Οι αποσκευές της ήταν λίγο διαφορετικές από ό,τι περίμενε, όταν επέστρεψε από το Σόποτ. Δεν το έλεγε- ποτέ άλλωστε δεν συζητά τέτοια πράγματα- αλλά ήλπιζε και πίστευε ότι γυρίζοντας θα είχε μέσα στη βαλίτσα της ένα μετάλλιο. Τελικά, έφτασε στην Αθήνα με δύο κομμάτια επιπλέον: του κονταριού της που έσπασε.
Η Νικόλ Κυριακοπούλου μάζεψε τα… κομμάτια της, μεταφορικά και κυριολεκτικά και σήκωσε ήδη το κεφάλι βλέποντας μακριά. Ως τη Ζυρίχη. Γιατί έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτή την πόλη. Και αφήνει πίσω της το ατύχημα που της χάλασε τα σχέδια στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού.
Πριν πάει στο Σόποτ είχε βιώσει μόνο μία φορά αυτό που φοβούνται οι επικοντιστές. Κοντάρι της είχε σπάσει μόνο σε ένα άλμα στην προπόνηση. Και δεν του είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Σε έναν τελικό Παγκοσμίου πρωταθλήματος όμως, οι όροι είναι διαφορετικοί.
«Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό τον αγώνα. Και πίστευα ότι θα βγει κάτι καλό. Δεν φοβήθηκα όταν έσπασε το κοντάρι. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ένα μεγάλο «όχι!» εκείνη τη στιγμή. Αλλά δεν τρόμαξα. Το περιστατικό όμως διέλυσε την αυτοσυγκέντρωσή μου. Βγήκα εντελώς από τον αγώνα», λέει για το ατύχημα στο δεύτερο άλμα της στον τελικό, όταν το κοντάρι της έσπασε δοκιμάζοντας στα 4,45 μ., με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να συνεχίσει όπως ήθελε.
Το… καταραμένο κοντάρι επέστρεψε μαζί της στην Αθήνα. Όχι μόνο ως αναμνηστικό. Η εταιρεία που τα φτιάχνει ήδη ζήτησε από την Ελληνίδα πρωταθλήτρια όσα στοιχεία έχει για το ατύχημα. Βίντεο, φωτογραφίες και ό,τι μπορεί να τους βοηθήσει να ανακαλύψουν τι έγινε και τι πήγε στραβά.
Η ίδια αφήνει σε εκείνους τη διερεύνηση. Η Κυριακοπούλου ήδη σκέφτεται άλλα. «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πιστεύω ότι το καλοκαίρι θα έχω την ευκαιρία να το δείξω», λέει και βέβαια έχει από τώρα στο μυαλό της το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ζυρίχης. Μία πόλη που της… χρωστάει κάτι. Εκεί, το Σεπτέμβριο του 2011, η Κυριακοπούλου τραυματίστηκε στο γόνατο και αναγκάστηκε να μπει στο χειρουργείο και να δει ως θεατής την επόμενη χειμερινή σεζόν. Ήδη καταστρώνει λοιπόν τα πλάνα της με τον προπονητή της, Μανώλη Καραγιάννη, ώστε η Ζυρίχη να καταγραφεί με έναν καλύτερο τρόπο στις αναμνήσεις της.
