Η διαγραφή των «ύποπτων ρεκόρ» είναι μία από τις ιδέες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς ως αντίδοτο στην καχυποψία που έχουν οι φίλαθλοι όταν ακούνε για «φοβερές» επιδόσεις στον κλασικό αθλητισμό.
Οι υποστηρικτές της ιδέας πιστεύουν ότι με το σβήσιμο από τις λίστες επιδόσεων που «προκαλούν δέος» και κινούν υποψίες για τον τρόπο που επιτεύχθηκαν, θα φανεί ότι ο χώρος του κλασικού αθλητισμού μπορεί να κάνει βήματα αυτοκάθαρσης.
Ιδιαίτερο σκεπτικό δεν φαίνεται να υπάρχει, παρά μόνον ένα κυνήγι μαγισσών κατόπιν εορτής για λόγους εντυπώσεων κι ένα εργαλείο φόβου …δια παν ενδεχόμενον στο μέλλον.
Η διαγραφή ρεκόρ είναι κάτι που όχι μόνον μοιάζει απίθανο να συμβεί, αλλά εάν γίνει μπορεί να φέρει περισσότερα προβλήματα από όσα στοχεύει να ξεπεράσει.
Στο πρόβλημα της αξιοπιστίας που αντιμετωπίζει ο στίβος αυτόν τον καιρό χρειάζονται γενναίες αποφάσεις αλλά οι «τιμωρίες» μετά από πάρα πολλά χρόνια μόνον πικρά χαμόγελα σε φίλους (και εχθρούς) μπορούν να φέρουν, πολλαπλασιάζοντας τις θεωρίες συνομωσίας.
Δηλαδή για φανταστείτε εάν μηδενιστούν π.χ. το ρεκόρ της Μαρίτα Κωχ στα 400 μ. (47.60 από τις 6/10/1985) ή της Γιαρμίλα Κρατοσβίλοβα στα 800 μ. (1.53.28 από τις 26/7/83) ρεκόρ της δεκαετίας του΄80 που δεν πέφτουν με τίποτα δεν θα πρέπει με το αντίστοιχο σκεπτικό να μηδενιστεί π.χ. και το ρεκόρ της Ράντκλιφ (2:15:25.00) στον μαραθώνιο που έγινε το 2003;
Που θα οδηγούσαν οι διαγραφές; Στην κάθαρση; Και οι επιδόσεις που ακολουθούν;
Μια ματιά στις λίστες με τις επιδόσεις που ακολουθούν τα περισσότερα «ύποπτα» ρεκόρ αρκεί για να δημιουργήσει απανωτούς γρίφους.
Είναι δύσκολο και «λεπτό» αυτό το θέμα και δεν προσφέρεται για πυροτεχνήματα και βιαστική προσέγγιση με κοντόφθαλμους στόχους.
Το διπλό μέτωπο…
Η παραγωγή ιδεών βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο στην IAAF και στην ΕΑΑ, στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία, σε μια γενικότερη προσπάθεια που συνεχίζεται με σκοπό να αντιμετωπιστεί το μεγάλο πρόβλημα του ντόπινγκ και κυρίως της καχυποψίας του κόσμου μετά από μεγάλες επιδόσεις.
Πολλές απόψεις ακούγονται άλλοτε ρεαλιστικές κι άλλοτε ουτοπικές ώστε να γίνει ο στίβος πιο ελκυστικός.
Πρώτος στόχος είναι να πειστεί ο φίλαθλος-πελάτης ότι τα ρεκόρ που βλέπει είναι συμβατά με τα φυσικά όρια του ανθρώπου.
Παράλληλα όμως άλλος ένας ακόμα μεγαλύτερος στόχος -πρέπει να- είναι το πώς θα κρατηθούν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι αθλητές (και οι προπονητές τους) σε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο που θα βασίζεται στην αρχή της ισονομίας.
Είναι θεμελιώδες να αισθάνονται αλλά και να είναι όλοι τους ίσοι απέναντι στους κανονισμούς, χωρίς εκπτώσεις στους παραβάτες, λόγω π.χ.: εθνικότητας, χορηγού, εμπορικής φήμης και τόσα άλλα.
Κοινώς, η απόδοση δικαιοσύνης με τις προβλεπόμενες ποινές στους παραβάτες των κανονισμών να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
…και τα θέματα που ανοίγονται!
Η πρόταση που ακούγεται έντονα σε συζητήσεις όχι μόνο αθλητών αλλά και ανθρώπων του αθλητισμού, είναι ο ισόβιος αποκλεισμός σε όσους βρίσκονται θετικοί στη χρήση απαγορευμένων ουσιών. Είναι ένα θέμα προς συζήτηση.
Το τι είναι «απαγορευμένη ουσία» και πότε και πως εντάσσεται μια ουσία στις απαγορευμένες είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο κι ένα ακόμα μεγαλύτερο θέμα σαφώς είναι ο ρόλος των ελεγκτών που καλούνται να περιφρουρήσουν τη νομιμότητα του όλου συστήματος.
Με μια λίγο πιο ψύχραιμη ματιά δηλαδή, γίνεται πανεύκολα αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις όμως στο κορυφαίο διοικητικό επίπεδο άπαντες βιάζονται να παρουσιάσουν αποτελέσματα ώστε να υπάρξει αντιστροφή κλίματος.
