Διαβάζω τακτικά, ειδικά σε σάϊτ που ασχολούνται με το δρομικό κίνημα σε δημόσιο δρόμο και βουνό, άρθρα για την προσοχή που πρέπει να δείχνουν για την υγεία τους όσοι μετέχουν σε αυτές τις αθλητικές δράσεις. Και είναι γνωστό (και φυσικό) ότι σε αγώνες με μεγάλη αριθμητική συμμετοχή δρομέων κάθε ηλικίας συμβαίνουν και δυσάρεστα περιστατικά… Από σχετικά απλά έως και μοιραία!
Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω σε όλους είναι ότι το αθλητικό χόμπι ή μια αθλητική δραστηριότητα που κάνουμε για ευχαρίστηση ή και από μιμητική διάθεση προς άλλους, δεν είναι καθόλου αστείο, δεν είναι scramble!
Οσοι αποφασίζουν να σηκωθούν από τα κομπιούτερ, τα τάμπλετ και τους καναπέδες για να γυμναστούν ή αθληθούν (γενικά και σε οποιοδήποτε σπορ) ας βάλουν πρώτη προτεραιότητα δύο πράγματα:
1. Ελέγχω την κατάσταση της υγείας μου και ενηρώνομαι από το γιατρό για όσα μπορώ να κάνω ή όσα οφείλω να αποφεύγω!
2. Δεν πιέζω ποτέ τον εαυτό μου, δεν προσπαθώ να κάνω ασκήσεις, αποστάσεις κ.λπ. που δεν γνωρίζω αν μπορώ να κάνω ή σε βαθμό που φέρνει στα όρια τη δύναμη, την αντοχή, την ικανότητά μου να ανταποκριθώ!
Μπορεί να γράφονται πολύ χρήσιμα και κατατοπιστικά άρθρα σε σάϊτ και έντυπα για προπονήσεις, προφυλάξεις, αποθεραπεία κ.α., αλλά φοβάμαι ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών που μετέχουν σε αγώνες μαζικής συμμετοχής τα διαβάζει ή τα ακολουθεί, εμπεδώνοντας τη σημασία των συμβουλών προπονητών, γιατρών, φυσικοθεραπευτών, διατροφολόγων κ.α.
Βλέποντας πολλούς αγώνες τα τελευταία χρόνια από κοντά επιβεβαίωσα αυτό που φανταζόμουν… Πολλούς να ξεκινούν από το σπίτι, το ξενοδοχείο ή το αυτοκίνητο και σε λίγα λεπτά να μπαίνουν στην αφετηρία με χαμόγελα, τραγούδια και …χέρια ψηλά για να τρέξουν 5 ή 10χλμ και συχνά ημιμαραθώνιο ή μαραθώνιο σαν τα παιδάκια στην παιδική χαρά, που σκαρφαλώνουν σε κάτι όργανα γυμναστικής και τσουλάνε στο έδαφος!
Τραγική αντίληψη της συντριπτικής πλειονότητας των δρομέων-εκδρομέων! Ούτε προθέρμανση κάνουν, ούτε διατατατικές ασκήσεις, ούτε τίποτα… Περνάνε κι από κανά καφέ για ζεστό πρωινό και κρουασάν και πάλι εκεί καταλήγουν μόλις τερματίζουν!
Ωραία, θα πείτε, δεν θέλουν να γίνουν αθλητές, δεν νοιάζονται για επιδόσεις κ.α. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά δεν πρέπει να νοιάζονται για την υγεία τους, που αργά ή γρήγορα μπορεί να τους δώσεις σημάδια φθορών;
Είναι σημαντικό να καταλάβουν όσο το δυνατό περισσότεροι πως αυτό που ακούγεται ολοένα και περισσότερο εθνικά και παγκόσμια (δηλ. γυμνασθείτε, αθληθείτε κ.α.) δεν πρέπει να γίνεται απερίσκεπτα, χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις και κανόνες… Γιατί πολλά προβλήματα μπορεί να ανακύψουν σταδιακά, όπως ακριβώς όταν στεκόμαστε ή καθόμαστε με κακή στάση του σώματος, όταν διαβάζουμε ή δουλεύουμε με λάθος φωτισμό, αερισμό κ.λπ.
Δεν θα πω περισσότερα… Θα ήθελα βασικά να επισημάνω σε όσους ερασιτεχνικά τρέχουν πέραν από τον προληπτικό ιατρικό έλεγχο στο ξεκίνημα κάθε σεζόν (όχι αναγκαία κάθε αγώνα) να μην πιέχουν τον εαυτό τους… Να τρέχουν σε ρυθμό που αντέχουν, να αισθάνονται τη βελτίωση της αντοχής, του ρυθμού αναπνοής κ.α. και μετά να ανεβάζουν τη δυσκολία. Το ίδιο και με τις αποστάσεις… Δεν πάμε ξαφνικά να τρέξουμε 10χλμ. ή παραπάνω χωρίς να έχουμε ξανατρέξει! Δεν πάμε σε μαραθώνο, επειδή κάνουμε δυο τρεις φορές την εβδομάδα σε ρυθμό χελώνας 3-4 στροφές σ’ ένα στάδιο ή πάρκο… Δεν παρασυρόμαστε να κάνουμε 1 χιλιότερο σε 3.30 ή 4 λεπτά, όταν το βαδίζουμε σε 15-20 και “σκάμε”, επειδή κάποιοι άλλοι δίπλα μας δοκιμάζουν τέτοιους ρυθμούς.
Ακόμη και όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν ν’ απευθυνθούν σε κάποιον προπονητή, μπορούν να βρουν πληροφορίες και να μάθουν να γυμνάζονται και να αγωνίζονται σωστά μέσα από τα δρομικά σάϊτ και άλλα δημοσιεύματα. Οπως επίσης σημαντικό είναι να γνωρίζουν πως πρέπει να διατρέφονται σωστά πριν και μετά τους αγώνες…
Στόχος δεν πρέπει να είναι απλώς να αυξάνονται οι συμμετοχές ή τα έσοδα των διοργανωτών ή οι ευκαιρίες μικρών ή μεγάλων “αποδράσεων” σε ανοικτό χώρο, αλλά να πολλαπλασιάζονται μετά οι επισκέψεις σε γιατρούς, φυσικοθεραπευτές και κατανάλωση φαρμάκων! Στόχος είναι να βελτιώνεται βραχυρπόθεσμα και μακροπρόθεσμα η υγεία, η σωματική κατάσταση και η ψυχολογική διάθεση μικρών και μεγάλων και να μένει το αίσθημα της χαράς, της προσπάθειας, της συμμετοχής, της ικανοποίησης ότι μπορούν όλοι να κάνουν κάτι καλό και που πίστευαν ίσως και κατόρθωτο για εκείνους…
