Περιστροφές – όταν αγωνίζομαι, η Γη γυρίζει κάτω από τα πόδια μου

“Rotations – When I throw, the Earth turns beneath my feet”.

Φοράω ειδικά παπούτσια που βοηθούν στη μεγιστοποίηση αυτού του φαινομένου, καμπυλοειδή και σκληρά, φτιαγμένα για να μειώσουν την τριβή μου με το έδαφος, έτσι ώστε να κινούμαι με ταχύτητα. Και αν το κάνω σωστά, μπορώ να τιθασεύσω τη γωνιώδη ορμή των ποδιών μου και των περιστρεφόμενων γοφών μου και μετά έρχεται η απελευθέρωση. Η στιγμή της βιας, η μπουνιά. 

Στις καλές βολές η σφαίρα δεν γυρίζει σχεδόν καθόλου. Αν το έχεις κάνει σωστά, το 7.26 κιλών σφαιρίδιο θα γυρίζει σαν ένας πλανήτης, γαλήνια, για λίγο στον αέρα, μέχρι που μεταμορφώνεται σε μετεωρίτη, και σκάει πίσω στη γη. 

Δεν το περίμενα ότι αυτό το ταλέντο θα με καθορίσει: αλλά κοιτώντας τα χρόνια που περάσαν, κατάλαβα πως με έχει. Δεν ήξερα ότι θα είναι ο παράγοντας που θα ενώσει την καταγωγή μου άλλα και το που πηγαίνω. Και σίγουρα δεν ήξερα ότι θα οδηγήσει έμενα και την οικογένεια μου, με αυτό τον ιδιόμορφο και ιδιαίτερο τρόπο πίσω στην Ελλάδα. 

Βεβαία λέγοντας “πίσω” υποδηλώνει πως έχω ξανάρθει στην Ελλάδα πριν τον Ιούνιο του 2015, που όμως δεν είχα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα εγώ και η αδερφή μου Σταματία, με μια μίξη από καλοκαιρινό νησιωτικό αέρα και πολλά καινούργια πρόσωπα να δίνουν πρώτη φορά χαρακτήρα.

Γιατί είπα “πίσω¨; γιατι μεγάλωσα σαν Ελληνοαμερικανος. Και αυτό σημαίνει ότι καταλαβαίνω πως ο κόσμος γύρω μου με τα φαστφουντάδικα, την Μπριτνει Σπεαρς τον Τιτανικό και Αμερικανικο ποδόσφαιρο κάθε Δευτέρα βράδυ ήταν μια πλαστική παρενέργεια του να είσαι μετανάστης σε εκείνη τη χώρα.

Η αληθινή κουλτούρα της οικογένειάς μου, τα πάτρια εδάφη μας, τα ήθη και τα έθιμα που καθόριζαν εμάς άλλα και τον τρόπο που ζούσαμε και τρώγαμε προερχόντουσαν από μια μακρινή χώρα πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτή είναι η πραγματικότητα για πολλούς αμερικανους: Οι μετανάστες και οι απόγονοι τους γίνονται ένα κάτω από μια σημαία αλλά ο καθένας ανήκει σε άλλη χώρα. 

“And so Greece was tied to my identity without ever having to be stamped into my passport”
Η Ελλάδα λοιπόν με στιγμάτιζε χωρίς καν να έχω τη στάμπα στο διαβατήριο.

Και αυτό έκανε τον Ιούνιο του 2015 ακόμα πιο σουρεαλιστικό, προσγειωθήκαμε στο Ελ.Βενιζέλος και βρήκα τον εαυτό μου με το κεφάλι έξω από το παράθυρο του ταξί να χαζεύει, σαν ένα μεγάλο σκυλί. Μαζί με έμενα, την αδερφή και τη μαμά μου, ήταν ο Δημήτρης Μιχαλάκης, ένας από τους ανθρώπους που ευθυνόταν για την ενσωμάτωσή μας στην ελληνική ομάδα. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο ΟΑΣΙΣ μετά τα μεσάνυχτα, εκεί μέσα στην άδεια υποδοχή τρώγαμε μακαρόνια και ταυτόχρονα ο κ. Δημήτρης μας εξηγούσε τη διαδικασία και πως θα γίνει για να πάρουμε Ελληνικά διαβατήρια, ταυτότητες και την ενσωμάτωσή μας στην εθνική ομάδα στίβου. Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν μας στείλουν στο Ηράκλειο για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο εθνικών ομάδων. Την επόμενη μέρα εξορμήσαμε στην πόλη. 

Τόσα πολλά ήταν οικεία με αυτό το μέρος, και ταυτόχρονα μακρινά, σαν μια ανάμνηση ενός ονείρου. Η ονειρεμένη Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων – τα σπίτια και τοπία σαν εκείνα στις φωτογραφίες των προππαπούδων μου, το άκουσμα της Νανάς Μούσχουρη και Χάρις Αλεξίου στο αμάξι κάθε φορά που πηγαίναμε ταξίδια με την οικογένειά μου, τα κουλουράκια της γιαγιάς μου- όλα αυτά τώρα συνδέονται με μια όντως αληθινή χώρα, μια χώρα, που απείχε καμιά εβδομάδα από το δεύτερο μεγάλο δάνειο σωτηρίας του από την Ευρώπη. 

Αυτό το ταξίδι ήταν απλά το ξεκίνημα, ακολούθησαν αμέτρητα ταξίδια στην Ελλάδα από τότε, κάθε φορά μαθαίνοντας λίγο παραπάνω τη γλώσσα, τρώγοντας κάποιο καινούργιο και υπέροχο φαγητό και μαθαίνοντας παραπάνω για την περίπλοκη πολιτική κατάσταση της χώρας.  Ανακαλύπτοντας αυτή τη σύγχρονη Ελλάδα, νοιώθω ότι ανακαλύπτω ένα μέρος του εαυτού μου που νόμιζα ότι ήξερα. Ταξιδεύοντας σε αυτή τη χώρα τόσο συχνά, η ας πούμε δισδιάστατη εθνικότητα μου μεταβάλλεται σε μια πλούσια και ανταμειβόμενη πλευρά της ζωής μου.  Κατά κάποιο τρόπο το μέρος που ήταν παρελθόν για την οικογένειά μου, τώρα είναι μέρος του μέλλοντος. 

Και έτσι εγώ συνεχίζω και αγωνίζομαι, γυρνάω τα πόδια μου όσο πιο γρήγορα γίνεται, και είμαι ευγνώμων για τον κύκλο που με οδηγεί.  
“So I keep throwing the shot, turning my feet as fast as I can, thankful for the circle it’s leading me in.”

-> in engish