Ο Asafa Powell έτοιμος να κυνηγήσει το ολυμπιακό χρυσό
Ο Τζαμαϊκανός κέρδισε στο Crystal Palace και δηλώνει έτοιμος για το Πεκίνο
Ο ΑΣΑΦΑ ΠΑΟΥΕΛ κέρδισε τα 100μ στο Crystal Palace το βράδυ της Παρασκευής και μετά δήλωσε φορμαρισμένος και έτοιμος για το Πεκίνο. Η βαριά τζαμαϊκανή του προφορά δε σήκωνε αντίρρηση. Παρ´ όλο που ο Tyson Gay είχε αποσυρθεί από τον αγώνα του Grand Prix, ο Powell κέρδισε στα 100μ τον κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ Usain Bolt, στη Στοκχόλμη. Η συνάντησή του με τον Gay, τον αμερικανό σπρίντερ, μπορεί να περιμένει. “Είμαι έτοιμος”, είπε.
Το πρόβλημα με τον 25χρονο πρωταθλητή και τον προπονητή του Stephen Francis είναι πως κανείς τους δεν ξέρει πόσο έτοιμος είναι. Στη Στοκχόλμη, Ο Πάουελ παραδέχτηκε έλλειψη συγκέντρωσης στους τελευταίους του διασκελισμούς, που χάλασαν μια κατά τ´ άλλα τέλεια κούρσα. “Πολλά ανούσια πράματα περνούσαν από το μυαλό μου”, λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Είναι δύσκολο να μη συμπαθήσεις τη σιλουέτα που σουλατσάριζε στο στίβο του νότιου Λονδίνου αργά την περασμένη εβδομάδα, με το κεφάλι φασκιωμένο σε μια κουκούλα, και τα χέρια χωμένα βαθιά μέσα στις τσέπες. Είναι εκεί μετά από εντολή της Nike, που είναι σπόνσορας, και ένα ζευγάρι από τα καινούρια του παπούτσια είναι τοποθετημένα πάνω στο τραπέζι, ελαφρύτερα και από τον άνεμο, ικανά όμως να απορροφήσουν την πίεση ενός άντρα 90 κιλών μέσα σε 45 διασκελισμούς (48 αν δεν ακούσει τον προπονητή του) σε απόσταση 100 μέτρων.
Ο Πάουελ είχε ταξιδέψει στα κεντρικά της Nike για να φτιάξει μοντέλο του ποδιού του (το δεξί 289mm, 2mm μεγαλύτερο από το αριστερό) και αναρωτιόμουν στο δρόμο πώς ο γιος ενός κήρυκα από το Kingston της Τζαμάικα, κατάφερε να ταξιδέψει ως εκεί.
Σήμερα το πρωί, κουρασμένος από τις περιπέτειές του στο στίβο το προηγούμενο βράδυ, ο Πάουελ θέλει μόνο να κοιμηθεί. “Νομίζω πως όλος κόσμος ξέρει πως δεν προπονούμαι αρκετά σκληρά”, λέει. “Αλλά προσπαθώ να σπρώχνω τον εαυτό μου στα όρια φέτος. Από τότε που ξεκίνησα να τρέχω, κάθε χρόνο αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν εργαζόμουν πιο σκληρά, αν είχα τρέξει στο φουλ μέχρι τον τερματισμό, και για τέσσερα χρόνια τώρα κάνω το ίδιο. Αισθανόμουν πως δεν ήξερα τις πραγματικές μου δυνατότητες. Γι´ αυτό και πίεσα τον εαυτό μου να κάνει το παραπάνω βήμα, να βάλω το 100% στην προπόνηση”.
Παρ´ όλα αυτά, ο Πάουελ ακόμη προσπαθεί να ανακαλύψει το ταλέντο του. Ένας ομολογούμενος τεμπέλης, που ξέρει πως δεν είναι πια ο σωματικός πόνος που πρέπει να ξεπεράσει, αλλά ο εγκεφαλικός. Έχει πολλά να σκεφτεί, όπως οι μεγάλοι διασκελισμοί στην έναρξη της κούρσας που ο προπονητής του υπόσχεται πως θα τον ξεπληρώσουν με το παραπάνω στον τερματισμό, η ομαλή μετάβαση στην όρθια στάση, η ανάγκη να κρατήσει σταθερό ρυθμό στη μέση της κούρσας και να τρέξει στο φουλ μέχρι τη γραμμή.
Το αργό μοντάζ της κούρσας της Παρασκευής δείχνει έναν αθλητή που βρίσκεται σε βαθιά σκέψη για 9.94 δεύτερα, πασχίζοντας ακόμη να παντρέψει το φυσικό ταλέντο ενός σχολιαρόπαιδου με την επαγγελματική αναζήτηση της τελειότητας. Πρέπει να το πετύχει σε δύο εβδομάδες από τώρα στο κεντρικό στάδιο του Πεκίνου, αλλιώς η φήμη του Πάουελ για αποτυχία σε μεγάλες διοργανώσεις, θα ρίζώσει. Το νεαρό της ηλικίας (που είχε στην Αθήνα με την 5η του θέση) και ίσως η έλλειψη εμπειρίας (που είχε στην Οσάκα με την 3η θέση), δεν είναι πλέον έγκυρες δικαιολογίες. Ο Πάουελ είναι στο απόγειό του: ένας ακονισμένος αθλητής. Το Πεκίνο θα πρέπει να είναι η στιγμή του.
