Δεν είναι η πρώτη φορά που φεύγω από την Αθήνα για προετοιμασία. Αρχικά ως αθλητής και στη συνέχεια ως προπονητής έχω κάνει αμέτρητα τέτοια ταξίδια. Αυτό που έζησα όμως στην Κω μου θύμισε συναισθήματα που είχα να νιώσω πολύ καιρό.
Οι ημέρες που περάσαμε στην Κω, στο προπονητικό καμπ της ομοσπονδίας για τους έφηβους και τις νεάνιδες μου έδειξε πως ακόμη και στην εποχή που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι που θυμίζουν τους αγνούς φιλάθλους του στίβου από το παρελθόν. Γιατί η αγάπη για τον κλασικό αθλητισμό δεν τελειώνει ποτέ τελικά.
Με εντυπωσίασε και με ενθουσίασε- περισσότερο γιατί το έζησαν αυτοί οι νεαροί αθλητές- η ζεστασιά και η διάθεση για να μας δώσουν ότι χρειαζόμασταν από όλους τους ανθρώπους του νησιού. Δεν θέλω να πω ονόματα. Αλλά από το ΔΣ του συλλόγου που μας φιλοξένησε, του Εύδαμου, έως τον αντιδήμαρχο, τον μητροπολίτη, τους υπαλλήλους του σταδίου και όσους ανθρώπους γνωρίσαμε εκεί, όλοι τους μας αγκάλιασαν με τρομερή αγάπη. Οι προπονητές συζητούσαν μαζί μας, ανταλλάσαμε απόψεις, δίναμε συμβουλές…
Ένιωσα όπως τότε που είχα έρθει στην Αθήνα ως νεαρός αθλητής και ένιωθα πως μας αγαπούσε ο φίλαθλος κόσμος. Είχα καιρό να το βιώσω αυτό. Σε άλλες πόλεις που έχω κάνει προετοιμασία πολλές φορές μας κοίταζαν… στραβά. Σαν τις «ντίβες» που ήρθαν στην πόλη ή αλλιώς… Στην Κω όμως ήταν τόσο ζεστό το κλίμα, που με έκανε να νιώσω ξανά υπερηφάνεια που ανήκω σε αυτό το χώρο.
Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους αθλητές που πήραν μέρος στο καμπ. Μία κίνηση από την οποία βγήκαν κερδισμένοι σε πολλούς τομείς. Πρώτα από όλα, με αυτή την πρόσκληση ένιωσαν πως τους υπολογίζει η ομοσπονδία. Είτε τελικά πάρουν μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είτε όχι, ένιωσαν όλοι τους υπεύθυνοι να δουλέψουν ακόμη πιο σκληρά για να μπουν στην ομάδα.
Ακόμη περισσότερο, από την εκπληκτική αντιμετώπιση από τον κόσμο στην Κω ένιωσαν πως είναι «κάποιοι». Το έβλεπα πως τους αντιμετώπιζαν με θαυμασμό. Είναι τεράστιο ζήτημα για την ψυχολογία ενός νεαρού αθλητή αυτό. Ειδικά από τη στιγμή που στην εποχή μας κάνουν αθλητισμό… για την τρέλα τους ουσιαστικά.
Και βέβαια, τα παιδιά δέθηκαν μεταξύ τους σαν ομάδα. Μου θύμισε την εποχή που είχα πάει για πρώτη φορά στο προπονητικό κέντρο στην Πάρνηθα για μία εβδομάδα σαν πιτσιρικάς. Ήμουν μαζί με τον Σταύρο Τζιωρτζή, τον Γιώργο Παρρή και ένιωσα πως ανήκω κάπου, ότι είμαι ανάμεσα στους καλύτερους. Κάτι που σίγουρα παίζει ρόλο σε αυτές τις ηλικίες. Επιπλέον, το ένα παιδί… παρέσυρε το άλλο σε ένα καλό παράδειγμα. Έβλεπαν αυτούς που προσέχουν το φαγητό τους, τον ύπνο τους και προσπαθούσαν ο ένας να μιμηθεί τον άλλον.
Από αυτό το καμπ όμως πιστεύω ότι κερδίζουν και τα παιδιά στην Κω. Χάρηκαν τόσο πολύ. Τα έβλεπες πώς χαμογελούσαν και μόνο που θα τους δίναμε μία συμβουλή. Ήταν μεγάλη υπόθεση για εκείνα.
Για την εποχή που ζούμε, όλα αυτά που βίωσα στην Κω ήταν πρωτόγνωρα. Και μακάρι να επαναληφθεί αυτή η κίνηση από την ομοσπονδία.
Χρήστος Παπαχρήστος
