Δεν υπάρχει αθλητική φωτογραφία χωρίς πάθος, συναίσθημα ή προσπάθεια. Κάποιες όμως έχουν και μία περίεργη ιστορία πίσω τους. Το Spikes από τον προηγούμενο μήνα ξεκίνησε να θυμίζει τέτοιες ιστορίες, αφού φωτογραφίες με ιδιαίτερη σημασία. Και αυτή τη φορά σειρά είχε ένα τρελό περιστατικό από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2013. Όταν ένας φωτογράφος βοήθησε τον David Storl να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στη σφαιροβολία.
«Ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα στη μία πλευρά της βαλβίδας, γιατί ήθελα να βγάλω μία φωτογραφία από χαμηλή λήψη και ίσως την αντανάκλαση από τα φώτα. Όμως, δεν ήταν η καλύτερη θέση γιατί υπήρχε και ένα μικρόφωνο της τηλεόρασης στη μέση», διηγείται ο Kai Pfaffenbach, φωτογράφος του Reuters.
«Έβγαλα καρέ-καρέ την τέταρτη προσπάθειά του, κοίταξα τις φωτογραφίες και δεν φαινόταν κάτι περίεργο. Μέτρησαν τη βολή, αλλά μετά σήκωσαν την κόκκινη σημαία και είπαν ότι ήταν άκυρη
Αν και οι φωτογραφίες δεν ήταν τρομερές, αποφάσισα να τις κρατήσω. Ίσως μετά στην τηλεόραση να φαινόταν ότι δεν ήταν άκυρη η βολή και να έβγαινε ένα ωραίο θέμα. Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι η βολή δεν φαινόταν άκυρη.
Τότε ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μου ο David και με ρώτησε ʽʼΤο φωτογράφησες; Μπορώ να δω τις φωτογραφίες;ʼʼ. Έπεσε πάνω μου και σε λίγα λεπτά ο Andrej Shukov, επικεφαλής των κριτών, επίσης κοίταζε πάνω από τον ώμο μου. Το αστείο είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ουσιαστικά το έβλεπαν όλοι, στην τηλεόραση αλλά τα επόμενα πέντε λεπτά άρχισα να παίρνω αμέτρητα μηνύματα στο τηλέφωνό μου.
Ο κριτής είδε πολλές φορές τις φωτογραφίες, πηγαίνοντας μπροστά και πίσω και κατάλαβε ότι δεν ήταν άκυρη, οπότε η βολή μέτρησε, κάτι που με εξέπληξε γιατί συνήθως αυτό γίνεται μόνο με βίντεο.
Εκείνη τη στιγμή δεν μου φάνηκε σημαντικό. Ήταν πρώτος, αλλά είχε ακόμη δύο προσπάθειες, όπως και ο Ryan Whiting. Αλλά τελικά κανείς δεν έκανε μεγαλύτερη βολή και πήρε το χρυσό μετάλλιο», λέει ο φωτογράφος, περιγράφοντας τα όσα έζησε εκείνη την ημέρα.
«Μετά από τον αγώνα μου έδωσε μία τεράστια αγκαλιά και έτρεμα, γιατί είναι τεράστιος! Μετά από το τέλος του προγράμματος εκείνη την ημέρα η γερμανική τηλεόραση ήταν στη μικτή ζώνη, όπου κανονικά δεν μπορούν να πάνε οι φωτογράφοι, και φώναζαν το όνομά μου. Απορούσα τι στο καλό θέλουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήθελαν δηλώσεις από εμένα. Τότε ήταν που μου είπαν ότι οι φωτογραφίες μου έκριναν κατά κάποιο τρόπο όλο τον αγώνα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη την ώρα πόση προσοχή είχε δοθεί σε αυτό», καταλήγει ο φωτογράφος.
Ρούλα Βλασσοπούλου