Εκείνος γονατισμένος, κοντά στον τερματισμό των 100 μ., συγκινημένος, ζούσε το χειροκρότημα του κόσμου για τελευταία φορά. Λίγο πιο πέρα, οι υπάλληλοι του Ολυμπιακού σταδίου είχαν αρχίσει να μαζεύουν τα εμπόδια τα οποία μόλις είχε αποχαιρετίσει. Σίγουρα ήταν κάτι τυπικό. Αλλά και συνάμα σημαδιακό το μάζεμα των εμποδίων. Γιατί αυτό το αγώνισμα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο στην Ελλάδα, μετά από την αποχώρηση του Περικλή Ιακωβάκη.
Ο άνθρωπος που έμαθε στους Έλληνες τα 400 μ. εμπ., αλλά και το πώς να περιμένουν μία διάκριση σε αυτό κάθε καλοκαίρι σε μία μεγάλη διοργάνωση, είχε ήδη πάρει μία γεύση από το «αντίο». Τον προηγούμενο μήνα, αποχαιρέτισε την εθνική ομάδα, στο Ηράκλειο. Και στο Ολυμπιακό στάδιο και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το οριστικό αντίο.
Κάθισε στο μπλοκ, πίσω από το βατήρα του για αρκετά λεπτά. Σηκώθηκε για την παρουσίαση των αθλητών πριν από την κούρσα, και απάντησε στο χειροκρότημα του κόσμου χειροκροτώντας και εκείνος. Λίγες στιγμές αργότερα, έμπαινε πρώτος στην τελική ευθεία και έτρεξε ως το τέλος την κούρσα του, σαν για να το ευχαριστηθεί για μια τελευταία φορά. Τερμάτισε πρώτος βέβαια, με 51.69 σημειώνοντας την 16η νίκη του στη διοργάνωση. Ένας αριθμός που φαίνεται ότι είναι σημαδιακός. Ισοφάρισε το ρεκόρ του Αλέξανδρου Παπαδημητρίου, ο οποίος πριν από δύο χρόνια κέρδισε για 16η φορά επίσης αποχαιρετώντας την ενεργό δράση.
Την ώρα που ο Ιακωβάκης τερμάτισε ήταν λες και ξαφνικά το Ολυμπιακό στάδιο απέκτησε περισσότερο κόσμο. Όλοι τον χειροκρότησαν θερμά αποδίδοντας τιμή στον αθλητή που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής ως έφηβος, βρέθηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου στην ίδια διοργάνωση ανδρών, πανηγύρισε τη νίκη στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αλλά πάνω από όλα κέρδισε τον σεβασμό των αντιπάλων του με τη συνεπή παρουσία του σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Ακόμη και ο πάντα συγκροτημένος Ιακωβάκης, αυτή τη φορά άφησε τον εαυτό του να παρασυρθεί από το συναίσθημα. Έβαλε τα χέρια στο πρώτο, μετά πάνω από το κεφάλι, πήγε μπροστά από την κερκίδα στην ευθεία των 100 μ. και υποκλίθηκε στον κόσμο, ενώ αμέσως μετά γονάτισε στο έδαφος. Η δουλειά του στους αγωνιστικούς χώρους μόλις είχε τελειώσει. Και με αυτά που έκανε τα τελευταία 17 χρόνια μέσα σε αυτούς, άφησε μεγάλη κληρονομιά πίσω του…
«Δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο. Ίσως φταίει ότι δεν υπήρχε συναγωνισμός, για να είμαι σε εγρήγορση πριν από την κούρσα, αλλά περίπου 5-10 λεπτά πριν τρέξουμε το… έχασα», παραδέχθηκε ο Ιακωβάκης που ακόμη και στην τελευταία κούρσα, δεν ξέχασε ότι πάντα έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. «Ήταν κακή κούρσα, δεν έκανα καλά περάσματα…». Και αν κάποιος απορεί πώς γίνεται να κάνει κριτική ακόμη και στο «αντίο», απάντησε γελώντας «Αν έχεις συνηθίσει κάτι…».
Λίγη ώρα αργότερα, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί με τον Αχιλλέα και την Ελένη, τα δύο του παιδιά, ενώ την απονομή έκανε η προπονήτρια που τον ανέδειξε και ήταν τόσα χρόνια δίπλα του, η Μαίρη Σωτηρακοπούλου.
«Χαίρομαι που τον βλέπω να λέει το αντίο μέσα στο στάδιο, με τον τρόπο που εκείνος ήθελε», είπε εκείνη, χωρίς να κρύψει τη συγκίνησή της. “Και σίγουρα μου αρέσει που τον είδα να κλείνει την καριέρα του με την ΑΕ Λεχαινών, τον σύλλογο στον οποίο ξεκίνησε”, πρόσθεσε.
Όσο για τη συνέχεια, στα άμεσα πλάνα είναι οι διακοπές, αφού τη Δευτέρα αναχωρεί με την οικογένειά του για τη Σίφνο. Ένα ταξίδι που ο ίδιος το είχε προγραμματίσει μία εβδομάδα νωρίτερα κάνοντας για πρώτη φορά στη ζωή του λάθος σε ό,τι αφορά την ημερομηνία ενός αγώνα. Και μετά; «Σίγουρα για τα επόμενα δύο χρόνια θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το στίβο, καθώς είμαι μέλος της επιτροπής αθλητών στην Ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Ειλικρινά, αυτή τη στιγμή δεν έχω προγραμματίσει τίποτε άλλο», πρόσθεσε και έφυγε για το βάθρο, καθώς ο Αχιλλέας τον τραβούσε από το χέρι για να ανέβουν εκεί. Ένα καλό σημάδι. Και ο μικρός έχει αδυναμία στα μετάλλια όπως ο μπαμπάς, αλλά και η μαμά του…
Ρούλα Βλασσοπούλου
σε ευχαριστουμε για ολα οσα μας προσφερες