Μέχρι τώρα, τους έβλεπε στην τηλεόραση να καταρρίπτουν παγκόσμια ρεκόρ, να κερδίζουν μεγάλες διοργανώσεις. Και ξαφνικά, βρέθηκε ανάμεσά τους. Να τρέχει στα ίδια μονοπάτια με εκείνους, να τους βλέπει εντός και εκτός προπόνησης.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Αναστασία Μαρινάκου δεν θα ξεχάσει ποτέ τις 24 ημέρες που πέρασε στην Αιθιοπία, στην προετοιμασία με το γκρουπ του Χρήστου Παπαχρήστου. Για όλα αυτά, αλλά και για μία μικρή περιπέτεια που έζησε, έγραψε ένα δικό της ημερολόγιο για το stivoz.gr.
«Αυτή η χώρα είναι σε μία άλλη εποχή, καμία σχέση με τη δική μας. Είναι πολύ πίσω. Όταν φτάσαμε στην πόλη, στο δρόμο έβλεπα ηλικιωμένες γυναίκες να κουβαλάνε ξύλα στην πλάτη τους, κόσμο να κυκλοφορεί με άμαξες και άλογα. Ούτε στα χωριά δεν βλέπουμε πλέον αντίστοιχες εικόνες στην Ελλάδα. Μεγάλη φτώχεια.
Μέναμε στο ξενοδοχείο του Kenenisa Bekele και το στάδιο ήταν απέναντι. Σε σχετικά καλή κατάσταση, με μαλακό ελαστικό τάπητα για προπόνηση. Βέβαια δεν είχε χλοοτάπητα, είχε ξεραθεί. Και τριγύρω από το στάδιο έβοσκαν αγελάδες και άλλα ζωάκια.
Η καθημερινότητά μας ήταν όσο πιο απλή. Ύπνο, φαγητό, προπόνηση. Δεν περνούσε με τίποτα η ώρα. Ήμασταν και μακριά από την πόλη. Βέβαια και αλλιώς να ήταν τα πράγματα, δεν θα είχαμε κουράγιο να κάνουμε τίποτα! Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου δύο μεγάλα βιβλία και τα διάβασα όσο ήμασταν εκεί!
Αυτοί οι αθλητές είναι σε έναν άλλο κόσμο. Ήταν μία απίστευτη εμπειρία η προπόνηση δίπλα τους. Αλλά και αυτά που είδα από εκείνους ήταν πολύτιμα. Πρώτα από όλα, είδα πόσο σκληρά δουλεύουν. Καμία σχέση με εμάς. Λέμε γιατί κάνουν παγκόσμια ρεκόρ οι άνθρωποι… πώς να μην τα κάνουν με τέτοια προπόνηση; Εγώ στην Αιθιοπία… πέθανα. Δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ ποτέ ξανά για τον όγκο της προπόνησης.
Ήμασταν σε υψόμετρο. Πρώτη φορά πήγα προετοιμασία και μάλιστα ήταν στην Αιθιοπία. Έπεσα απευθείας στα βαθιά. Ήταν πολύ πρωτόγνωρο αυτό που ένιωθα. Οι άλλοι στο γκρουπ ήξεραν, είχαν ξαναπάει και εκεί. Εγώ πάλι…
Στην πρώτη εβδομάδα ανέβασα 39 πυρετό από την κούραση. Γύρισα από την προπόνηση με τα μάτια κόκκινα, ήμουν σαν να είχα κάνει αγώνα… Έτρεμα. Το άλλο πρωί όμως ήμουν μια χαρά. Ήταν μάλλον το… σοκ που έπαθε ο οργανισμός!
Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες προπονήσεις με την Meseret Defar, ενώ πήγαμε και στο σπίτι της. Σίγουρα ξεφεύγουν κάποια στιγμή και αυτοί, αλλά οι αθλητές εκεί είναι απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν.
Κάναμε κάποιες προπονήσεις και με τους άλλους, σπουδαίους αθλητές που ήταν εκεί. Μερικές ημέρες τρέχαμε στο δάσος. Είχαμε πάει και με την Meseret Defar. Κάποια στιγμή με την Έλενα Φιλάνδρα βαρεθήκαμε να τρέχουμε στο στάδιο και αποφασίσαμε να πάμε στο δάσος. Όταν τελειώσαμε την προπόνηση ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω, αλλά δεν βρίσκαμε πουθενά την έξοδο. Ψάχναμε, ψάχναμε, αλλά τίποτα…
Κάποια στιγμή ακούσαμε πίσω από τους θάμνους ένα θόρυβο. Καμία ύαινα θα είναι είπαμε πανικόβλητες… Για πότε βρήκαμε την έξοδο και βγήκαμε στην άσφαλτο, ούτε που το καταλάβαμε!
