(πηγή: ΕΞΕΔΡΑ)
Ο Κινέζος, που από μεγάλη ελπίδα έγινε η μεγάλη απογοήτευση των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, μιλά για τα όσα έγιναν τον περασμένο Αύγουστο αλλά και για το μέλλον του
«Ολοι ήθελαν να κερδίσω. Εγώ σίγουρα ήθελα πολύ περισσότερο»
«Ισως περίμεναν περισσότερα από αυτά που μπορούσα να κάνω»
Η 18η Αυγούστου 2008 είναι μια ημέρα που δύσκολα θα ξεχάσει. Θέλει πολύ να τη διαγράψει από τη μνήμη του, αλλά κανείς δεν τον… αφήνει. Εκείνο το πρωί περίπου 90.000 Κινέζοι είχαν βρεθεί στη «Φωλιά του πουλιού» για να δουν την πρώτη κούρσα της μεγαλύτερης ελπίδας της διοργανώτριας χώρας για διάκριση. Τελικά αυτό που είδαν ήταν τον Λιού Σιάνγκ να αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο ανήμπορος να τρέξει στον προκριματικό των 110 μ. με εμπόδια. Ανήμπορος να αντιμετωπίσει τους πόνους που είχε στον αχίλλειο τένοντα. Ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε.
Ο 25χρονος Κινέζος βρέθηκε στο Μονακό ως προσκεκλημένος της Διεθνούς ομοσπονδίας στίβου για το Γκαλά των κορυφαίων αθλητών. Οπως ήταν λογικό όλοι ήθελαν να μάθουν εάν έχει ξεπεράσει ότι συνέβη εκείνο το πρωινό. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αν κάποιος παρατηρούσε το πώς κινούταν ο Σιάνγκ κατά την παραμονή του στο Πριγκιπάτο, δεν θα ήθελε και πολλές εξηγήσεις. Το κεφάλι του ήταν συνεχώς κατεβασμένο στο πάτωμα, το βλέμμα του επίσης. «Ο καημένος», ήταν η ατάκα που έλεγαν όλοι όσοι τον έβλεπαν. Αδικο όμως. Γιατί δεν μπορεί να είναι καημένος ένας άνθρωπος που πριν από τέσσερα χρόνια είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και έναν χρόνο μετά βελτίωνε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 110 μ. με εμπόδια. Κι όμως ο Κινέζος χαρακτηρίζεται «καημένος»…
Η συνάντηση που είχαμε στο ξενοδοχείο Fairmont του Μονακό έγινε φυσικά υπό την παρουσία – προστασία του προπονητή του, Σαν Χαϊπίνγκ. Οταν μια ερώτηση κρίνονταν… δύσκολη από τον κόουτς, δεν δίσταζε να λέει στον Σιάνγκ τι να απαντήσει. Και εκείνος, όμως, δεν δίσταζε να δείχνει την ενόχληση του με αυτό που έκανε ο προπονητής του. Τελικά ο Σιάνγκ ξεπέρασε αυτό που έγινε στο Πεκίνο τον περασμένο Αύγουστο; Την απάντηση θα τη βρείτε στα όσα ακολουθούν…
«Ισως περίμεναν περισσότερα από αυτά που μπορούσα να κάνω. Ενιωθα στις πλάτες μου το βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων. Ολοι ήθελα να κερδίσω. Εγώ σίγουρα ήθελα πολύ περισσότερο. Οπως αποδείχθηκε στον αθλητισμό μπορούν να συμβούν όλα. Επρεπε να μείνω ψύχραιμος και να αντιμετωπίσω αυτό που μου είχε συμβεί», είπε ο Σιάνγκ θυμούμενος τα όσα έγιναν εκείνη την ημέρα και συνέχισε: «Πριν από τους Αγώνες αισθανόμουν πόνο στον αχίλλειο τένοντα. Οσο πλησίαζαν οι ημέρες ο πόνος δεν αντεχότανε. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται να το χάσω αυτό. Ηθελα να είμαι εκεί έστω και για μια κούρσα. Αλλά (σ.σ. ο πόνος) ήταν ανυπόφορος. Οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι για έναν αθλητή είναι πολύ σημαντικό να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες που γίνονται στη χώρα του. Το ήθελα πολύ. Το ήθελα περισσότερο από όλους».
