Αρκετός λόγος γίνεται για την απόσταση που πρέπει να κρατάμε ως μέτρο πρόληψης για τον κορωνοιό, η οποία όμως έχει διαφορετικά δεδομένα σε αθλητικές δραστηριότητες σε σχέση με τις καθημερινές συνθήκες.
Η απόσταση που επιβάλλεται είναι τα 1,5 – 2μ. ωστόσο αρκετοί επιστήμονες θεωρούν πως ούτε αυτή είναι επαρκής ιδιαίτερα σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό έχει να κάνει και με τα αναπνευστικά αέρια και παράγοντες όπως το πόσο μικρά ή μεγάλα είναι τα σταγονίδια ή πως έγινε η απελευθέρωσή τους πχ ομιλία, τραγούδι, φτάρνισμα, ή κατά την άσκηση.
Ιδιαίτερα γι’ αυτή την περίπτωση και το τρέξιμο συστήνεται προσοχή να μην τρέχει ένας πίσω από τον άλλον και είναι προτιμότερο πλάγια. Κι αυτό γιατί ο πίσω δρομέας μένει πιο εύκολα εκτεθειμένος στα σταγονίδια που απελευθερώνονται από τον μπροστινό, ιδιαίτερα στις μεγαλύτερες ταχύτητες.
Μάλιστα επιστήμονες τοποθετούν την ασφαλή απόσταση για ταχύτητες 4μ./δευτερόλεπτο (ρυθμός 4’10″/χλμ) στα 10μ., ενώ στα μισά για αργό περπάτημα (4χλμ/ωρα).
-> έρευνα
Γενικά η μεγαλύτερη απόσταση μειώνει τις πιθανότητες έκθεσης σε σωματίδια που παρέμειναν προσωρινά στον αέρα.
Φυσικά επηρεάζει και η πίεση της εκπνοής/εισπνοής (πχ πιο έντονες ή και δυναμικές προσπάθειες) αλλά οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες, εν μέρει η ένταση και φορά του ανέμου (κυρίως άνεμος που πνέει σε φορά του ενός προς επόμενο αθλητή) και η υγρασία (υψηλότερη υγρασία μειώνει το χρόνο έκθεσης) και θερμοκρασία.
Βέβαια η συγκεκριμένη έρευνα δεν έχει γίνει από επιστήμονες στα πεδία ιών, λοιμώξεων κι επιδημιών. Χρειάζεται άλλωστε και κάποια συγκεκριμένη ποσότητα τόσο για να βρεθεί στον αέρα όσο και να εισέλθει σε άλλον οργανισμό για να είναι εφικτό να περάσει ο ιός.
Σίγουρα οι πιθανότητες είναι μικρές στους εξωτερικούς χώρους καθώς θα πρέπει να συμβούν πολλά. Δηλαδή να βρεθούν αρκετά σωματίδια, που θα μπορέσουν να ξεκινήσουν μια λοίμωξη, που θα απελευθερωθούν με αρκετή δύναμη κι ο ιός μέσα στα σωματίδια να επιβιώσει καθώς το φως του ήλιου, η υγρασία, ο άνεμος και άλλες δυνάμεις δουλεύουν για να αποσυνθέσουν και να τα διαλύσουν. Τα σωματίδια μετά να προσγειωθούν ακριβώς στην αναπνευστική οδό – ή εναλλακτικά στα χέρια σας με τα οποία στη συνέχεια θα αγγίξετε τα μάτια, τη μύτη ή το στόμα σας – και πρέπει να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια στη μόλυνση στο αναπνευστικό σύστημα, όπως τρίχες μύτης και βλέννα. Στη συνέχεια, πρέπει να συνδεθούν με υποδοχείς ACE-2 των κυττάρων σας και να τους χρησιμοποιήσουν για να εισέλθουν στα κύτταρα.
Σε εξωτερικούς χώρους και ιδιαίτερα με αποστάσεις ο ιός θα δυσκολευτεί να φτάσει σε εσάς σε μια αρκετά υψηλή δόση για να σας μολύνει πραγματικά.
Μια μελέτη στην Ιαπωνία (δεν έχει γίνει review) αναφέρει πως οι πιθανότητες προσβολής σε κλειστούς χώρους ήταν 18,7 μεγαλύτερες απ’ ότι σε ανοικτούς.
(Το άρθρο βέβαια δεν είναι επιστημονικό αλλά μια συρραφή από μελέτες και επιλεγμένα διεθνή δημοσιογραφικά άρθρα)
