Οι αθλητές ΔΕΝ είναι ρομπότ!

Είναι νέοι άνθρωποι με δύναμη, πάθος, ευαισθησίες, αγωνίες, αισιοδοξία, διάθεση για ξεγνοιασιά και παιχνίδι αλλά δεν είναι ποτέ σίγουρο ότι οι αθλητές στους μεγάλους αγώνες τους θα παρουσιάζουν επιδόσεις κοντά ή πάνω από τα ατομικά τους όρια.
Πρώτοι από όλους οι ίδιοι γνωρίζουν αμέσως μετά την προσπάθειά τους εάν τα πήγαν καλά ή αν μπορούσαν καλύτερα!
Το βλέπεις στις εκφράσεις και στις κινήσεις τους.
Οταν δεν πάνε καλά, οι «αποτυχόντες», περιμένουν ουσιαστική κριτική για να βελτιωθούν. Κριτική όμως με επιχειρήματα που να συμβαδίζουν με αθλητική λογική.
Οι προπονητές τους, μπορούν να καταλάβουν λίγο καλύτερα τι πήγε λάθος ενώ όλοι εμείς οι “απέξω” σχολιάζουμε βλέποντας μόνον το αποτέλεσμα.
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τη διαδρομή του αθλητή μέχρι την τελική επίδοση στον κρίσιμο αγώνα κι αυτοί συνήθως δεν μιλάνε.

Πως τα πήγαμε;

Προσπάθησα τις τελευταίες ημέρες πιο ήρεμος (καθώς χρειάστηκα βαθιά ανάσα μετά το δεκαήμερο των τηλεοπτικών μεταδόσεων για το Eurosport) να απαντήσω στο: «πως τα πήγε ο στίβος στο παγκόσμιο» που με ρωτάνε πολλοί φίλοι.
Ειδικά φέτος πιστεύω ότι δεν υπάρχει μόνον μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Αναλόγως προς τα που θέλει κάποιος να πάει συνολικά μια συζήτηση, για τον ελληνικό στίβο, υπάρχει μενού επιλογών:
Α) Πήγαμε πολύ καλά. Β) Πήγαμε σχετικά καλά. Γ) Πήγαμε χάλια. Δ) Πατώσαμε.
Φυσικά όλοι οι παραπάνω προσδιορισμοί μπορούν να στηριχτούν.
Αλλά το ίδιο εύκολα μπορούν και να καταρρεύσουν αναλόγως την προσέγγιση.
Προσωπικά περίμενα περισσότερα πράγματα, από άλλα δυο-τρια παιδιά (εκτός φυσικά της Στεφανίδη και του Κυριαζή) αλλά με δεδομένο ότι οι μεγάλοι αγώνες συνήθως παρουσιάζουν απρόοπτα, διαλέγω το: Β) Πήγαμε σχετικά καλά.
Πάνω κάτω το ίδιο θα έλεγα και για τον διεθνή στίβο.
Ευχάριστες εκπλήξεις άρχισαν να ξεπροβάλλουν όπως η Ουκρανή Γιούλια Λεβτσένκο (ύψος), η Ρομπέιλις Πεινάδο (επί κοντώ), ο Ιάπωνας Σάνι Μπράουν (200 μ.) και αρκετοί ακόμα που μάλλον θα μας απασχολούν όλο και περισσότερο.

Εγινε της …ανατροπής

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Λονδίνο, εξελίχθηκε σε ραντεβού εκπλήξεων.
Μια ματιά (δείτε εδώ: www.stivoz.com/content.php?6387-Oi-simantikoteres-stigmes-sto-Londino-Rantevou-sti-Doha) δείχνει πολύ ξεκάθαρα ότι σε αγώνες στίβου τα προγνωστικά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Ο Γάλλος Μπος (για παράδειγμα) πήγε στο Λονδίνο, χωρίς μεγάλη νίκη στα πόδια του, μπήκε στον τελικό και πήρε το χρυσό στα 800 μ.
Ολη τη χρονιά δηλαδή ήταν αποτυχημένος αλλά μετά έγινε …ημί-θεος;
Ο Μακουάλα κατέβηκε ως το αντίπαλον δέος του Βαν Νίκερκ στα 400 μ. και βρέθηκε πότε να τρέχει μόνος για την πρόκριση και πότε να μην τον αφήνουν να μπει στο στάδιο να αγωνιστεί στον τελικό. Είναι αποτυχημένος στο παγκόσμιο;
Ο 35χρονος Γκάτλιν και ο 21χρονος Κόλεμαν νίκησαν τον Μπολτ στα 100 μ. ενώ δυό σπουδαίες πρωταθλήτριες από τις ΗΠΑ, η Κόμπερν και η Φρέρικς, πήραν τα δύο πρώτα μετάλλια στα στιπλ. Ηταν κάτι αναμενόμενο;
Φυσικά υπήρξαν παρουσίες όπως του Φάιντεκ στη σφύρα, της Λασιτσκένε στο ύψος και βέβαια της Κατερίνας Στεφανίδη που επιβεβαίωσαν την ανωτερότητά τους.
Ομως πιστεύει κανείς ότι και αυτά τα παιδιά έκαναν …περίπατο για να φτάσουν στο πρώτο σκαλί;
Ας μην γελιόμαστε. Οι αθλητές δεν είναι ρομπότ.
Μπορεί όλη τη χρονιά να είναι στην καλύτερη κατάσταση και την κρίσιμη ώρα να χαλάσουν όλα.
Ούτε υπάρχουν εγγυήσεις ότι μέσα στον μεγάλο αγώνα θα επαναλάβουν τις επιδόσεις τους, γι αυτό κάθε νέο ατομικό ρεκόρ είναι άξιο θερμού χειροκροτήματος χωρίς παράλληλα να σημαίνει ότι όποιος μένει μακριά από τα ατομικά του στάνταρ είναι «άχρηστος».

Το κρίσιμο σημείο…

Αυτό που ξεκαθαρίζει αρκετά το πλαίσιο για το εάν μια αγωνιστική παρουσία κρίνεται επιτυχημένη, είναι να μπαίνει ξεκάθαρα ο στόχος από την αρχή κάθε χρονιάς. Τους στόχους τους ορίζουν με συνεργασία όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Κι εδώ είναι το σημείο-κλειδί και ένα μεγάλο στοίχημα ειδικά για τον ελληνικό στίβο.
Να καταφέρουν οι αθλητές με τους προπονητές τους να ισορροπήσουν ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία και να γίνει κατανοητό ειδικά από τους πρωταγωνιστές ότι η συμμετοχή τους σε μεγάλο αγώνα είναι ίσως ανεπανάληπτη ευκαιρία για διάκριση.