Το όνομά του ήταν ταυτοσημο με τον αθλητισμό, με τον ακοντισμό και με μεγάλες του στιγμές.
Υπηρέτησε περισσότερα από 50 χρόνια τον ελληνικό στίβο, αρχικά ως αθλητής του Ολυμπιακού και στη συνέχεια ως προπονητής. Ξεκίνησε στην Αλεξανδρούπολη και εν συνεχεία στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Το 1980 μετακόμισε στην Αθήνα. Ο Βασίλης Κοκκόλης, επί πολλά χρόνια ομοσπονδιακός τεχνικός των ρίψεων, απεβίωσε στα 84 του χρόνια.
Υπό την καθοδήγηση του η Μιρέλα Μανιάνι κατέκτησε μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Με ένδειξη πένθους, έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
“Ήσουν ο δάσκαλός μου, η υποστήριξή μου σε όλα αυτά τα χρόνια, μπαμπάς μου, φίλος μου και τα πάντα που οφείλω σε όλη την καριέρα μου…!!! Καλό Παράδεισο!!!”
Ο Κοκόλης βοήθησε στα πρώτα της χρόνια την Σοφία Σακοράφα ενώ ήταν ο προπονητής που ανέδειξε την Αννα Βερούλη, που το 1982 κέρδισε το χρυσό στο Ευρωπαικό στην Αθήνα και την επόμενη χρονιά το χάλκινο στο 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – και η ανάρτησή της ήταν συγκινητική:
Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017
Για τον coach μου…
Δεν είναι τα μετάλλια που με βοήθησες να κατακτήσω.
Είναι οι αξίες που μου δίδαξες και με αυτές προσπαθώ να πορεύομαι πάντα. Τα λόγια σου την ώρα της προπόνησης, το χαμόγελο και η μεγάλη αγκαλιά μετά από κάθε αποτυχία. Όλα είναι στο μυαλό μου στην ψυχή μου. Είναι όλα ένας κύκλος κι οι εκπλήξεις σίγουρα δε θα λείψουν απ΄τη ζωή σου μου έλεγες.
Διάβαζα λοιπόν κάτι σήμερα, λίγο πριν χτυπήσει το τηλέφωνο και μάθω ότι πέταξες ψηλά, όπως το ακόντιο, και για κάποιο λόγο αισθάνομαι πως είναι όλα όσα προσπάθησες να μου μάθεις:
“Θα κάνεις λάθη και μάλιστα αμέτρητα. Θα πιστέψεις σε ανθρώπους που θα σε προδώσουν και μια μέρα κι εσύ θα απογοητεύσεις κάποιον που πόνταρε σε σένα ακόμη κι αν δεν το ήθελες. Έτσι, δυστυχώς, δεν είναι πάντα στο χέρι σου η τροπή που θα πάρει μια κατάσταση. Μπορεί η κάθε σου κίνηση να είχε ως βασικό κίνητρο να αποφύγεις το τελικό αποτέλεσμα: το να πληγώσεις τον άλλον. Κι ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγες πως ποτέ σου δε θα προκαλέσεις πόνο σε άλλον άνθρωπο, γιατί ξέρεις πώς είναι από πρώτο χέρι, τελικά να το κάνεις.
Μπορεί λοιπόν όλα αυτά να μην εξαρτώνται πάντα από σένα, υπάρχει όμως ένα βασικό πράγμα το οποίο μπορείς να κάνεις, ειδικά αν το θες και μάλιστα πρέπει να το κάνεις: να είσαι ειλικρινής. Να είσαι άνθρωπος με αξίες, ώστε να έχει αξία ο λόγος που ανά διαστήματα θα χρειαστεί να δώσεις. Να κάνεις λάθη, αλλά να έχεις τα μούτρα να τα παραδεχτείς αντί να κρυφτείς και να κοιτάξεις να τα διορθώσεις όσο πιο άμεσα κι ανώδυνα γίνεται.
Να είσαι δηλαδή άνθρωπος με μπέσα. Ποτέ να μην τάζεις περισσότερα από όσα μπορείς πραγματικά να δώσεις.
Να μη δίνεις φρούδες ελπίδες σε κανέναν και να μην εκμεταλλεύεσαι, ώστε να μην κάνεις κάποιον να μετανιώσει για τον καλό του εαυτό που σου έδειξε. Να μην κοιτάς πώς να τη βγάλεις καθαρή από μια κατάσταση, αλλά να βλέπεις τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Να βάζεις τον εαυτό σου ως προτεραιότητα, χωρίς όμως να γίνεται εις βάρος κανενός.