Μετά την αποχώρηση του από τον αγωνιστικό χώρο, εκείνο το πρωινό, ο Σιάνγκ προτίμησε να μην μιλήσει. Σε αντίθεση με τον προπονητή που την ίδια κιόλας ημέρα παρέδωσε συνέντευξη Τύπου και μεταξύ λυγμών και οδυρμών ζήτησε συγγνώμη από τον κινεζικό λαό.
«Δεν υπήρχε λόγος να μιλήσω. Ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι, όλος ο πλανήτης είχε δει τι είχε συμβεί. Πιστεύω ότι δεν υπήρχε λόγος να μιλήσω για αυτό το θέμα. Δεν μπορούσα να μιλήσω», συνέχισε ο Κινέζος και συνέχισε: «Τις επόμενες τρεις ημέρες μετά από την απόσυρση μου από το Πεκίνο έμεινα στο Ολυμπιακό Χωριό. Εκανα θεραπείες και μιλούσα στο τηλέφωνο με τους γονείς μου και τους φίλους μου. Επανήλθα σύντομα στην πραγματικότητα όμως γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλά πράγματα».
Οταν ο Σιάνγκ μιλούσε για τους πόνους που ένιωθε η έκφραση του προσώπου του ήταν χαρακτηριστική. Ηταν σαν να πονούσε και πάλι. Εκείνη την στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που συνέβη στο Πεκίνο είναι ο μεγαλύτερος πόνος για τον Λιού Σιάνγκ.
Στην ερώτηση από πότε ένιωθε τους πόνους στον αχίλλειο τένοντα, ο Κινέζος απάντησε: «Ο πόνος υπήρχε πάντα. Απλά προσπαθούσα να τον αγνοήσω. Εκανα συνεχώς θεραπείες. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα προπόνηση χωρίς πόνους. Με το που φορούσα τα σπάικς μου πονούσα. Πονούσα ακόμη και στη Λοζάννη όταν έκανα το παγκόσμιο ρεκόρ. Οταν αγωνίζομαι όμως έχω τρομερή ένταση και μέχρι τώρα μπορούσα να ξεπερνάω τους πόνους μου. Στο Πεκίνο όμως η κατάσταση ήταν πολύ προχωρημένη. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Υπέφερα». Κάπου εκεί ο κόουτς έκανε την παρέμβαση του: «Οι πόνοι ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια, αλλά κάθε χρόνο γίνονται και πιο έντονοι», είπε ο Χαϊπίνγκ.
«Αυτή ήταν η μοίρα μου»
Ο προπονητής του Λιού Σιάνγκ, Σαν Χαϊπίνγκ, ένιωσε την ανάγκη μετά την απόσυρση του αθλητή του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες να φανερώσει τα συναισθήματα του. Εκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ο Σιάνγκ δεν έκλαψε… Ετσι τουλάχιστον μας είπε: «Οχι δεν έκλαψα μετά τα όσα συνέβησαν στο Πεκίνο. Δεν έπρεπε. Ισως αυτή ήταν η μοίρα μου και ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ψύχραιμα τέτοιες καταστάσεις. Δεν υπάρχουν μόνο ευχάριστα πράγματα στον αθλητισμό».
Ο Κινέζος εμποδιστής προσπαθεί να κλείσει το… κεφάλαιο Πεκίνο και Ολυμπιακοί Αγώνες: «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα ακόμη βήμα της καριέρας μου. Δεν ήταν ο τελευταίος μου σταθμός. Είμαι μόλις 25 χρονών. Εχω κατακτήσει ήδη ένα ολυμπιακό μετάλλιο, αυτό στην Αθήνα και έχω μπροστά μου και άλλους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν μπορεί να με… κυνηγάει για πάντα ότι δεν πέτυχα στους Αγώνες της χώρας μου».
Ο χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας πάντως φρόντισε να παραδεχθεί ότι οι μήνες πριν από τους Αγώνες ήταν ιδιαίτερα πιεστικοί. Όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για όλους τους Κινέζους αθλητές: «Ολοι είχαν πίεση όσο πλησιάζαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα πίεση και τέσσερα χρόνια πριν. Πίστευα ότι είχα την εμπειρία για να μπορέσω να την αντέξω» και συνέχισε αναφερόμενος στη… μεταολυμπιακή του ζωή: «Η ζωή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν έχει καμία αλλαγή. Πολλοί άνθρωποι με υποστήριξαν και θέλησαν να μου δείξουν με τον τρόπο τους ότι δεν επηρεάστηκαν από ότι συνέβη στους Αγώνες. Και πραγματικά τους ευχαριστώ για αυτό. Το είχα ανάγκη».
