Η ομιλία του Λάμπρου Ζάραγκα, με την οποία έκλεισε ο κύκλος των ομιλιών του 1ου Πανελλήνιου Forum Αθλητικής Διατροφής και Προπόνησης για Ποδηλασία, Τρέξιμο και Ορεινά αθλήματα.
“Αφού πρώτα απευθύνω την καλησπέρα μου σε πρόσωπα οικεία και μη τα οποία παραβρίσκονται στην αίθουσα, θα ήθελα να συνεχίσω εκφράζοντας την ευαρέσκεια και την ικανοποίησή μου, που φαντάζομαι πως και εσείς συμμερίζεστε, για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου γεγονότος, μιας έκθεσης που θαρρώ πως θα έχει και ανάλογη συνέχεια.
Προσωπικά, άδραξα απλά την ευκαιρία όταν πριν λίγο καιρό μου προτάθηκε να αναπτύξω κάποιο θέμα σχετικό τόσο με τον «κύκλο των… ακούραστων δρομέων» που ευχάριστα βλέπω να διευρύνεται μέρα με τη μέρα και να αποτάσσει τις όποιες προκαταλήψεις υπήρχαν σχετικά με το τρέξιμο, όσο και με τον αρκετά πιο περιορισμένο χώρο των ονόματι τριών «φ», ήτοι φισιολατρών-φιλόζωων-φυσιοδιφών και εν γένει ευαισθητοποιημένων σε σχέση με το περιβάλλον πολιτών.
Δεν θα ισχυριζόμουν πως αποτελώ το πρότυπο του ενεργού πολίτη, του «καθώς πρέπει» ανθρώπου, ούτε καν αυτό του τύποις ερασιτέχνη μα κατ’ ουσία επαγγελματία αθλητή, που παλεύει να ξεφύγει από τα πλοκάμια του ερασιτεχνισμού. Νιώθω όμως παρ’ όλα αυτά αρκετά συνειδητοποιημένος, ούτως ώστε να έχω κατασταλάξει πλέον εδώ και χρόνια στα θέλω και τα πιστεύω μου και με αυτά κοινό γνώμονα κατά κάποιο τρόπο να αντανακλώ τις απόψεις και των υπολοίπων μελών του σωματείου «Αθλητές για τα δικαιώματα των ζώων».
Ενός μη κερδοσκοπικού μα συνάμα πρωτοποριακού για τον ελληνικό χώρο σωματείου, το οποίο έλαβε σάρκα και οστά χάρη στην έμπνευση ενός πραγματικού ανθρώπου και επιστήμονα, και στη συνδρομή και θέληση περισσότερων καλών φίλων, πρώην αθλητών κάθε επιπέδου. Άλλωστε, κάπως έτσι ξεκινάνε τα πιο όμορφα, μεγάλα και αληθινά. Σ’ αυτό προσδοκούμε και εμείς.
Δεν επιδιώκουμε ούτε να συνετίσουμε ούτε να στοχοποιήσουμε και να στυλιτεύσουμε συμπεριφορές, παρά να αφυπνίσουμε συνειδήσεις και – ει δυνατόν – να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες από τις σκέψεις μας με την προσδοκία να μετουσιωθούν σε δράσεις, σκέψεις που έχουν γίνει ανά καιρούς και πλείστες αυτών κατά τη διάρκεια των αμέτρητων προπονήσεών μας.
Είναι γεγονός πως εξαιτίας του σύγχρονου και ανηλεούς τρόπου διαβίωσης, παλεύουμε καθημερινά ενάντια στη δυτική πραγματικότητα και τις ακραίες συνθήκες ζωής που διαμορφώνονται γύρω μας, πράγμα που καταδεικνύει ότι είμαστε – πέραν όλων των υπολοίπων δεινών – τόσο απομακρυσμένοι από το φυσικό περιβάλλον, ώστε να εκλαμβάνουμε τα δομικά του στοιχεία τόσο ξένα που να έχουμε φτάσει στο σημείο να τα αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς.
Αλλά ακόμη και πράγματα που μας είναι οικεία και γνωστά, προέρχονται από την προϊούσα τάση πλουτισμού και τις αδηφάγες ορμές μας και δεν αποτελούν με κανένα τρόπο κεκτημένα κόπου, παίδευσης και σεβασμού των αξιών.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να επαναδιαπραγματευτούμε το συμβόλαιο που άτυπα έχουμε συνάψει με τη μητέρα φύση. Να πάψουμε να είμαστε ανθρωποκεντρικοί και να σκεφτούμε πως ασφαλώς και υπάρχει πλούτος ανεξερεύνητος πέραν του υλικού κόσμου. Έχουμε μπει σε μια τροχιά εξάρτησης από δευτερεύοντα πράγματα και είναι αυτές οι λεπτομέρειές τους που μας απασχολούν όλο και πιο πολύ, ενώ ταυτόχρονα μας προκαλούν τρόμο μη τυχόν τις αποχωριστούμε και μας καθιστούν ανήμπορους να το αντιληφθούμε. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει πιστευτό πως η φύση δεν εκδικείται, παρά μόνο απαντά στις άλογες παρεμβάσεις μας.
Χρειάζεται να αφουγκραζόμαστε όχι μόνο τις ανθρώπινες φωνές που γεμίζουν από πόνο, θλίψη και οργή ολοένα και περισσότερο αλλά και αυτές τις όλο νόημα κραυγές των ζώων.
Τα ζώα ζούνε σύμφωνα με τις επιταγές του φυσικού νόμου, γι’ αυτό και αποτελούν από μόνα τους «μικρές θεότητες». Ενώ, φυσικός νόμος για τον άνθρωπο είναι η λογική σκέψη, που τον ξεχωρίζει και τον κάνει να γίνεται «θεός» με τις όποιες συνέπειες. Και είναι η λογική αυτή που πρέπει να ακολουθήσουμε, επιλέγοντας μια κατά τους άλλους ιδιόρρυθμη θέση και στάση ζωής.