Αν καταλάβεις ότι πλήγωσες κάποιον, να κάνεις αυτό που θα ήταν καλύτερο για εκείνον, γιατί του αξίζει στην τελική. Αν σε χρειάζεται στη ζωή του για τον οποιοδήποτε λόγο, να μη λείψεις στιγμή από αυτήν.
Να κάνεις τη διαφορά. Σε μια κοινωνία όπου όλοι απλά κοιτάζουν, εσύ μάθε να βλέπεις. Ενώ όλοι μένουν στην επιφάνεια, γιατί έτσι βολεύονται καλύτερα, εσύ να αναζητάς βαθύτερα πράγματα. Να μη σταματάς μέχρι να βρεις την ουσία.
Εν ολίγοις, να είσαι άνθρωπος με τους ανθρώπους και να συμπεριφέρεσαι ακριβώς όπως θες κι οι άλλοι να σου φερθούν. Το ότι δε θα πάρεις πάντα όσα θα δώσεις και το ότι κάποιοι θα σου φερθούν σκάρτα, ενώ εσύ ήσουν σωστός σε όλα, να το έχεις δεδομένο.
Να κοιτάς τη δουλειά σου, λοιπόν, και κοίτα να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να ξαπλώνεις ξέγνοιαστος από τύψεις το βράδυ πριν κοιμηθείς.
Αν λοιπόν το σύνολο είναι κακότροπο, ζηλόφθονο κι αυτοκαταστροφικό, μην το ακολουθήσεις. Διαφοροποιήσου από αυτό. Γιατί δεν είναι ο κόσμος κακός παρά οι άνθρωποι που εμπεριέχονται μέσα σε αυτόν. Οι άνθρωποι κάνουν τον κόσμο κακό, την κοινωνία, γιατί χωρίς τους ανθρώπους τίποτα απʼ τα δύο δεν μπορεί να υφίσταται.
Να έχεις μπέσα λοιπόν.”
Αντίο κυρ Βασίλη
Άννα”
Ο πρόεδρος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΣΕΓΑΣ εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους στην οικογένεια και τους οικείους του.
Η κηδεία του Βασίλη Κοκόλη θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη (28/3) στις 15.30 στο νεκροταφείο Χαλανδρίου.
Ήταν μια δεύτερη μεγάλη απώλεια για τον Ελληνικό στίιβο μέσα σε λίγες ημέρες, μετά τη Φανή Αργυρίου, αθλήτρια του Πανιωνίου ΓΣΣ που διέπρεψε τις δεκαετίεες του ’40 και του ’50 με πάρα πολλές νίκες σε ρίψεις και άλματα σε πανελλήνια πρωταθλήματα και με πολλά πανελλήνια ρεκόρ.
Στο καλο ωραιε μου..στο καλο..σ ευχαριστω.για τη προσφορα, για τη τιμη, για τη μεγαλοσυνη.
Βασίλη εκεί που πας θα είναι όλα πολύ όμορφα για σένα. Γιατί όμορφα πράγματα και αληθινά έδωσες εδώ. Και αξίες πολλές. Στο καλό.