Η έλλειψη αξιοπιστίας από τα κρούσματα ντόπινγκ είναι ένα ευρύτερο πρόβλημα που σαφώς αντανακλάται στον κλασικό αθλητισμό αλλά δεν λύνεται με διαγραφές (ή με βιαστικές αλλαγές κανονισμών).
Τα παλαιά, «ύποπτα» ρεκόρ έχουν και αυτά την αξία τους.
Αντιπροσωπεύουν εκτός από ώρες κούρασης, πόνου και στρες του κατόχου τους και μια ολόκληρη εποχή που ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Σε όλα τα επίπεδα.
Ευθύνη και υποχρέωση της τωρινής γενιάς των πρωταγωνιστών και των παραγόντων, είναι να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα στον κλασικό αθλητισμό της εποχής που διανύουμε έχοντας διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος.
Υ.Γ.: Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στο ΣΕΦ θα προκύψουν αρκετά συμπεράσματα για την προοπτική διάκρισης της εθνικής μας ομάδας στο φετινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου.
Φίλε συνάδελφε Κώστα, ακριβώς σε δύσκολο σταυροδρόμι βρίσκεται ο στίβος, αλλά η προσπάθεια κάθαρσης και πλήρους διαφάνειας σκοντάφτει σε πολλά και δεν εννοώ απαραίτητα συμφέροντα! Γιατί η απάλειψη ρεκόρ πριν από 20 ή 10 χρόνια με αιτιολογικό ότι δεν φαντάζουν “καθαρά” θα ανοίξει έναν νέο κύκλο συνωμοσιολογίας και καχυποψίας που θα κάνει ζημιά! Άλλωστε κι αν έφταναν η ΙΑΑΦ και η ΕΑΑ να “σβύνουν” ρεκόρ μπορεί να έμπλεκαν στο παιχνίδι της …κολοκυθιάς, γιατί με ποιες εγγυήσεις θα είμαστε όλοι βέβαιοι ότι η αμέσως καλύτερη μεταγενέστερη επίδοση που θα “προβιβαζόταν” σε νέο ρεκόρ δεν θα έπασχε κι αυτή;
Παρά τις αντιρρήσεις βλέπω χρήσιμο το άνοιγμα ενός ευρύτερου διαλόγου και προβληματισμού με΄σα από την ειδική επιτροπή της ΕΑΑ που ανήγγειλε ο πρόεδρός της, αλλά αντί για διαγραφές κ.α. θα προτιμούσα να εισαχθεί μια λίστα ρεκόρ με τίτλο π.χ. millennium records. Πάμε λοιπόν στο 2000 και μετά βλέπουμε όλα τα ρεκόρ που έγιναν κι αν δεν υπάρχουν αμφιβολίες τα επισημοποιούμε και η ιστορία συνεχίζεται με τωρινά δεδομένα… Σίγουρα όμως προβληματίζει κι αφήνει κενά και σκιές να αναγνωρίζεται ένα παγκόσμιο ή ηπειρωτικό ρεκόρ το 2008 ή 2009 και να έρχονται οι έλεγχοι του βιολογικού διαβατηρίου το 2016 ή 2017 και να λένε σόρι ο κάτοχος ήταν ντοπέ, οπότε πίσω το μετάλλιο, διαγραφή του ρεκόρ και ακύρωση της επιδοσης! Κάπου πάσχει πάλι το σύστημα… Γιατί πάντα οι επιστημονικές εξελίξεις είναι συνεχείς και κανείς δεν ξέρει ποτέ αν το αντιντόπινγκ προσπέρασε το ..ντόπινγκ!
Οπότε είναι προτιμότερο να βρεθεί ένα πιο σύντομο χρονικά σύστημα και σε εύλογο διάστημα να τελειώνει κάθε ιστορία… Κάτι σαν το δικαστικό δεδικασμένο ή έστω την 5ετή παραγραφή των αδικημάτων! Αλλιώς το άθλημα θα σέρνεται πίσω από σενάρια και υποψίες και πιθανότητες ενόχων κ.α. Θεωρώ ουτοπία να προσπαθούν οι διεθνείς φορείς αενάως να πιστοποιούν “καθαρότητα αθλητών και ρεκόρ”… Άλλωστε ίσως να είναι πιο αποτρεπτικό για να μην ρισκάρει κανείς τη χρήση απαγορευμένης ουσίας η καθιέρωση μιας μεγάλης άρχικής ποινής π.χ. 5ετής ή 6ετής αποκλεισμός και κατόπν ισόβιος, οπότε όχι μόνο αυτοί που ζουν από το άθλημα αλλά κι εκείνοι που το κάνουν για τα υπόλοιπα ωφέλη και τη …δόξα και το χειροκρότημα του φιναλίστ (ακόμη και σε εθνικό πρωτάθλημα) δεν θα μπαίνουν σε πειρασμό! έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω…
ΥΓ Προσωπικά έχω χάσει το μέτρημα με όσους έχουν χάσει μετάλλια ή θέση κατάταξης σε ΟΑ, Παγκόσμια ή ηπειρωτικά πρωταθλήματα ανοικτού ή κλειστού στίβου λόγω ντοπινγκ από το 2008 και μετά! Μάλλον η ΙΑΑΦ, η ΕΑΑ και οι άλλες συνομοσπονδίες θα χρειαστεί να φτιάξουν πλήρη κατάλογο τιμωρημένων και να ανανεώσουν προσεκτικά τα αναλυτικά αποτελέσματα των διοργανώσεων στις ιστοσελίδες τους για να βρίσκουν άκρη και όσοι δεν στέκονται μόνο στους αγώνες του σήμερα.