Στον Steve Landells για λογαριασμό της IAAF μίλησε η χρυσή Ολυμπιονίκης Κατερίνα Στεφανίδη σε μια νέα στήλη που “ζητά” από τους αθλητές να μοιραστούν το γιατί αγαπούν το αγώνισμά τους.
Ανέλυσε λοιπόν τη σχέση της -που κατέληξε σε αγάπη- με το επί κοντώ, που ξεκινάει κάπου στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 2000, όπως εξηγεί:
Η 1η φορά που συμπεριελήφθη το επί κοντώ γυναικών στους Ολυμπιακούς αγώνες -Σίδνευ 2000– αποδείχθηκε ως η έμπνευσή μου για να δοκιμάσω αυτό το αγώνισμα
Είχα ασχοληθεί με τον στίβο από πολύ νεαρή ηλικία. Οι γονείς μου είχαν αμφότεροι εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε επίπεδο Παίδων-Κορασίδων,
Ο πατέρας μου ως τριπλουνίστας και η μητέρα μου ως αθλήτρια των 400μ. Ως εκτούτου είχα κι εγώ δοκιμάσει αρκετά αγωνίσματα τα οποία όμως αποδείχθηκε ότι βαριόμουν πολύ εύκολα.
Ο πατέρας μου παρακολουθούσε το επι κοντώ γυναικών στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνευ και πρότεινε να δοκιμάσω το νέο αυτό-για τις γυναίκες- αγώνισμα.
Μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την εθνική ομάδα με έφερε σε επαφή με τον ομοσπονδιακό προπονητή.
Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα στο νέο μου αγώνισμα. Ξεπέρασα τα 2,30μ. στον πρώτο μου αγώνα και στην ηλικία των 11 έκανα την καλύτερη επίδοση παγκοσμίως στην ηλικιακή μου κατηγορία.
Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το αγώνισμα και διασκέδαζα αρκετά την ποικιλία της προπόνησης. Παρ’όλα αυτά για πολλά χρόνια πιο εύκολα θα έλεγα οτι μου αρέσει παρά ότι αγαπώ το επι κοντώ.
Οι σπουδές ήταν επίσης σημαντικές για εμένα. Είχα σαν στόχο να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό και πίστευα ότι ήταν δυνατό να γίνουν και τα δύο, όμως όταν ξεκίνησα να ταξιδεύω πιο συχνά για το επι κοντώ, έγινε δυσκολότερο να συνδυαστούν.
Ειλικρινά, ένας σοβαρός λόγος που ασχολούμαι με το αγώνισμα του επι κοντώ, είναι η έκβαση μιας συζήτησης που είχα με τον προπονητή μου στο κολλέγιο στις Η.Π.Α. αμέσως μετά την επίτευξη της πρόκρισης μου για τους Ο.Α. του Λονδίνου.
Του είπα ότι πρόκειται να ασχοληθώ επαγγελματικά με το επι κοντώ και η απάντηση του ήταν.. –Γιατί? Γιατί δεν αποφοιτείς και να ξεκινήσεις την καριέρα σου?-
Σκέφτηκα ότι είμαι μία αρκετά καλή επικοντίστρια (είχε κερδίσει τον Παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία Κ18) και αν δουλέψω σκληρά και με τη σωστή καθοδήγηση, θα τα πάω κάλά.
Τα σχόλια του λειτούργησαν ως ένα μεγάλο κίνητρο για να αποδείξω ότι μπορώ να γίνω επαγγελματίας επικοντίστρια.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ασχολούμαι με το αγώνισμα είναι ότι το επι κοντώ είναι εγώ. Κάνω αυτό το πράγμα 16 ή 17 χρόνια – μεγαλύτερη περίοδο της ζωής μου από αυτή που δεν το κάνω.
Θυμάμαι όταν είχα μόλις μπει στο πανεπιστήμιο του Stanford και όλοι με ρωτούσαν με τι ασχολούμαι, εγώ έλεγα… Είμαι επικοντίστρια! Έχει γίνει μέρος της ταυτότητας μου.
Είμαι τόσο ευγνώμων απέναντι στο επι κοντώ. Με δίδαξε τόσα πολλά μαθήματα ζωής που έχω χρησιμοποιήσει εντός του αθλητισμού αλλά και εκτός στην ζωή μου. Βοήθησε στην ικανότητα μου να οργανώνω τον χρόνο, πράγμα που με οδήγησε στο να επιτύχω στην μόρφωση μου.
Είναι ένα ατομικό σπορ αλλά με βοήθησε να δουλεύω ως μέρος μιας ομάδας. Έχω πάρα πολλές χαρούμενες αναμνήσεις και συναισθήματα από το επι κοντώ.
Αυτό που απολαμβάνω πιο πολύ μέχρι τώρα είναι να αγωνίζομαι σε μεγάλες διοργανώσεις, και είναι αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ όταν θα αποσυρθώ από την ενεργό δράση.
Το να αγωνίζεσαι στο υψηλότερο επίπεδο ενέχει μεγάλη πίεση και υψηλές προσδοκίες – όμως αγαπώ αυτό το αίσθημα του να είμαι σε θέση να τιθασεύσω το άγχος και επιτύχω τους στόχους μου.
Το ότι κατεβάζω το διακόπτη στο μυαλό μου και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο την ώρα που τρέχω στο διάδρομο για το άλμα μου, είναι το καλύτερο κομμάτι στο επι κοντώ.