Νομίζω ότι η Άννα Βερούλη με την ευαισθησία και την ανθρωπιά που τη χαρακτηρίζει έγραψε τα πάντα που θα μπορούσαν να ειπωθούν για τον Βασίλη Κοκκόλη! Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι… Κάποιες στιγμές, σε κάποιο στάδιο, σε κάποια κερκίδα η σιωπή θα είναι …εκκωφαντική όταν θα τον θυμόμαστε! Και το αξίζει πέρα για πέρα…
“Κοιμήθηκε” Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ (με κεφαλαία γράμματα). Και εκεί στο κοιμητήριο, πριν την τελευταία του κατοικία, πήγαν λίγοι άνθρωποι για να τον χαιρετίσουν για στερνή φορά και να τον τιμήσουν (από την μεριά του αθλητικού κόσμου). Ήταν τρεις-τέσσερις πολύ μεγάλες πρώην αθλήτριες και αθλητές, τρεις-τέσσερις παλαιότεροι προπονητές, ένας μόνον πρώην εθνικός προπονητής στίβου, ένας προπονητής ποδοσφαίρου και κανείς άλλος. ΚΑΝΕΙΣ. Ούτε αθλητές (γύμνασε δεκάδες), ούτε συνάδελφοί του προπονητές (μπορεί να τα λέγαν μαζί του ώρες κάθε μέρα), ούτε εθνικοί προπονητές (που κέρδισαν ακόμη και χρήματα από τις επιτυχίες των αθλητών-τριών του), ούτε δημοσιογράφοι, που φώναζαν στα μικρόφωνα για τις επιδόσεις και τα μετάλλια των αθλητών του. ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. Αυτή η ομοσπονδία που υπηρέτησε δεκαετίες και τις έδωσε και νίκες και επιδόσεις. αυτή η ομοσπονδία που έπινε νερό στο όνομά του, μετά από κάθε του επιτυχία. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ. Αλλά είπαμε αυτός ήταν Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ (με κεφαλαία γράμματα). Για να τον ΤΙΜΗΣΕΙ κάποιος στο στερνό αντίο πρέπει να έχει ΤΙΜΗ. Έτσι δεν είναι κυρ-βασίλη (με πολύ μικρά γράμματα). Εσύ κυρ-βασίλη (με πολύ μικρά γράμματα) με τα είκοσι και βάλε χρόνια στα γραφεία της Συγγρού. ΤΙ ΚΡΙΜΑ.
Γιατί να είναι εκεί οι της αρχαιοτέρας μας Ομοσπονδίας; Εκεί είχε υψηλές αξίες και όχι στημένους ψήφους. Και κάτι άλλο πέρα από όλα αυτά. Ο κύριος Κοκόλης για να φύγει, φόρεσε για τελευταία φορά, την φόρμα του ΣΕΓΑΣ με το εθνόσημο, που τόσο τίμησε. Αλλά όπως γράψανε πιο πάνω, αυτός είχε τιμή.
Προς αποκατάσταση της αλήθειας, παρίσταντο όλοι οι αθλητές του μαζί με τους γονείς τους από τον Γ.Σ. Κηφισιάς!
Προσωπικά δεν έχω δυσκολία να παραδεχθώ ότι νιώθω άσχημα που δεν πήγα να αποχαιρετίσω τον ΚΥΡΙΟ του αθλητισμού μας… Είχα ξεχάσει το ραντεβού με την οφθαλμίατρο στο Ταμείο μου το μεσημέρι, έμπλεξα με η ψηφοφορία για τον ΕΔΟΕΑΠ και λίγες κουβέντες με συναδέλφους στην ΕΣΗΕΑ κι η ώρα έφυγε… Αδικαιολόγητος… Μα έχει δίκιο ο προηγούμενος σχολιογράφος για τα σοβαρά φάουλ που διαπίστωσε από τους απόντες διαφόρων κατηγοριών. Λάθος και άδικο, έλλειψη μνήμης… Ας προσέχουμε περισσότερο με την καθημερινότητα και τα προβλήματά μας… Ειδικά η Ομοσπονδία και οι όποιοι επίσημοι φορείς (προπονητών, γυμναστών-καθηγητών, φίλων στίβου κ,λπ.).
Αγαπητέ φίλε, ας μη μηδενίζουμε συλλήβδην πρόσωπα και πράγματα, ας μην απαξιώνουμε την Ομοσπονδία του αθλήματος που (υποτίθεται ανιδιοτελώς ή άδολα…) όλοι αγαπάμε. Σίγουρα υπάρχουν διαχρονικά αρκετά τρωτά, σημεία που λυπούν όσους σκέφτονται διαφορετικά, αλλά οφείλουν όσοι θέλουν και μπορούν να μοχθήσουν αν όχι να εξαλείψουν τουλάχιστον να ελαχιστοποιήσουν. Κάποτε δεν πρέπει να μένουμε μόνο στις διαπιστώσεις και στην κριτική για τα “κακώς κείμενα”, αλλά να τα απορρίπτουμε έμπρακτα… Είτε αφορούν ψηφοδέλτια, είτε επιλογές προσώπων, είτε διευκολύνσεις σωματείων κ.α.
Ας αφήσουμε τις συζητήσεις αυτές σε αυτό το post και ας τιμήσουμε την μνήμη του.
Ζητάμε συγγνώμη από τους αθλητές του Γ.Σ. Κηφισιάς και τους γονείς τους, αλλά αναφερόμασταν σε παλαιότερους αθλητές του.