Ο 3ος φετινός αγώνας γκραν-πρι, τα ιστορικά “Τοφάλεια” διεξήχθησαν υπό αρκετή ζέστη στην Πάτρα, με τα 400μ. γυναικών να είναι το αγώνισμα της ημέρας.
-> Αποτελέσματα
Τόσο η Κύπρια Αρτυματά όσο και η Ειρήνη Βασιλείου ήταν σε ανοδική πορεία και το ζητούμενο μέσα από τον συναγωνισμό τους ήταν το όριο των 52.10 για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, κάτι που ήρθε εμφατικά και κάτω από τα 52″.
Η Ελένη Αρτυματά ήταν εκπληκτική για 350μ και κέρδισε τελικά με 51.61 καταρρίπτοντας, στην πρώτη της χρονιά στο αγώνισμα, μετά από 20 χρόνια το παγκύπριο ρεκόρ που είχε με 52.02 η Δώρα Κυριάκου.
Η Ειρήνη Βασιλείου με 51.86 έκανε ατομικό ρεκόρ κι έγινε η 3η Ελληνίδα διαχρονικά μετά τα 50.56 της Φανής Χαλκιά και τα 51.81 της Γκουντενούδη.
Η αδερφή της, Άννα, ακολούθησε σε 52.81, όσο και η φετινή της επίδοση. Στην άλλη σειρά η κορασίδα Άρτεμις Αναστασίου έκανε ατομικό ρεκόρ με 56.41.
Στο ύψος γυναικων, τα 1,80μ. πέρασαν η Ιωάννα Ζάκκα και η νεάνιδα Αθηνά Ρέτζιου που έκανε ατομικό ρεκόρ και το όριο για το Ευρωπαικό της κατηγορίας.
Μονάχα μια συμμετοχή είχε το ύψος ανδρών, με τον Γιώργο Τεσσαρομάτη να περνάει τα 2,10μ.
Σε πολλά αγωνίσματα η συμμετοχή ήταν περιορισμένη και λόγω του φόβου του καιρού αλλα και καθώς οι αγώνες μεταφέρθηκαν μόλις την τελευταία εβδομάδα, αφού είχαν προγραμματιστεί για τις 12 Ιουλίου, όμως άλλαξε η ημερομηνία λόγω συναυλίας στις 11/7 για τον Θεοδωράκη.
Στο μήκος, ο Τάσος Γαλαζούλας έκανε ατομικό ρεκόρ με 7,98μ. στο τελευταίο του άλμα. Η Λιλη Αλεξούλη έφτασε στα 6,66μ. βελτιώνοντας κατά 20εκ. τη φετινή της επίδοση, με το όριο για Λονδίνο να είναι στα 6,75μ.
Στο επικοντώ ο Δημήτρης Πατσουκάκης πέρασε τα 5,50μ., οπως και ο Θοδωρής Χρυσανθόπουλος που βελτίωσε κατά 10εκ. το ατομικό του ρεκόρ και βρίσκεται πλέον στην καλύτερη 10αδα διαχρονικά, ενώ στα 5,20μ. έφτασε ο 21 ετων Πέτρος Χατζίου – το όριο για το ευρωπαικό Νέων ήταν τα 5,30μ.
Ο Μάκης Στεργιούλης επανήλθε ουσιαστικά, μετά απο αρκετά προβλήματα τραυματισμού, κερδίζοντας τα 100μ. σε 10.59.
Στα 200μ. η Κατερίνα Δαλάκα ήταν πρώτη με 23.87 βελτιώνοντας κατά 1. εκατοστό το ατομικό της ρεκόρ. Σε 20.92 έτρεξε ο Πάνος Τριβυζάς.
Στα 400μ. εμπόδια ο έφηβος Άρης Δρίτσας έκανε 52.82 πλησιάζοντας το όριο των 52.65, με τον 20χρονο Κύπριο Τάσο Βασιλείου να ακολουθεί σε 53.06, ενώ στις γυναίκες η Ελπίδα Τοκα έκανε ατομικό ρεκόρ σε 58.99.
