Τα χαμόγελα αισιοδοξίας για συνολικά καλή παρουσία του ελληνικού στίβου στο Ρίο, έκαναν ήδη την εμφάνισή τους.
Οι πρώτοι που μπήκαν στις μάχες τους έδειξαν διάθεση να πιάσουν ή και να ξεπεράσουν τα ατομικά τους στάνταρ και μεγάλη αγωνιστικότητα.
Πανελλήνιο ρεκόρ η Παππά, μια ανάσα από το πανελλήνιο ρεκόρ ο Παπαμιχαήλ, καλά άλματα και πολύτιμη εμπειρία για τον 18χρονοΤεντόγλου και μεγάλη προσπάθεια από την Υφαντίδου στο 7θλο που συνεχίζεται.

Ο Μίλτος Τεντόγλου, ο μικρότερος της ελληνικής ομάδας κι ένας από τους μικρότερους της διοργάνωσης είχε κατά σειρά άλματα: άκυρο, 7,64 μ., 7,57 μ. και έχει όλο τον καιρό μπροστά του να δουλέψει και να εξελιχθεί σε πολύ δυνατό χαρτί στο μήκος σε διεθνές επίπεδο.

Η Παππά φρόντισε να εντυπωσιάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ψυχή, πάθος και αγωνιστικότητα σε έναν τελικό 10.000 μ. με τρελό ρυθμό όπου έγινε και νέο παγκόσμιο ρεκόρ όχι μόνο άντεξε αλλά βελτίωσε ακόμα περισσότερο το (φετινό δικό της) πανελλήνιο ρεκόρ κι αυτό δείχνει κυρίως ότι η Αλεξι (όπως γράφει το όνομά της) έχει όλες τις προδιαγραφές για να παρουσιάσει πολύ καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο στο άμεσο μέλλον.

Θερμό χειροκρότημα αξίζει στον Αλέξανδρο Παπαμιχαηλ. Τερμάτισε στην 20άδα (20ος) των 20χλμ βάδην σε 1:21.55 κι έχασε στις λεπτομέρειες την ευκαιρία να βελτιώσει κι αυτός το (δικό του) πανελλήνιο ρεκόρ (είναι 1:21.12)
Η Σοφία Υφαντίδου κάνει τον αγώνα της στο 7θλο και παλεύει όσο μπορεί.
Στο φινάλε της 1ης ημέρας η Ελληνίδα βρίσκεται στην 29η θέση με 3.269 β. και ανά αγώνισμα είχε:100 μ. εμπ.: 13.99-980β. / Υψος: 1,65 μ.-795β. / Σφαιροβολία: 12,97 μ.-725β. /200 μ.: 26.32-769β.

Σαν πρώτο συμπέρασμα από την πρεμιέρα του στίβου μπορούμε να κρατήσουμε την πολύ ουσιαστική ελληνική παρουσία Οι αθλητές και οι αθλήτριες μας που μπήκαν στη μάχη προσπάθησαν για το καλύτερο και το έδειξαν.

Στη 2η μέρα των Αγώνων σήμερα υπάρχει νέο ελληνικό ενδιαφέρον στους προκριματικούς κυρίως για τον Φιλιππίδη και την Παπαχρήστου αλλά και για την Βασιλείου (στα 400 μ.) ενώ γενικότερα ανεβαίνει το «στιβικό» ενδιαφέρον.
Με βάση το πρόγραμμα της 2ης μέρας εκτός από το 7θλο που ολοκληρώνεται έχουμε και τους τελικούς στη δισκοβολία (α), στο μήκος (α), στα 10.000 μ. (α) και στα 100 μ. (γ).

Προηγούμενο άρθροRio, day1: H Carter αποκαθήλωσε την Adams στη σφαιρα, η Ennis προβάδισμα στο 7θλο
Επόμενο άρθροRio, day2: Τελικός και προοπτικές για Παπαχρήστου, ξεκίνησαν οι 100αρηδες, σπουδαίο 7θλο
Ο Κώστας Μπάκος είναι δημοσιογράφος - αθλητικός συντάκτης. Από το 2001 κάνει μεταδόσεις αγώνων στίβου και άλλων ολυμπιακών αθλημάτων στο Eurosport. Ήδη από το 1995 και επί σειρά ετών ήταν στην επιμέλεια του ρεπορτάζ στίβου και από το 2004 πέρασε και στη σύνταξη ύλης σε κορυφαίες αθλητικές και πολιτικές εφημερίδες.

