Ο υπερμαραθώνιος αγώνας “Σπάρταθλο” των 245,3χλμ διεξήχθη με εκκίνηση την Ακρόπολη στις 7πμ του Σαββάτου 30 Οκτωβρίου.
Ο Φώτης Ζησιμόπουλος, στα 41 του χρόνια, έφτασε λίγο πριν τις 3 τα ξημερώματα της Κυριακής 1. Οκτωβρίου στο άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, σε 19:55:09 – κι έγινε ο πρώτος που κατέβηκε τις 20 ώρες, κάνοντας για σχεδόν μισή ώρα ρεκόρ αγώνα, που είχε ο Γιάννης Κούρος.
Το Σπάρταθλο διεξήχθη πρώτη φορά πριν από 40 χρόνια, το 1983, ενώ το 1984 ο Κούρας κέρδισε στα 28 του χρόνια τότε, σε 20:25.00, σε διαδρομή μεγαλύτερη εκείνα τα χρόνια – περίπου 250χλμ.
Ο ρυθμός τώρα ήταν περίπου στα 4’52″/χλμ (και του Κούρου περίπου εκεί υπολογίζεται) ενώ βέβαια στην πραγματικότητα είναι λίγο ταχύτερος σε κάθε περίπτωση αφού υπάρχουν και κάποιες μικρές στάσεις.
Στον αγώνα 2ος ήταν ο Νορβηγός Simen Holvik σε 22:17:23.
Aκολούθησε στη γενική κατάταξη η 1η γυναίκα, η Camille Jacquelyn Herron από τις ΗΠΑ, σε ρεκόρ αγώνα 22:35:31, με τη Noora Honkala από τη Φινλανδία στην επόμενη θέση με 23:23:03 ενώ και η συμπατριώτισσά της Satu Lipiäinen με 23:48:36 κατέβηκε και αυτή τις 24 ώρες.
Δεύτερος Έλληνας και 9ος στη γενική ήταν ο Γιώργος Δημουλάς με 24:13:54 και πρώτη Ελληνίδα και 7η στις γυναίκες η Μάρθα Ξηροφώτου σε 29:14:22.
Τι αναφέρει ο Κούρος
Ο Γιάννης Κούρος δύο εβδομάδες πριν (17/9) αναφέρθηκε στη σύγκριση των επιδόσεων με ανάρτησή του μιλώντας για άνισες αποστάσεις κι ανόμοιες διαδρομές:
“Για να μιλάει κανείς, ή να βάζει δίπλα-δίπλα επιδόσεις είναι κανόνας, προϋπόθεση αλλά και το επιτάσσει η λογική να έχει η διαδρομή παραμείνει αναλλοίωτη ως προς την απόσταση, αφενός και ως προς τη μορφολογία του εδάφους, αφετέρου. Μα εδώ δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και διασαφηνιζω:
Κατά την πρώτη δεκαετία της τέλεσης αυτού του αγωνίσματος η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν
α) 6 χιλιόμετρα μεγαλύτερη σε σχέση με τη σημερινή (η οργάνωση αφαίρεσε 2 χλμ από την εκκίνηση -Παναθηναϊκό Στάδιο- Ακρόπολη, 1χλμ κόψιμο διαδρομής στην περιοχή Νεμέας και 3 χλμ από την ευθυγράμμιση του δρόμου Τρίπολης Σπάρτης που τότε ήταν 60χλμ και τώρα 57)
β) το 55% της διαδρομής τα πρώτα δέκα χρόνια ήταν χαλικόδρομοι και το 45% παλαιά άσφαλτος με χαρακιές η λακκούβες. Η μεταγενέστερη διαδρομή είναι όλη ασφαλτοστρωμένη με καλής ποιότητας υλικά και μόνο το 3% παραμένει χωρίς άσφαλτο.
Αυτό σημαίνει πως ένας δρομέας σήμερα γλυτώνει περίπου 30 λεπτά από τα 6 λιγότερα χιλιόμετρα της μικρότερης διαδρομής και περίπου 100-120 λεπτά από τη βελτίωση της μορφολογίας του εδάφους, και, προφανώς τουλάχιστον 130 -150λεπτά (2 ώρες++) συνολικά, ενώ οι δρομείς που τη διανύουν σήμερα σε 33 με 36 ώρες δεν θα συμπεριλαμβάνονταν στους τερματίσαντες, αφού δεν θα την κάλυπταν σε λιγότερα από 36 με 40 ώρες αντίστοιχα, μιας και η διάρκεια με την κόπωση λειτουργούν προσθετικά.
Κατά συνέπεια, μια επίδοση των 22 ωρών κατά τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να συγκρίνεται ή να μπαίνει ως καλύτερη των 23:44’του Dusan Mravlie (1985) ή μια επίδοση των 21 ωρών στην υφιστάμενη διαδρομή δεν μπορεί να θεωρείται καλύτερη από εκείνη των 23:18′ (1985) και την 23:08′ (1990) του Patric Make επίσης κατά την πρώτη δεκαετία.
Οι τέτοιου είδους άτοπες και άστοχες συγκρίσεις για επιδόσεις σε κουτσουρεμένη και αλλοιωμένη διαδρομή όχι μόνο είναι απόρροια έλλειψης λογικής και νοημοσύνης, μα συμβαδίζουν με τη φαιδρότητα!
Όποιος διακατέχεται από σύνεση αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να συγκρίνει επιδόσεις σε άνισες αποστάσεις και ανόμοια terrain, διαφορετικά οφείλει να παραδεχτεί πως οι επιδόσεις 20:25′ και 20:29′ της παλαιάς διαδρομής αντιστοιχούν σε κάτω από 18:20′ στη νέα.”
