Φέτος, έγινε αυτό που κανείς δεν περίμενε.
Ζήσαμε την αναβολή Ολυμπιακών Αγώνων.
Η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω σε μια αγωνιστική σεζόν-σταυροδρόμι.
Φυσικά αναβλήθηκαν και όλοι οι άλλοι μεγάλοι αγώνες της χρονιάς έως (θεωρητικά τουλάχιστον) τον Ιούλιο και μακάρι η απραξία να σταματήσει εκεί.
Τώρα ο στόχος (πρέπει να) είναι, να διασωθεί ότι περισσότερο γίνεται στον τομέα των διοργανώσεων αλλά κυρίως στον τομέα της αγωνιστικής κατάστασης των πρωταγωνιστών. Των αθλητριών και των αθλητών.
Είναι η μεγάλη πρόκληση.
Οι αθλητές μας, με τους προπονητές τους, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όμως και η οργανωμένη πολιτεία θα πρέπει να ακούσει τα αιτήματα και να βοηθήσει όσο γίνεται με παραχωρήσεις στο θέμα των αγωνιστικών χώρων.
Σίγουρα είναι κάτι δύσκολο να συμβεί στην παρούσα φάση με τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας όμως είναι αναγκαίο να ενεργοποιηθεί και πάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται εκείνο το πλάνο που επέτρεπε παρουσία και προπονήσεις στα στάδια με ειδική άδεια μόνο στους απολύτως απαραίτητους (και πάντα με τα ενδεδειγμένα μέτρα προφύλαξης). Θα δώσει μια μεγάλη ανάσα και προοπτική.
Οι επιστήμονες καθορίζουν τις εξελίξεις
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω όμως, προκύπτει κι ένα θέμα, πιο μακροπρόθεσμο που καθιστά όμως ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη κάθε αθλητής και αθλήτρια να παραμείνει όσο γίνεται πιο …μάχιμος με όποιο τρόπο μπορεί.
Παρά τα όσα ακούγονται, ως εκτιμήσεις κυρίως, για τις νέες ημερομηνίες των μεγάλων αγώνων εντός και εκτός συνόρων, με «ναυαρχίδα» στο νέο καλεντάρι που θα διαμορφωθεί το «Tokyo 202one» είναι δεδομένο πως οι επιστήμονες έχουν τον πρώτο λόγο και οι εισηγήσεις τους (θα) σηματοδοτούν τις εξελίξεις καθημερινά.
Μπορεί π.χ. ο ΣΕΓΑΣ, η ευρωπαϊκή ή η παγκόσμια ομοσπονδία ή η ΔΟΕ να κάνουν τα πλάνα τους ή να διαρρέουν προγράμματα και πιθανές ημερομηνίες αγώνων, όμως η επιστροφή στην κανονικότητα όχι μόνον δεν είναι ορατή στην παρούσα φάση αλλά ουδείς έχει μπει στον κόπο (κάτι απόλυτα λογικό εν μέσω πανδημίας) να φανταστεί – πόσο μάλλον να σχεδιάσει την …επόμενη μέρα στην μετά-κορωνοϊό εποχή.
Οσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο, τουλάχιστον για ένα μεγάλο διάστημα μετά τη λήξη …του πολέμου.
Η ψυχολογική επιβάρυνση όλων, τα επόμενα μέτρα που σίγουρα θα συνοδεύουν την όποια χαλάρωση των τωρινών απαγορεύσεων και φυσικά ο κίνδυνος …αναζωπύρωσης εστιών επιδημίας, με πιθανούς συναγερμούς ανά τακτά διαστήματα είναι σημεία-κλειδιά που θα επηρεάσουν την καθημερινότητα για πολύ καιρό.
Ο κλασικός αθλητισμός δεν έχει σύνορα.
Όπως και ο παγκόσμιος συναγερμός για τον κορωνοϊό, που ακόμα κι αν σταματήσει, ουδείς, αυτό το διάστημα, μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα ξαναρχίσει σύντομα.
Επί της ουσίας…
Με δεδομένο ότι η αρνητική σκέψη δεν βοηθά πουθενά…
Μένουμε σπίτι (ή σε αποστάσεις ασφαλείας όταν είμαστε έξω) και προσπαθούμε να περνάμε δημιουργικά το χρόνο μας, καθένας ανάλογα με τους στόχους του, μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση…
Ετσι το βλέπω
Κώστας Μπάκος
Υ.Γ.-1: Η πανδημία έδωσε …άλλοθι στις μεγάλες ευθύνες που δεν περνούν απαρατήρητες πρωτίστως της αθλητικής ηγεσίας της πολιτείας.
Μια ηγεσία που, εφέτος, πολύ καιρό πριν… τη γρίπη, εμφανίστηκε κατώτερη των προσδοκιών στο να δώσει λύσεις σε θέματα υποδομών και ουσιαστικής βοήθειας στην προετοιμασία των Ελλήνων αθλητριών και αθλητών μέσα σε ολυμπιακή χρονιά.
Υ.Γ.-2: Είχα την τιμή και τη χαρά να παρακολουθήσω μέσω του stivoz.gr την τηλεδιάσκεψη των αθλητών μας, που έγινε με πρωτοβουλία του Περικλή Ιακωβάκη και της Κατερίνας Στεφανίδη, για να εξετάσουν την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε μετά το γενικότερο «lockdown» που επικρατεί.
Ενιωσα πραγματικά αισιόδοξος για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού στίβου.
Το επίπεδο της συζήτησης ήταν αντάξιο της προσωπικότητας όλων όσοι συμμετείχαν και μακάρι οι αθλητές μας να κάνουν κι άλλες τέτοιες μαζώξεις πιο συστηματικά.
Είναι οι πρωταγωνιστές και (πρέπει να) έχουν τον πρώτο λόγο στα όσα γίνονται.