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Φίλε συνάδελφε Κώστα νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε το τέλος των αγώνων στίβου για να μετρήσουμε συν , πλην ή ίσον… Χρειαζόμαστε την αισιοδοξία, την πίστη ότι μπορούν οι αθλητές μας το καλύτερο, αλλά -υποθέτω το βλέπουμε…- οι ΟΑ θέλουν υπερβάσεις… Το διαπιστώνουν οι αθλητές/τριες μας, ελπίζω να το καταλαβαίνουν και οι φίλαθλοι…
    Είναι αυτονόητο και κοινότυπο να επαναλαμβάνεται (κυρίως από τα ΜΜΕ) ότι το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, μετέχουν οι κορυφαίοι του Κόσμου, είναι πολύ δύσκολο να διακριθείς κ.α. Εμ, αν δεν ήταν έτσι (και πολλά άλλα) δεν θά ‘ταν ΟΑ ή Παγκ. πρωτάθλημα αλλά …Μεσογειακοί και Βαλκανικοί! Πρέπει όλοι να έχουν σκεφθεί όχι μόνο το “πώς πάμε εκεί”, δηλ. πώς πιάνουμε το όριο, αλλά πως μπορούμε να αγωνισθούμε με τον καλύτερο τρόπο στο κάθε… Ρίο και μάλιστα όχι μία αλλά δύο φορές! Τόσο στον προκριματικό όσο και στον τελικό… Και βέβαια -επειδή κάποιοι νομίζουν ότι οι προκριματικοί …δείχνουν ποιοι θα πάρουν τα μετάλλια, καλό είναι να αλλάξει λίγο αυτή η “λογική” που ανεβάζει συχνά το βαθμό αισιοδοξίας και προσμονής… Ήδη έχουμε δει -εκτός από εξαιρετικού επιπέδου σε επιδόσεις και συναρπαστικούς αγώνες- και άλλα πράγματα και θαύματα, όπως ότι ο μικρός Χάρντιγκ που ήταν ευτυχισμένος με την παρουσία του στον τελικό πήρε το χρυσό, τα “σπασμένα χρονόμετρα” στα 400μ. και βέβαια το τριπλούν γυναικών από τα παλιά, όπου με 14μ.53 ήσουν 7η!
    Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι το να πιάνεις τα όρια και να κερδίζεις τη συμμετοχή σου στους ΟΑ δεν είναι σημαντική διάκριση και επιστέγασμα ικανοτήτων και μεγάλης προσπάθειας αθλητών και προπονητών… Οφείλουμε όμως να συνειδητοποιούμε ότι πέραν των όσων λέγονται ή γράφονται έξω από το στίβο, όταν μπαίνει ο κάθε αθλητής στο προθερμαντήριο και στο στάδιο πολλά αλλάζουν και πολλά μικρά και ίσως αδιόρατα μετράνε… Οι αθλητές το νιώθουν μέσα τους κάθε στιγμή και πρέπει να είναι στο μάξιμουμ έτοιμοι για να διαχειριστούν το πνεύμα και το σώμα τους… Συνήθως οι λίγοι φεύγουν με το αίσθημα ότι πέτυχαν το καλύτερο, οι πολλοί μένουν με γλυκόπικρη γεύση…. Εμείς τους ευχαριστούμε που έφτασαν στην κορυφαία “παράσταση”, που βοήθησαν να φανεί πολλές φορές σε εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά η λέξη Hellas και η γαλανόλευξη σημαία με το GRE δίπλα… Ελπίζω να γυρίσουν οι πάντες σοφότεροι από το Ρίο… Σε πολλά πράγματα. Γιατί μόνο τα χαμόγελα και οι φωτογραφίες για κάποιους που ίσως ανέβουν στο βάθρο ή μπαίνουν στους τελικούς δεν είναι αρκετά για να πορευτούμε στο αύριο. Ελπίζω να συμφωνείς…

  2. Ακολουθώ την προτροπή του δάσκαλού μου σε πάρα πολλά Γιάννη Μαμουζέλου.
    Θα περιμένω τη λήξη των Αγώνων για έναν πιο ουσιαστικό απολογισμό της ελληνικής στιβικής παρουσίας στο Ρίο που πάντως, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει ο Κώστας Φιλιππίδης στον τελικό, δείχνει έως τώρα να είναι ελαφρώς κατώτερη των προσδοκιών.