Η λάθος εκτίμηση, η επέμβαση και το ρίσκο
«Τα τελευταία τρία χρόνια πίστευα ότι ο πόνος είναι μυϊκός και ότι θα ξεπεραστεί. Τελικά ήταν λάθος εκτίμηση», παραδέχθηκε ο Λιού Σιάνγκ σε κάποιο σημείο της συνέντευξης. Τώρα όμως όλα παίρνουν το δρόμο τους. Η μήπως όχι; Το γεγονός ότι ο Κινέζος θα κάνει επέμβαση στον αχίλλειο τένοντα στα τέλη του Δεκέμβρη, έχει προκαλέσει μια ατέρμονη συζήτηση για το αν θα επανέλθει αγωνιστικά στα επίπεδα που ήταν πριν από τον τραυματισμό του. Ο Σιάνγκ πριν από μερικές εβδομάδες ταξίδεψε μέχρι το Χιούστον, προκειμένου να εξεταστεί από τον γιατρό που του είχε υποδείξει ο διάσημος κινέζος μπασκετμπολίστας Γιάο Μινγκ.
«Από αυτά που μου είπε ο γιατρός η επιτυχία της επέμβασης είναι δεδομένη. Το ποσοστό που μου έδωσε είναι 99%. Δεν υπάρχει ρίσκο. Ομως θα είναι σημαντικοί οι έξι μήνες της αποθεραπείας. Για αυτό και δεν με απασχολεί τόσο το τι θα κάνω την επόμενη χρονιά αγωνιστικά, όσο το να γίνω καλά. Ισως να μην είμαι σε θέση να αγωνιστώ σε υψηλό επίπεδο το 2009 και να χάσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (σ.σ. στο Βερολίνο)».
«Δεν προσποιήθηκα. Πίστευα ότι μπορούσα»
Ο Λιού Σιάνγκ παρά το γεγονός ότι πονούσε πριν από τον προκριματικό των 110 μ. με εμπόδια, βγήκε στον αγωνιστικό χώρο της «Φωλιάς του πουλιού». Κάποιοι είπαν ότι προσποιήθηκε. Αλλοι ότι ήθελε με τον τρόπο αυτό να χαιρετήσει τους χιλιάδες Κινέζους που είχαν βρεθεί το πρωί εκείνο στο στάδιο. Ο ίδιος όμως έχει αντίθετη άποψη: «Ηταν μια σκέψη της στιγμής ότι θα μπορούσα να τρέξω και να κερδίσω. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ήταν τρελή σκέψη. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να αγωνιστώ και να δώσω ό,τι καλύτερο είχα στον αγωνιστικό χώρο. Για αυτό και βγήκα στο στάδιο. Δεν προσποιήθηκα. Μπήκα στο στάδιο για να αγωνιστώ και όχι για να χαιρετήσω το κοινό. Δεν θα κορόιδευα ποτέ τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μου που ήθελαν να με δουν να κερδίζω».
Ο Σιάνγκ μετά από την «τραγωδία» δεν έκλεισε την τηλεόραση του. Παρακολούθησε τις προσπάθειες των συμπατριωτών του: «Είδα όλους τους τελικούς στο Πεκίνο γιατί μετείχαν οι φίλοι μου. Είχα περισσότερο άγχος όταν τους έβλεπα από το να αγωνιζόμουν. Ενιωσα τρομερά υπερήφανος από τους Κινέζους αθλητές και τις επιτυχίες. Ηταν πολύ ελπιδοφόρο αυτό που έγινε στο Πεκίνο για τον αθλητισμό της χώρας μου. Γράψαμε μια ακόμη ιστορία γιατί πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι ήταν εξαιρετικοί και οι Αγώνες».
Οσο για το τι κάνει τώρα που έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο; «Βλέπω τους γονείς μου και τους φίλους μου. Τώρα μπορώ να μεγαλώσω και τη συλλογή που έχω από καρτούν και παιχνίδια που έβλεπα στην τηλεόραση όταν ήμουν παιδί».
ΣΣ: ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης που δόθηκε στην δημοσιογράφο της “Εξέδρας”, Μαρία Λιάσκα
κριμα που εχασε τους Ολυμπιακους…περαστικα του…