Ο Πάουελ φαίνεται σα να τρέχει όχι για να επιβεβαιώσει την αυτοεκτίμησή του όπως έκανε ο Maurice Greene, αλλά επειδή είναι καλός και έχει ένα καθήκον. Ο νεαρότερος από έξι αδέρφια, όλα αγόρια, Πάουελ, ήταν έτοιμος να πάει σε τζαμαϊκανό πρωτάθλημα όταν έμαθε για τη δολοφονία του αδερφού του Michael στη Νέα Υόρκη. Την επόμενη χρονιά, ένας άλλος αδερφός, ο Donovan, και ο ίδιος ένας ταλαντούχος αθλητής, πέθανε από έμφραγμα καρδιάς παίζοντας αμερικανικό ποδόσφαιρο, επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
“Αν ήταν ακόμα ζωντανοί, θα κάθονταν εκεί στις κερκίδες ζητωκραυγάζοντας”, λέει ο Πάουελ. “Τα αγαπούσα πολύ τα δύο αυτά αδέρφια και μου λείπουν”. Μια δήλωση τόσο σταράτη και δυναμική που και πέντε χρόνια μετά, τον κάνει να βραχνιάζει. “Όταν έχασα τον Michael, ήμουν κατεστραμμένος εσωτερικά. Ήμουν ντυμένος με τα ρούχα του στίβου φεύγοντας από το στάδιο και είδα τη μητέρα μου να κλαίει και να παθαίνει πανικό. Όταν έμαθα τι έγινε, έριξα την τσάντα μου κάτω και δε μ´ ένοιαζε πλέον τίποτα”.
“Θα ήταν πολύ εύκολο να τα παρατήσω τότε. Αλλά με πήρε τηλέφωνο ο Donovan από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μου είπε να μη σταματήσω, πως ο Michael θα ήθελε να συνέχιζα να τρέχω. Έτσι πήγα στο στίβο και δε συγκεντρώθηκα σε τίποτα. Απλά έτρεξα. Η πίστη ήταν πολύ σημαντική στην οικογένεια τότε. Οι γονείς μου (William και Cislin, και οι δύο κήρυκες στο Redemption National Church of God) τραβούσαν πολλά τότε, και μόλις εμφανίστηκα και άρχισα να τρέχω, το μόνο που έκανε η μητέρα μου ήταν να κλαίει. Ακόμα και τώρα δε με βλέπει ποτέ να τρέχω ζωντανά, παρακολουθεί μόνο τις επαναλήψεις. Δε θα παρακολουθήσει τον ολυμπιακό τελικό”.
Ο Πάουελ ήταν στο Μαϊάμι όταν του ήρθε μία ακόμη είδηση. Μια βροχερή βραδιά στο Randall´s Island της Νέας Υόρκης, Ο Usain Bolt, φίλος και μακροχρόνιος συναθλητής, είχε μόλις τρέξει 9.72″. Η πρώτη αντίδραση του Πάουελ ήταν δυσπιστία, ή δεύτερη ανακούφιση, η τρίτη εκνευρισμός. Από εκεί που ήταν ο γρηγορότερος στον πλανήτη, πλέον δεν ήταν. Σύντομα όμως ένοιωσε ήρεμος. “Όταν είσαι ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ, πάντα περιμένουν να κερδίσεις”, εξηγεί. “Όλοι θέλουν να κερδίσουν τον κάτοχο του ρεκόρ”. Και τώρα, το αργό του χαμόγελο λέει, πως είναι η σειρά του Usain να αισθανθεί την πίεση. Βέβαια ο Bolt πρέπει να επικυρώσει τη συμμετοχή του στα 100μ στο Πεκίνου, αλλά ο Πάουελ ξέρει πως θα το κάνει.
Ο Gay, o Bolt και ο Powell γυμνάζονται στο ίδιο χόρτο του ίδιου σταδίου και σηκώνουν βάρη στο ίδιο γυμναστήριο. Για ένα κλάσμα λιγότερο από 10 δεύτερα, ο κόσμος θα είναι για την ώρα ακόμη υπνωτισμένος. “Ο κόσμος θα παρακολουθήσει, ό,τι και αν γίνει”, δηλώνει ο Πάουελ. “Θέλουν να ξέρουν ποιος θα είναι ο νικητής. Ο στίβος είναι το άθλημα με τη λιγότερη τηλεθέαση στον κόσμο και σε αυτό οφείλονται τα αναβολικά. Αλλά όλοι μας ξοδεύουμε πολλά χρόνια για να φτάσουμε ως εδώ, και δεν είναι έξυπνο να πάρεις κάτι”.
Είναι μια απλή φιλοσοφία, και ελπίζεις να ισχύει. Είναι τότε δυνατόν, να τρέξει κάποιος κάτω από 9.7 δευτερόλεπτα; “Για μένα είναι”, λέει ο Πάουελ. “Για τους άλλους δεν ξέρω”.
http://www.trackandfield.gr/?id=495&parent=home