Ο 20χρονος Άγγελος Βασιλείου έκανε 3.46.89 στα 1500μ.
Τοφάλεια με άρωμα Καλαμάτας
Άγνωστε φίλαθλε, δεν μάς λέτε τί ακριβώς υπονοείτε με τη φράση σας; Κι αν είσαστε εκεί, ώστε να γνωρίζετε αν έγινε κάτι μεμπτό…
Κύριε Μαμουζέλο μάλλον ο παραπάνω κύριος υπονοεί ότι εντός Ελλάδας οι αθλητές-τριες πηδάνε κάνα μέτρο σχεδόν μακρύτερα και τρέχουν κάνα δευτερόλεπτο γρηγορότερα. Εκτός από τα όρια του Παγκοσμίου Πρωτ., υπάρχει και η δημιουργία εντυπώσεων. Και οι κατηγορίες του επόμενου σχεδιασμού. Και προπονητές που πρέπει να έχουν αθλητές στο σχεδιασμό. Γιατί με 5.90 και κάτι στο μήκος γυναικών στο Ευρ. κύπ. σε στέλνουν σπίτι σου. Με καμιά 70ριά πόντους παραπάνω σώζεις την παρτίδα της επόμενης χρονιάς. Και πολλά άλλα. Που δεν γράφονται.
Εντάξει η συνωμοσιολογία έχει γίνει το νέο εθνικό σπορ της Ελλάδας! Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν τρωτά ή και …χαραμάδες σε ορισμένα πράγματα του στίβου, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα… Η καλή επίδοση (μια δυο φορές) δεν αρκεί από μόνη της να βάλει κάποιον σε υψηλή κατηγορία στο σχεδιασμό ή να εξασφαλίσει θέση τεχνικού της Ομοσπονδίας σε έναν προπονητή. Και για να σημειωθούν πλαστές επιδόσεις, όπως λέτε, πρέπει να συμπράξουν πολλοί (κριτές, χειριστές φώτο φίνις, να εξαφανιστούν στοιχεία κ.α.) Κι είναι -έστω και σε μικρότερης εμβέλειας αγώνες- τόσοι άνθρωποι γύρω, άμεσα ενδιαφερόμενοι ή μη… Πώς θα μετρήσει λ.χ. ένας κριτής 20-30 πόντους παραπάνω σ’ ένα άλμα, όταν ο καθένας μπορεί να το έχει καταγράψει εύκολα με μια φωτογραφία ή βίντεο; Πώς θα εξαφανισθεί η εγγραφή στο φώτο φίνις απ’ το φίλμ;
Κύριε Μαμουζέλο μάλλον από λάθος μεριά είδατε το θέμα. Δεν μιλάμε για πλαστές επιδόσεις (κριτές, χειριστές φώτο φίνις, να εξαφανιστούν στοιχεία κ.α.). Μιλάμε για “αγωνιστική ελευθερία”. Τον “άλλο τρόπο” για καλές επιδόσεις. Εσείς είστε μέσα στα πράγματα. Η συνωμοσιολογία δεν έχει να καμία σχέση με την πραγματικότητα των 5.90 και κάτι, με το 6.70 σχεδόν. Και είναι έτσι για όλους τους αγώνες εντός και εκτός. Μιλάμε τυχαία για αυτό το αγώνισμα. Υπάρχουν και άλλα αγωνίσματα. Ας μην αναφέρουμε άλλες περιπτώσεις.
Αν υπονοείτε αυτό με τον “άλλο τρόπο”, «Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι η εξέταση αυτών που πέτυχαν τα όρια ή αυτών που απέκτησαν τις προυποθέσεις για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (στη διάρκεια του αγώνα ή μέσα σε 24 ώρες) από DopingControl, σε συνεννόηση πάντα με τον Εθνικό Προπονητή κ. Γιάννη Κουτσιώρα».
