Τα έξαλλα πανηγύρια της μετά την πρόκριση στον τελικό του ακοντισμού, αλλά και στον αγώνα του τελικού έκαναν τη Σάβα Λίκα δημοφιλή στην Οσάκα. Η διάθεσή της για πείραγμα ήταν μεγαλύτερη από όλων των αθλητών που της ανταπέδωσαν την ωραία της διάθεση, κάνοντάς της κερκίδα στον τελικό του αγωνίσματος.
Ο δρόμος, όμως, της πρωταθλήτριας του ακοντισμού μέχρι την 5η θέση δεν ήταν και στρωμένος με… ροδοπέταλα. Αφησε την ιδιαίτερη πατρίδα της σε μικρή ηλικία, παράτησε για μεγάλο διάστημα τον αθλητισμό για να μπορέσει να ζήσει και όταν γύρισε -σε χρόνο… μηδέν- έγινε 9η ολυμπιονίκης και τώρα 5η σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Συνομιλήσαμε μαζί της και είδαμε μία διαφορετική Λίκα. Συναισθηματική, που έβγαλε όλες τις στενοχώριες των περασμένων χρόνων με δάκρυα συγκίνησης, όπως και ταπεινή (κάτι που γνωρίζαμε ότι είναι), ευχαριστώντας και τον τελευταίο άνθρωπο που στάθηκε δίπλα της…
«Ξεκίνησα τον αθλητισμό στην 5η Δημοτικού από τους μαθητικούς αγώνες. Εκανα στίβο, βόλεϊ, μπάσκετ… όλα τα αθλήματα. Είδαν ότι έχω ταλέντο και με έστειλαν σε αθλητικό γυμνάσιο. Ξεκίνησα από τα 400 μ. και τα 800 μ., όπου σε ηλικία 16 ετών έτρεχα 2.12.0. Πέρασα κάποια στιγμή από κάποιες φίλες μου ρίπτριες και μία από αυτές μου είπε να ρίξω μία βολή στο ακόντιο» ανέφερε αρχικά για το ξεκίνημά της στον αθλητισμό, προσθέτοντας:
«Το είδε, όμως, και ο προπονητής της που καθόταν αλλού. Ρώταγε ποια είμαι και την άλλη μέρα μου είπαν να πάω στο γραφείο του, αλλιώς θα με αποβάλλουν από το σχολείο! Τρόμαξα, νόμιζα ότι έκανα κάτι. Με ρώτησε γιατί έριξα και δεν είχα τι να του πω. Οταν με ρώτησε αν θέλω να ξαναρίξω, του είπα πως όχι, αλλά αυτός με έβαλε να ρίξω τελικά 3-4 βολές. Τότε μου είπε ότι θα ξεκινήσω ακόντιο. Εγώ δεν ήθελα, αλλά του άρεσαν οι βολές μου. Μετά, από την κούραση των μαθημάτων, έβγαζα όλη μου την ένταση στις προπονήσεις με τις βολές και άρχισε να μου αρέσει».
Το κενό διάστημα και ο ΠΓΣ
Στη συνέχεια κάποια προβλήματα την ανάγκασαν να αφήσει τον αθλητισμό και να πιάσει δουλειά, έχοντας και το πτυχίο της γυμναστικής ακαδημίας.
«Τα πράγματα στη ζωή μου δεν πήγαν καλά. Αναγκάστηκα να σταματήσω για τέσσερα χρόνια. Εγινα γυμνάστρια σε σχολείο και ζούσα από αυτό. Κάποια στιγμή με είχε καλέσει στην Αγγλία η Φατίμα Γουάιτμπρεντ, η παλιά ακοντίστρια, για να κάνω κάποιους αγώνες. Πήγα Μπέρμιγχαμ, Γκέιτσχεντ, Μπρένφορντ… ήθελε να με κρατήσει, αλλά ο προπονητής μου με γύρισε πίσω. Στα 22 μου σταμάτησα, για να γίνω δασκάλα και ήταν ωραία. Επειδή είχα και μικρή διαφορά ηλικίας από τους μαθητές, ήταν καλά χρόνια» είπε και πρόσθεσε:
«Επειτα από αυτή την 4ετία ήρθα στην Ελλάδα. Για έξι μήνες δεν είχα τι να κάνω.Εμενα σε έναν ξαδερφό μου. Μία μέρα στο Παγκράτι, όπου μέναμε, παίζαμε μπάσκετ. Ενας φίλος του ξαδερφού μου τον ρώτησε πώς γίνεται να παίζω τόσο έντονα και καλά και του είπε την ιστορία μου. Την άλλη μέρα μίλησε στον κ. Μίχα στον Πανελλήνιο για μένα. Με δοκίμασε τότε ο Ν. Ακριβάκης και έριξα 47 μέτρα».
«Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ»
Η Λίκα -όπως αναφέραμε- δεν θέλει να ξεχνάει κανέναν. Γι’ αυτό και ευχαρίστησε όσους ήταν δίπλα της σε αυτά τα δύσκολα προηγούμενα χρόνια, μέχρι να φθάσει στην 5η θέση του κόσμου.
«Θέλω να ευχαριστήσω και τον προπονητή μου τα προηγούμενα τρία χρόνια, τον Γ. Περιστέρη, που είχαμε πολύ καλές στιγμές και επιτυχίες. Και συνεχίζουμε να έχουμε καλές σχέσεις. Απλά, η συνεργασία μας σταμάτησε. Θέλω να ευχαριστήσω τον νυν προπονητή μου Π. Ακριβάκη, που είναι το νέο αίμα στο χώρο. Είναι το στήριγμά μου. Με ήξερε από παλιά και ήξερε την ψυχολογία μου. Κατάλαβε τον τρόπο σκέψης μου και αλλάξαμε και κάποια πράγματα στην τεχνική. Μου έδωσε ελευθερία, αυτό που χρειαζόμουν. Μεγάλο ευχαριστώ θέλω να δώσω στο σύλλογό μου, τον ΠΓΣ, αλλά και στον άνδρα μου (σ.σ.: παντρεμένη με τον Παναγιώτη εδώ και 13 χρόνια), που ενώ έλεγα ότι θα σταματήσω, αυτός με παρότρυνε να προχωρήσω, όπως και τον κ. Σεβαστή για την πίστη του σε μένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι έκανε για μένα. Μόνο, αν άλλαζα καρδιά. Το ίδιο ευχαριστώ θέλω να πω και στον Δ. Ευαγγελόπουλο» είπε και κατέληξε:
«Εχω δίψα για αγώνες. Αλλιώς δεν θα καθόμουν ακόμη εδώ. Ξεκινώ προετοιμασία ήδη για το Πεκίνο. Μακάρι να πάνε όλα καλά. Οταν αγωνίζεσαι, αγωνίζεσαι για να κερδίσεις. Κι ας χάσεις στο τέλος…».
Δύσκολη προσαρμογή
Τα πρώτα της χρόνια, πάντως, στην Ελλάδα δεν ήταν και τόσο εύκολα. Αντιμετώπισε προβλήματα κυρίως με τη γλώσσα, αλλά το «ανοιχτό» του χαρακτήρα της τής έδωσε γρήγορα τον απαιτούμενο αέρα, για να μπορεί να επικοινωνεί με τον κόσμο.
«Η προσαρμογή ήταν δύσκολη εδώ. Δεν ήξερα τη γλώσσα, ντρεπόμουν στην αρχή να τη μιλήσω, γιατί φοβόμουν μην πω κάτι λάθος. Από την τηλεόραση προσπαθούσα να μάθω ελληνικά! Το 2004 αγωνίστηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και κέρδισα. Μία εβδομάδα μετά ο Μ. Κυριακού συνέβαλε τα μέγιστα και πήρα την ελληνική υπηκοότητα. Εχει μεγάλο μερίδιο στην πορεία μου ο κ. Κυριακού. Οι γονείς μου συμφώνησαν, γιατί ήθελαν το καλό μου. Είχα και καλούς φίλους δίπλα μου όταν ήρθα στην Ελλάδα» μας ανέφερε, ενώ θυμήθηκε και την κερκίδα που της έκαναν οι αθλητές στην κερκίδα του τελικού στην Οσάκα…
«Στον τελικό έβλεπα τα παιδιά να με ενισχύουν και ήμουν λίγο κουμπωμένη. Μετά χαλάρωσα και μπήκα δυνατά. Τους ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ. Τους αθλητές, την Ομοσπονδία, τον κ. Σπανίδη, τους προπονητές, που μου έκαναν αυτή τη κερκίδα. Ηταν η καλύτερη κερκίδα που είχα στη ζωή μου. Θέλω να ευχαριστήσω και τον κ. Σπανίδη που με πήρε στην ομάδα και εγώ του το ανταπέδωσα με την 5η θέση. Η ζωή μου μετά το 2004 άλλαξε. Εκεί βγήκα ένατη και εδώ φοβόμουν μη γίνει το ίδιο. Μπήκα, όμως, στην οκτάδα και έριξα και παραπάνω μέτρα. Μου το χρώσταγε ο Θεός. Με δοκίμασε πρώτα, μου έδειξε πόσο δυνατή είμαι και μου το ανταπόδωσε. Εβλεπα πριν τα προνόμια που έπαιρναν οι άλλοι και σκεφτόμουν: «Γιατί όχι και εγώ, Θεέ μου;».
πηγη:goalday
proxora gera eisai asteri
37 xronon ke na kani 63m ke na katatassete 5 sto pagosmio ine athlos.
mpravos tis.
xoris timpanokrousies xoris megala xrimatika esoda mpike stis kaliteres ston kosmo.i aporia mou ine se pia katigoria tha tin katataxi i omospondia ke an exi kanena xorigo i kopela
