρόνια αγώνα βόλεϊ παγκορασίδων (λόγω ανιψιάς). Κάποια στιγμή στην εξέδρα έγινε σύρραξη! Από τους συγγενείς των αθλητριών! Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Κι όλα αυτά σε αγώνα παγκορασίδων…
Ξεκίνησα έτσι για να καταλήξω ότι στον στίβο τέτοια φαινόμενα είναι σπάνια. Παρατηρείται όμως κάτι άλλο. Ο φανατισμός συγγενών, παραγόντων και προπονητών. Και μάλιστα σε μικρές ηλικιακές κατηγορίες.
Το να θέλουμε να διακριθεί το παιδί μας και ο αθλητής μας είναι θεμιτό και λογικό. Αλλά το να κυνηγούμε πάνω απ’ όλα τη νίκη με κάθε μέσο, προτρέποντας μικρά παιδιά σε αγώνα χωρίς όρια, ξεπερνά τη λογική. Το έχω δει και το έχω ζήσει επανειλημμένα.
Ο αθλητισμός υπάρχει στη ζωή μας για να την ομορφαίνει. Να μαθαίνει στα παιδιά τον υγιή ανταγωνισμό μακριά από ακρότητες και φανατισμό. Που, δυστυχώς, ξεκινά από την εξέδρα.