  3. Φίλε Κώστα, είμαστε κοντά στις σκέψεις, αλλά ας περιμένουμε… Έκανα το σχόλιο γιατί στην Ελλάδα (και αλλού βέβαια…) βιαζόμαστε να πούμε πολλά λόγια ή να αυξήσουμε τον ενθουσιασμό και τις προσδοκίες από τον προκριματικό ή κάποιες φορές κι από τη επίτευξη του ορίου… Επίσης υπερτονίζουμε [με μια τάση -ανθρώπινη και κατανοητή βέβαια…- δικαιολογίας] πράγματα του στιλ “είναι μόλις 22 ετών…”, “μετέχει πρώτη φορά”, “δεν ήταν οι συνθήκες όπως ήθελα…”, “δεν είχα τον προπονητή μου…”, ‘ήταν πολύ υψηλό το επίπεδο…” κ.α παρόμοια. Είναι κοινότοπα, χωρίς πραγματική ουσία, είναι απλώς για να λέγονται…
    Δηλ. υπάρχει πιθανότητα σε ΟΑ ή Παγκόσμιο πρωτάθλημα το επίπεδο των αγώνων ή των τελικών να μην είναι πολύ υψηλό; Περιμένουμε μετάλλιο ή διάκριση όταν λείπουν καμιά δεκαριά κορυφαίοι; Γιατί οι συνθήκες να είναι σχεδόν πάντα εναντίον “μας” και όχι και των “άλλων”; Είναι σίγουρο ότι όλοι οι αθλητές που διακρίνονται ή ξεπερνούν τον εαυτό τους έστω με ένα PB/SB έχουν δίπλα τους τον προπονητή τους ή ότι πήγαν εβδομάδες νωρίτερα στο κάθε Ρίο ή Πεκίνο κ.α; [Μού φαίνεται χτυπητό παράδειγμα η 74χρονη προπονήτρια του Φαν Νίκερκ… Με πολιτικά, στους φιλάθλους ήταν! Πιθανότατα δεν περιλαμβάνεται στο τιμ των προπονητών της ομάδας της Ν. Αφρικής και δεν διέκρινα και διαπίστευση να μπαίνει σε προπονητήρια και στάδια! Ομως ο πιτσιρικάς έκανε WR!]
    Γιατί ξεχνάμε όλοι ότι παραπάνω από τους μισούς που πρωταγωνιστούν [μετάλλια ή παρουσία σε τελικούς] μετέχουν για πρώτη φορά σε ΟΑ ή είναι κάτω των 23 ετών; Έχουν κάτι διαφορετικό και μπορούν να φτάνουν σε σπουδαίες επιδόσεις, ενώ εμείς -έτσι όπως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα- είναι σαν να λέμε “άμα μετάσχω δυο τρεις φορές σε ΟΑ θα φτάσω ψηλά…” ή “περιμένετε γύρω στα 30 να δείτε τι θα κάνω…”
    Ναι, υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις, αλλά άμα δει κανείς βαθύτερα και αναλυτικότερα τους αγώνες μάλλον να φτάσει στο συμπέρασμα ότι όσα γράφω λίγο πιο πάνω είναι σωστή προσέγγιση… Για να ξέρουμε ρεαλιστικά τί περιμένουμε, αν φτάσαμε στα όριά μας /δυνατότητές μας, αν πετύχαμε ή όχι…
    Κάνω αυτή την προσέγγιση περισσότερο για τους φιλάθλους, τον πολύ κόσμο, που αγαπάει τον αθλητισμό και θέλει να χαίρεται και συχνά νιώθει απογοητευμένος από τα αποτελέσματα, αλλά δεν μπορεί να αναλύσει όλη την “εικόνα” των μεγάλων αγώνων.
    Επαναλαμβάνω ότι τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το Κράτος , η Ομοσπονδία ή κατά περίσταση η ΕΟΕ δεν πρέπει να κάνουν το παν για τη στήριξη και βελτίωση των συνθηκών της ζωής και της προετοιμασίας των αθλητών (ειδικά αυτών της κορυφής της πυραμίδας) αλλά κάποια στιγμή να λέμε και κάτι, όπως λ.χ. “έως εδώ φτάνω…”, “δεν πήγα καλά ή έκανα λάθη ή χρειαζόταν να κάνω κάτι παραπάνω…”, “δεν μπόρεσα να διαχειριστώ ψυχολογικά τον αγώνα…” ή και το πολύ απλό “οι άλλοι είναι καλύτεροι ή έστω ήταν σήμερα καλύτεροι”.
    Τέλος, όταν κάνουμε τον απολογισμό ο στόχος δεν θα είναι να “δικάσουμε” τους αθλητές ή τους προπονητές, να βάλουμε ταμπέλες επιτυχίας ή αποτυχίας… Αλλά να δούμε την πραγματικότητα, την αλήθεια μας, να συγχαρούμε όλους για την προσπάθεια και να ξεκινήσουμε να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε, ώστε η νέα που θα ακολουθήσει να φέρει κάτι καλύτερο. Και βέβαια να αναγνωρίζουμε τα “μέτρα” μας γιατί συχνά νομίζουμε ότι πρέπει να συγκρινόμαστε με τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Βραζιλία, την Ιαπωνία, τη Γερμανία ή την Τζαμάϊκα και αρκετές άλλες…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