Οπότε, μια και μιλάμε για το συγκεκριμένο αγώνισμα, ο ΣΕΓΑΣ θα στείλει αθλήτρια μόνο αν περάσει από doping control εντός 24ώρου από τον αγώνα όπου επιτεύχθηκε είτε το 6,75 («επίτευξη ορίου») είτε χαμηλότερη επίδοση εντός των 32 καλύτερων («απόκτηση προϋποθέσεων για συμμετοχή»).
Δικαιολογείστε λοιπόν τους καμιά 50ριά και βάλε πόντους διαφορά ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους αγώνες της συγκεκριμένης αθλήτριας (και όχι μόνον) στους εντός-εκτός αγώνες της.
1) Οι περισσότεροι αθλητές των περισσότερων χωρών του κόσμου κάνουν επιδόσεις πολύ χαμηλότερες από τα ρεκόρ τους στις μεγάλες διοργανώσεις. Τα πινάκια που είναι γεμάτα με SB & PB σπανίζουν, ειδικά στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Ίσα-ίσα, όταν οι περισσότεροι αθλητές κάποιας χώρας σημειώνουν πολύ μεγάλα ρεκόρ στις μεγάλες διοργανώσεις (όπως συνέβαινε με την Ελλάδα τις εποχές των μεγάλων επιτυχιών), αυτό αντιμετωπίζεται με πολύ μεγάλη καχυποψία διεθνώς.
2) Στο συγκεκριμένο αγώνισμα, στους άνδρες το όριο συμμετοχής στις μεγάλες διοργανώσεις έχει φτάσει ακόμα και στο 8,15, την ώρα που την πρόκριση για τον τελικό έχει δώσει ακόμα και το 7,79. Οπότε, σχεδόν όλοι οι αθλητές που δεν προκρίνονται για τον τελικό, αλλά ακόμα και κάποιοι που προκρίνονται, «στο σημαντικότερο αγώνα της χρονιάς» πηδάν περίπου μισό μέτρο κάτω από το ρεκόρ τους.
3) Όπως αναφέρει και το σχετικό άρθρο του stivoz.gr, «είχε μεγάλο αλλά άκυρο άλματα και έμεινε 10η στο μήκος» – κι έτσι δικαιολογείται το αφύσικα χαμηλό 5,90κάτι.
4) Όλοι μας μπορεί να εκνευριστήκαμε από μια επίδοση σ’ έναν αγώνα, επειδή εκείνη τη στιγμή θεωρούσαμε πως κινδύνευε η παραμονή στη Σούπερ Λίγκα, αλλά θεωρώ ηθικά απαράδεκτο να κατηγορείται δημόσια ότι έχει πετύχει όλες της τις σημαντικές επιδόσεις ντοπαρισμένη μία αθλήτρια που δεν έχει δώσει ποτέ της το παραμικρό δικαίωμα. Δεν πρόκειται να συμμετάσχω στη συνέχεια αυτής της συζήτησης.
5) Και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, θυμίζω το εξής περιστατικό: στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, η παρέα του σημερινού προέδρου του ΣΕΓΑΣ ήταν έξαλλη με τις τρεις άκυρες του Χρήστου Μελέτογλου στο Μπρούνο Τζάουλι εκείνης της χρονιάς (ο μηδενισμός του είχε στοιχίσει πολύ στην ελληνική ομάδα) κι έκανε τα σχετικά σχόλια καθ’ όλη τη διάρκεια του προκριματικού του τριπλούν. Φανταστείτε, όταν ο Μελέτογλου έκανε το άλμα που του έδωσε την πρόκριση για τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, τι είχε να τους απαντήσει η μητέρα του, που υπέμενε τόση ώρα όλα αυτά τα σχόλια σιωπηλή…
Επίσης: Η αθλήτρια του μήκους μπορεί να πάει στο Λονδίνο και με το 6.66μ. δίχως το όριο 6.75μ. γιατί βρίσκεται στην 22η θέση παγκόσμια και πάνε 32. Η Κύπρια Νεκταρία Παναγή είναι η 33η με 6.59μ. Μιλάμε τυχαία για αυτό το αγώνισμα. Υπάρχουν και άλλα τέτοια αγωνίσματα. Έτσι λοιπόν σώζω την παρτίδα της επόμενης χρονιάς.
