Παρακολουθούσα πριν από κάποια χρόνια αγώνα βόλεϊ παγκορασίδων (λόγω ανιψιάς). Κάποια στιγμή στην εξέδρα έγινε σύρραξη! Από τους συγγενείς των αθλητριών! Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Κι όλα αυτά σε αγώνα παγκορασίδων…

Ξεκίνησα έτσι για να καταλήξω ότι στον στίβο τέτοια φαινόμενα είναι σπάνια. Παρατηρείται όμως κάτι άλλο. Ο φανατισμός συγγενών, παραγόντων και προπονητών. Και μάλιστα σε μικρές ηλικιακές κατηγορίες.

Το να θέλουμε να διακριθεί το παιδί μας και ο αθλητής μας είναι θεμιτό και λογικό. Αλλά το να κυνηγούμε πάνω απ’ όλα τη νίκη με κάθε μέσο, προτρέποντας μικρά παιδιά σε αγώνα χωρίς όρια, ξεπερνά τη λογική. Το έχω δει και το έχω ζήσει επανειλημμένα.

Ο αθλητισμός υπάρχει στη ζωή μας για να την ομορφαίνει. Να μαθαίνει στα παιδιά τον υγιή ανταγωνισμό μακριά από ακρότητες και φανατισμό. Που, δυστυχώς, ξεκινά από την εξέδρα.

Προηγούμενο άρθροHμερίδα Αθλητικής Ψυχολογίας και Διατροφής στις 14/4 στην Αργυρούπολη
Επόμενο άρθροΑθλητική Ημερίδα “Έχω και εγώ ευθύνη” στις 5/5 στη Χαλκίδα
Ο Μανώλης Λαμπράκης προσφέρει πολλά χρόνια ως προπονητής (τώρα στον ΓΣ Κερατέας) και ζει από κοντά τον ελληνικό στίβο, με τα πρώτα βήματα στο Στάδιο Καραισκάκη. Υπήρξε σπρίντερ, μέλος της εθνικής ομάδας. Επίσης όμως είναι δημοσιογράφος και είναι από τους πλέον κατάλληλους να σχολιάσει με τον δικό του ουσιαστικό, ρομαντικό ή και καυστικό τρόπο θέματα και καταστάσεις εντός κι εκτός στίβων

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