Άσχετα όμως αν κάτι τέτοιο επιφέρει μια λιγότερο εκκωφαντική αναγνώριση των προσπαθειών μας, θα έλεγα πως σχεδόν περνάει στα αζήτητα…
Η φύση, λοιπόν, διδάσκει με το δικό της τρόπο το απαραίτητο ενώ αντίθετα ο άνθρωπος το περιττό. Είναι η απλότητα αυτή τελικά που οδηγεί στην κατάκτηση της μακαριότητας;
Προσωπικά, μου προσφέρει ικανοποίηση το να βλέπω μόνο και μόνο ζώα με την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στις μουσούδες τους, κάτι που φαίνεται και το καταλαβαίνω μέσω της θεωρίας του καθρέφτη. Και είναι έτσι ακριβώς όπως το λέω, γιατί αν δεν την είχαν δεν θα αισθανόμουν περισσότερο άνθρωπος!
Μη με παρεξηγείτε με όσα ακούτε. δε λέμε να αγαπάτε λιγότερο τους ανθρώπους αλλά να αγαπήσετε περισσότερο τη φύση σε όλο της το μεγαλείο ως μέσο παραδειγματισμού σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, ακόμη και όσον αφορά το αθλητικό της κομμάτι.
Στο σημείο αυτό δεν θα ήταν άστοχο να αναλογιστούμε την ολοένα και αυξανόμενη τάση της διαφήμισης αθλητικών εταιρειακών προϊόντων ευρείας γκάμας χρησιμοποιώντας σαν μέσα προβολής ζώα και σύμβολα που παραπέμπουν στη φύση και τα χαρακτηριστικά που τη διέπουν. Κάτι που προφανώς αποβλέπει στο κούρδισμα ευαίσθητων χορδών μας.
Η άθληση για εμάς τους «A.F.A.R.» αποτελεί τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων, εκτόνωσης σωματικός και διεξόδου ψυχικών «χρωστούμενων» και την υιοθετούμε δια βίου. Δεν πρέπει να είναι μόνο το μέσο προς καλλιέργεια του ναρκισσισμού μας και επίτευξης προσωπικών φιλοδοξιών αλλά και εχέγγυο εξασφάλισης λεπτών ισορροπιών. ειδάλλως αποδεικνύεται μάταιη.
Η ΗΘΙΚΗ, άλλωστε, αποτελεί προσωπικό κώδικα του καθενός μας. Τα όριά της είναι θολά, δυσθεώρητα και επιπλέον ανατρέπονται πολύ εύκολα σε περιόδους σαν αυτή που διανύουμε, καθιστώντας ιδιάζουσα την τήρηση και εφαρμογή νόμων και κανόνων, θέτοντας κατ’ ουσία την έννοια του «fain play» στο περιθώριο. Παρ’ όλα αυτά, είναι ευκταίο το όποιο ταλέντο διαθέτουμε να αποδεικνύεται μεγαλύτερο από τις φιλοδοξίες μας, καθώς είναι παραδεκτό πως ακόμη και αυτή η υπερβολή πυροβολεί την ευτυχία όταν θέλει να καρπωθεί περισσότερα απ’ όσα μπορεί και χρειάζεται. Αναντίρρητα, το ψεύτικο δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο και είναι το ίδιο το ταλέντο που αίρει τις όποιες αμφιβολίες, μη λογαριάζοντας συμβατικούς κανόνες.
Ο ανθρωπισμός όμως αποτελεί συλλογική υπόθεση και ως εκ τούτου χρήζει ανάλογης εξυπηρέτησης. Προτείνουμε την ανάπτυξη της ιδέας της υιοθεσίας κάθε λογής ζώων από τα σωματεία και τους αθλητικούς συλλόγους, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στη διάσωση τυχόν απειλούμενων ζώων έρμαιων στην τύχη τους πλασμάτων και ταυτόχρονα αναδεικνύοντας το κοινωνικό τους πρόσωπο. Επίσης, ας θεριέψει κάποτε και στα μέρη μας η συμμετοχή σε αγώνες και διάφορες εκδηλώσεις μέσω της ενίσχυσης των πρωτοβουλιών των ολίγων μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, ακολουθώντας το παράδειγμα του εξωτερικού με τα λεγόμενα «charity» που λαμβάνουν χώρα ανά τους μεγαλύτερους αγώνες δρόμου αντοχής.
Πέρα από το κυνήγι του κέρδους και των επιδόσεων, στοχεύστε στην εκπλήρωση τόσο των μικρών όσο και των μεγάλων ονείρων σας, κυνηγήστε τα ασήμαντα για τους άλλους πιο πολύ από τα σημαντικά για τους πολλούς. Ζήστε ανατρεπτικά και όχι συμβατικά, ενάντιοι στην κάθε είδους αλλοτρίωση και, εν τέλει, λαμβάνοντας υπόψη πως η ζωή είναι μικρή για περιορισμούς και αξίζει να της χαμογελάμε σε κάθε κλείσιμο του ματιού, προτιμήστε τις μεγάλες αποστάσεις, είτε καταπίνοντας χιλιόμετρα τρέχοντας είτε πάνω σε δύο ρόδες, έχοντας πάντοτε όμως σαν οδηγό και σύμβουλο ένα «καλλωπισμένο» ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Σας γεμίζουν με περίσσιο οξυγόνο, απαραίτητη προϋπόθεση ευζωΐας!
«Bike and Run Expo» 30/11/2008
Λάμπρος Ζάραγκας
(πηγή: runnermagazine.gr)
