[/FONT]Δεν θέλει πολύ για να ξεκινήσει η διαδικασία. Μετρώντας αντίστροφα τις ώρες για να αρχίσει μία μεγάλη διοργάνωση, η προσμονή μεγαλώνει. Και μόνη… παρηγοριά μέχρι να ανοίξει η «αυλαία», είναι οι προβλέψεις. Τι θέλει να δει κάποιος σε αυτό το Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου που σε λίγες ώρες θα είναι γεγονός;
Μπορώ να απαντήσω μόνο για τον εαυτό μου. Το μόνο βέβαιο είναι πως θέλω να δω επτά χαμογελαστά πρόσωπα, εκείνα των Ελλήνων αθλητών που ελπίζω, αλλά πιστεύω κιόλας χάρη σε αυτά που έχουν… προδώσει οι μέχρι τώρα εμφανίσεις τους, πως θα ευχαριστηθούν αλλά και θα μας κάνουν να ευχαριστηθούμε το τριήμερο που ακολουθεί.
Πέρα όμως από την ελληνική αποστολή, όλοι μας έχουμε τις… αδυναμίες μας στον παγκόσμιο στίβο. Για τους φίλους μου, είμαι η υποστηρίκτρια των λεγόμενων- από τις κακές γλώσσες- loser. (Σε αυτό το σημείο οφείλω να επισημάνω πως είναι εντελώς τυχαίο -και δεν έχει σχέση με αυτό που μου καταλογίζουν- το γεγονός ότι επιμένω να στηρίζω τον Ασάφα Πάουελ).
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αθλητές που, άμα τη εμφανίσει, παραλαμβάνουν το χρυσό μετάλλιο. Δεν είναι πάντα όμως ομορφότερες οι πιο ανθρώπινες ιστορίες; Εκείνες που προδίδουν πως ναι, αυτοί που βλέπουμε στα στάδια ή στην τηλεόραση δεν είναι ρομπότ, αλλά έχουν και αδυναμίες;
Κάπως έτσι αγάπησα εσχάτως την Γελένα Ισινμπάγιεβα. Οσο η Ρωσίδα δικαιολογούσε απόλυτα τον τίτλο «τσαρίνα», για εμένα ήταν απλά μία αθλήτρια ένα επίπεδο πάνω από τις υπόλοιπες. Εκνευριστικά σίγουρη, ταλαντούχα, επιτυχημένη, αήττητη… Ατελείωτη η λίστα με τα επίθετα που περιέγραφαν την αψεγάδιαστη εικόνα της. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, έδειξε την ανθρώπινη πλευρά της. Αυτή που την οδήγησε στα λάθη, τις ήττες, την αποχώρηση από στάδια με σκυμμένο κεφάλι και δακρυσμένα μάτια. Και τελικά την έκανε να επιστρέψει στον άνθρωπο που την δημιούργησε- και τόσο υπεροπτικά εκείνη είχε πετάξει από τη ζωή της- παρακαλώντας τον να την βοηθήσει να αναγεννηθεί από την στάχτη της.
Αν και μοιάζει ύβρις να δηλώσω πως όταν «πετούσε» από το ένα ρεκόρ στο επόμενο δεν ήταν μεγάλη αθλήτρια, για μένα η Ισινμπάγιεβα έδειξε το μεγαλείο του ταλέντου και της προσωπικότητας που την έκαναν «τσαρίνα» όταν τον περασμένο μήνα «ανακοίνωσε» την επιστροφή της με ένα παγκόσμιο ρεκόρ έπειτα από περίπου 2,5 χρόνια. Αυτό ανυπομονώ- μεταξύ πολλών άλλων βέβαια- να δω στην Κωνσταντινούπολη. Την ξεπεσμένη βασίλισσα να κάθεται πάλι στο θρόνο της κατακτώντας τον πρώτο τίτλο της από το καλοκαίρι του 2008 και ανακτώντας το βασίλειο που έχασε στην πορεία. Γιατί τα λάθη είναι ανθρώπινα, την ικανότητα όμως να τα διορθώσει με τέτοιο τρόπο την έχει μόνο μία «τσαρίνα»…
[FONT=arial]
Ρούλα Βλασσοπούλου
Αυτό πραγματικά αξίζει το πως δηλαδή καταφέρνεις να ξανανέβεις την κορυφή.. Ή μάλλον, το πόσο ώριμο άνθρωπο σε κάνει το ταξίδι στο να ξαναπροσεγγίσεις τα ύψη.. Και ακόμα, τα πόσα ψυχικά αποθέματα παραπάνω απαιτούνται για να βρεθεί μια “τσαρίνα” στα γνώριμα λημέρια της.. Όμορφες ιστορίες με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των σταδίων!