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ό,τι ώρα κι αν έβγαινες, έβλεπες κόσμο να τρέχει. Στο δρόμο πάνω κάτω, καθισμένοι στην άσφαλτο να κάνουν διατάσεις… Ακόμη και την ημέρα που φτάσαμε, στις 5 τα χαράματα, πριν καλά καλά ξημερώσει, ήταν στο δρόμο και έτρεχαν. Όχι μόνο αθλητές.
Επίσης, δεν θα ξεχάσω ότι δεν μπορείς να οδηγήσεις σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχουν φανάρια, πηγαίνουν όπως ναʼ ναι, οι πεζοί πετάγονται από παντού.
Δεν θα το ξεχάσω εύκολα αυτό το ταξίδι. Όχι μόνο για τα όσα έμαθα για τον αθλητισμό. Αλλά και γιατί αναθεώρησα αρκετά για τη ζωή. Εμείς έχουμε περισσότερα κι όμως δεν είμαστε ευχαριστημένοι».
Επιμέλεια: Ρούλα Βλασσοπούλου
Διαβάστε ακόμη
Έκανε… μαραθώνιο για να γυρίσει στην Αθήνα και πανελλήνιο ρεκόρ μόλις ήρθε η Μαρινάκου
“Μέχρι τώρα, τους έβλεπε στην τηλεόραση να καταρρίπτουν ρεκόρ, να κερδίζουν μεγάλες διοργανώσεις. Και ξαφνικά, βρέθηκε ανάμεσά τους. Να τρέχει στα ίδια μονοπάτια με εκείνους, να τους βλέπει εντός και εκτός προπόνησης: 30 χρόνια πριν το ίδιο είχε συμβεί και στη δική μας ζωή. Από ένθερμος οπαδός του στίβου, τι οπαδός δηλαδή, από ένα νεαρό παιδί που έπαιρνε αυτόγραφα και έβγαζε φωτογραφίες με πρωταθλητές, βρέθηκα να γυμνάζομαι στο ίδιο γκρουπ με τα ινδάλματά μου, τις τεράστιες μορφές των μεγάλων αποστάσεων στην Ελλάδα. Το θρυλικό ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟ, το χαλκέντερο ΣΠΗΛΙΟ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟ, τον υπερπρωταθλητή (και μετέπειτα κουμπάρο μου) ΣΠΥΡΟ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟ, τον απίστευτο ΣΑΒΒΑ ΚΟΥΜΠΟΥΡΑ, τον ιπτάμενο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΩΤΙΟΥ, τον ηρωικό ΓΙΩΡΓΟ ΠΕΤΡΑΚΗ, το σούπερμαν ΣΠΥΡΟ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ, την απόλυτη πρωταθλήτρια ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ, τη φοβερή ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, την άφθαστη ΧΡΥΣΑ ΙΑΚΩΒΟΥ, αλλά και τους … αεριωθούμενους ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΤΡΑΚΗ, ΦΩΤΗ ΜΠΟΥΡΚΟΥΛΑ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΣΑΡΑ και ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ, τον ταχύτατο ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ (επίσης μετέπειτα κουμπάρο μου) και τόσους άλλους που πλαισίωναν ένα όνειρο που ακόμα δεν πιστεύω οτι έζησα… Πρωί – βράδυ στον έβδομο ουρανό.. Θυμάμαι οτι ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος που το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου και το πρωινό ξύπνημα ήταν η πιό ευχάριστη στιγμή της ημέρας. Η κούραση καταλυτική, θάνατος κάποιες προπονήσεις, αλλά η φλόγα της ψυχής ισχυρότερη από οτιδήποτε άλλο. Αντιλαμβάνομαι όσο ίσως κανείς την εμπειρία της Αναστασίας λόγω και της παράλληλης φιλίας που βίωσα με μεγάλες μορφές του παγκόσμιου στίβου και της τιμής που ένιωσα από τη φιλία τους… Τέτοιες γραφές και τέτοιες περιγραφές ‘οπως εκείνες που με συγκίνηση διάβασα στο ημερολόγιο της Αναστασίας Μαρινάκου, λείπουν τόσο από τη φτωχή ψυχικά ελληνική πραγματικότητα. Μπράβο στη φοβερή Αναστασία, εύγε, εύσημα και ένα μεγάλο χειροκρότημα τόσο στην ίδια όσο και στο ζωντανό θρύλο, αφοσιωμένο και εμπνευσμένο προπονητή της Χρήστο Παπαχρήστο για τα όσα μας υπόσχονται και την ελπίδα που μας χαρίζουν. Το χαμόγελό της μας έχει τόσο λείψει…