Αν κοιτάξει κανείς τις επιμέρους θέσεις που πήραν οι αθλητές μας σε σχέση με την αναμενόμενη βάσει επιδόσεων, τότε θα διαπιστώσουν ότι οι περισσότεροι έπραξαν το αναμενόμενο ή και κάτι παραπάνω… Δεν είναι στατιστικά δυνατό να τα πάνε όλοι ανωτέρω των προσδοκιών.
Είναι λογικό να μη μας ικανοποιεί μία μη αναμενόμενη επίδοση, αλλά όταν η συζήτηση προσωποποιείται (και ιδίως εδώ σε ένα άτομο) κινδυνεύει να μην είναι και τόσο αντικειμενική (π.χ. υπήρχαν και άλλοι αθλητές πιο πρωτοκλασάτοι από τους οποίους περιμέναμε καλύτερες θέσεις-επιδόσεις και όμως δεν κατάφεραν). Υπάρχουν και άλλοι που δεν πήγαν όσο καλά θα ήθελαν, αλλά πήραν τη θέση και τους βαθμούς που κυνηγούσαν.
Εξάλλου, οι ανθρώπινοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σε περιπτώσεις που δεν αγωνίζονται ρομπότ. Και εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, πόσες φορές στραβοξυπνάμε και μας πάει χάλια η ημέρα. Ο αθλητής ειδικά που σε τέτοιους αγώνες έχει και το βάρος ευθύνης της Εθνικής Ομάδας, στεναχωριέται διπλά για μία αποτυχία του, που μπορεί ουσιαστικά να ρίξει την ομάδα κατηγορία.
Σκεφτείτε μετάλλια που έχει κατακτήσει η χώρα μας με πολύ μέτριες επιδόσεις (μισό μέτρο και βάλε…), επειδή οι αθλητές άλλων χωρών δεν έπραξαν τα (δικά τους) αναμενόμενα (δίχως αυτό να υποβαθμίζει την προσπάθεια και την επιτυχία των αθλητών μας).
Και εγώ πορώνομαι και νευριάζω όταν κάποιος αθλητής μας δεν πάει καλά, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγεί σε αφοριστικές συμπεριφορές. Άλλωστε, νομίζω, όνειρο κάθε αθλητή είναι μία καλή θέση σε έναν διεθνή αγώνα και όχι η πρωτιά με παγκόσμιο ρεκόρ σε ένα απλό πανελλήνιο πρωτάθλημα. Όπως έλεγε και η Στεφανίδη (περίπου) “σκοπός είναι να πάρω ολυμπιακό μετάλλιο και ας κάνω μόνο 4.00”
Τυχαία ήταν η αναφορά στην συγκεκριμένη αθλήτρια. Ναι υπάρχουν αθλητές-τριες που χάνουν το φως τους όσο μεγαλύτερη είναι η σημασία του αγώνα και ειδιαίτερα εκτός συνόρων. Δεν έχουν όλοι την ίδια ψυχολογία και τα ίδια ψυχικά αποθέματα. Για άλλο πράγμα μιλήσαμε προηγούμενα. Δεν μπορούμε να αποδώσουμε στους μεγάλους αγώνες στόχους και για σώσουμε την παρτίδα της επόμενης χρονιάς και για μας και για άλλους γύρω μας, πρέπει να κάνουμε καλές επιδόσεις σε “ευκολότερους” αγώνες εντός συνόρων. Και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε όντως. Ήταν όλα κατανοητά εκατέρωθεν.