Ιταλική πίτσα αντί για σουβλιστό αρνί, antipasti αντί για τζατζίκι και λοιπά ελληνικά ορεκτικά και καρμπονάρα αντί για μαγειρίτσα, περιελάμβανε το φετινό πασχαλιάτικο τραπέζι μου καθώς τα παραδοσιακά μας εδέσματα, όσο διάσημα και να έγιναν στα social media, δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τα περίχωρα του Μιλάνο, όπου βρέθηκα το τριήμερο 4-5-6 Μαΐου για την επίσημη πρώτη στον ανοιχτό στίβο για το 2013.
Η αλλαγή στις γεύσεις δεν με ενόχλησε καθόλου (όσο και να ήθελα και εγώ λίγο ψητό, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες), ούτε το ότι έλειψα σε κατεξοχήν οικογενειακές μέρες και αυτό γιατί, όσο νωρίς και να είχε κανονιστεί αυτός ο αγώνας της Παβία, με τον καιρό ήρθε και η γνωστή περιέργεια να δω που βρίσκομαι. Σίγουρα τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελα και σίγουρα άλλη επίδοση μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, το θετικό όμως είναι ότι κέρδισα τον αγώνα με αξιόλογους αντιπάλους. Αυτό όμως που με έβαλε σε σκέψεις είναι η απουσία ανάλογων αγώνων, διεθνών ή μη στην Ελλάδα, γενικά άλλα και ειδικά αυτήν την “off-season” περίοδο.
Ξέρω, η κρίση και οι υπόλοιπες δικαιολογίες μπορεί να φαίνονται ιδανικός λύκος για αυτό το παραμυθάκι, όμως πραγματικά πόσο δύσκολο είναι να γίνει έστω μία σειρά από ημερίδες όπου να αναγνωρίζονται οι επιδόσεις; Επίσης, πόσο δύσκολο είναι να αναβιώσουν τα αδικοχαμένα Γκαν πρι σε πόλεις της επαρχίας με τα χρηματικά έπαθλα (που αυτομάτως έκαναν τους αγώνες και διεθνή μίτινγκ); Ακόμα-ακόμα τα Τσικλητήρεια, τα Βαρδινογιάννεια, τα Παπαφλέσσεια, τα Βενιζέλεια, με την αίγλη του παρελθόντος, θα πρέπει να σταματήσουμε να τα θυμόμαστε;
Όλα αυτά σε μία περίοδο που οι Άνδρες και οι Γυναίκες είχε αναφερθεί ότι δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο διασυλλογικό πρωτάθλημα (στιγμιαία ευτυχώς). Τότε θα υπήρχαν κυριολεκτικά 3-4 αγώνες στην χρονιά. Σε τι βοηθάει άραγε αυτό; Έναν πολύ καλό αγώνα, μία μεγάλη διοργάνωση με αποκλεισμό στην πρώτη φάση και τέλος χρονιάς;
Σε ότι αφορά εμένα πάλι, μετά από τους αγώνες σκυταλοδρομιών στη Θεσσαλονίκη, το μίτινγκ στην Ιταλία και λίγες μόνο καλές προπονήσεις στα πόδια μου, νιώθω σιγά-σιγά το καλοκαίρι και τους αγώνες που φέρνει μαζί του να πλησιάζει. Βέβαια, δεν έχω φορμαριστεί στον επιθυμητό βαθμό ακόμα, όμως αυτές οι εβδομάδες που ακολουθούν (που οδηγούν στο φορμάρισμα), όσο κουραστικές και να είναι, είναι η αγαπημένη μου περίοδος του χρόνου λόγω της μορφής που έχει η προπόνηση.Κώστας Νακόπουλος
