Μετά από 14 χρόνια στο γκρουπ του κυρίου Σπύρου Σπύρου, αποφάσισα να μετακομίσω στην Ελβετία και να ενταχθώ σε μια νέα προπονητική ομάδα αποτελούμενη από αθλητές διαφόρων χωρών. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα! Προτού καλά καλά το συνειδητοποιήσω, τον περασμένο Νοέμβριο βρέθηκα στο αεροπλάνο για Νότια Αφρική, όπου ήταν προγραμματισμένη η πρώτη μας προετοιμασία.
Σαν ψέμα μου φαινόταν! Δεκάδες ερωτήματα στριφογύριζαν στο μυαλό μου καθόλη τη διάρκεια της πτήσης. «Πήρα τη σωστή απόφαση; Μήπως βιάστηκα; Λες να γυρίσω πίσω; Καλά, ας πάω για ένα μήνα και μετά βλέπουμε».
Από την πρώτη κιόλας μέρα πιάσαμε δουλειά. Ομαδικότητα και επαγγελματισμός ήταν τα πρώτα στοιχεία που διέκρινα. Όλα ήταν ρυθμισμένα: οι ώρες της προπόνησης, του ύπνου, του φαγητού, των φυσιοθεραπειών, τίποτε στην τύχη. Η οργάνωση και η ευλάβειά τους απέναντι στην προπόνηση και την αποκατάσταση ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.
Κάθε αρχή και δύσκολη, λένε. Αυτό που δεν μας λένε είναι το πόσο δύσκολη είναι! Η προσαρμογή στη νέα μου πραγματικότητα διήρκησε περισσότερο από όσο φανταζόμουν. Στην αρχή όλα μου φαίνονταν βουνό και στην προπόνηση ήμουν μακριά από τον καλό μου εαυτό. Τόσο μακριά που ήταν λες και δεν είχα καμία σχέση με το αντικείμενο. Ένιωθα σαν ένα μωρό που κάνει δειλά τα πρώτα του βήματα! «Άντε κάνε ακόμα λίγη υπομονή, άντε δώσε ακόμη λίγο χρόνο, θα στρώσουν τα πράγματα» μου έλεγαν οι δικοί μου.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε υπερπροσπάθεια, σωματική και ψυχική, για να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου. Κι ενώ στην αρχή εστίαζα περισσότερο στο ρίσκο που ενέχει αυτή η αλλαγή, τώρα πια αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια πρόκληση και μια ευκαιρία να δοκιμαστώ σε κάτι καινούργιο, να βγω έξω από το «καβούκι» μου.
Δε λέω, ακόμη και τώρα υπάρχουν δύσκολες μέρες, μέρες που αναρωτιέμαι πού θα με βγάλει αυτός ο δρόμος. Έχω όμως πίστη. Κάθε μέρα βάζω μικρούς στόχους και η παραμικρή βελτίωση με γεμίζει με θάρρος και αισιοδοξία για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ.
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο Saint Moritz για προετοιμασία. Πολλά μεγάλα ονόματα της ημιαντοχής προπονούνται εδώ τώρα λόγω του υψομέτρου, των εγκαταστάσεων και των καλών καιρικών συνθηκών. Το κλίμα μεταξύ των αθλητών είναι πολύ ζεστό και οι προπονητές συνεργάζονται μεταξύ τους, για αυτό υπάρχει η δυνατότητα να ενσωματωθούμε σε ένα άλλο γκρουπ και να κάνουμε όλοι την ίδια προπόνηση.
Πάντα πίστευα ότι το ιδανικότερο πράγμα, ιδιαίτερα στα αγωνίσματα ημιαντοχής και αντοχής, είναι να έχεις δίπλα σου καλύτερους από εσένα αθλητές, οι οποίοι θα σε προκαλούν να δίνεις καθημερινά τον καλύτερό σου εαυτό. Είναι αλλιώτικο να πηγαίνεις στο γήπεδο και να περιτριγυρίζεσαι από την ελίτ του αγωνίσματός σου. Μπαίνεις με άλλη ψυχολογία στην προπόνηση, το μάτι εξοικειώνεται με άλλες εικόνες και σταδιακά απομυθοποιείς πρόσωπα και καταστάσεις. «Αφού αυτή μπορεί, εγώ γιατί να μην μπορώ; Μαζί κάνουμε προπόνηση, δύο πόδια αυτή δύο πόδια κι εγώ».
Οκτώ μήνες μετά, μόνο τυχερή και ευγνώμων αισθάνομαι που ζω αυτή την εμπειρία. Έμαθα πολλά καινούργια- προπονητικά και μη- πράγματα και ταξίδεψα σε πανέμορφα μέρη για προετοιμασία. Γνώρισα μια διαφορετική κουλτούρα και ένα νέο τρόπο ζωής και αντίληψης των πραγμάτων. Συνάντησα υπέροχους ανθρώπους και δημιούργησα φιλίες. Ξέρετε, από εκείνες τις φιλίες που, επειδή γεννιούνται μέσα από τον αθλητισμό, είναι αγνές και αντέχουν στον χρόνο.
Κάθε αθλητής εκεί έξω δίνει το δικό του αγώνα. Κάποιοι παλεύουν να ξεπεράσουν ένα τραυματισμό, κάποιοι να επανέλθουν μετά από αυτόν, άλλοι να πάρουν την πρόκριση για μια μεγάλη διοργάνωση και άλλοι να βρεθούν στον τελικό αυτής ή σε ένα σκαλί του βάθρου.
Ο καθένας θέτει τους δικούς του στόχους, ένα πράγμα όμως μοιραζόμαστε όλοι: το ταξίδι.
Αυτό το ταξίδι μας ενώνει, μας δυναμώνει και μας εξελίσσει! Το σημαντικό είναι να μη χάνουμε την πίστη στον εαυτό μας και στη δύναμη μου κρύβουμε μέσα μας. Και να θυμάστε πως αυτή η δύναμη, όπως μου λέει συχνά ο πατέρας μου, είναι ανεξάντλητη..!
Νατ
