Τα χαμόγελα έγιναν εκφράσεις πόνου. Οι φωνές ενθουσιασμού, έγιναν κραυγές αγωνίας. Και μία γιορτή βάφτηκε με αίμα. Ένας χρόνος πέρασε από τη στιγμή που οι δύο βόμβες στο μαραθώνιο της Βοστόνης προκάλεσαν το χάος, σκοτώνοντας τρεις ανθρώπους και τραυματίζοντας περισσότερους από 260.
Δεκάδες άνθρωποι ακρωτηριάστηκαν, άλλοι σημαδεύτηκαν για πάντα. Απέδειξαν όμως πως είναι πιο δυνατοί από τις βόμβες του τρομοκρατικού χτυπήματος. Επέστρεψαν στον τερματισμό του μαραθωνίου και πόζαραν, δείχνοντας περήφανοι τις πληγές τους, αλλά και τα μηνύματα που είχαν γράψει στο σώμα τους.
Άνθρωποι που τραυματίστηκαν, άνθρωποι που έζησαν τον τρόμο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι που αρνούνται να το βάλουν κάτω και θα βρεθούν ξανά εκεί για να τρέξουν. Ανάμεσα σε εκείνους που πόζαραν μπροστά από το φακό του Ρόμπερτ Φογκάρτι για τα συγκλονιστικά πορτραίτα του ήταν και μία Ελληνίδα δρομέας, η Άντζελα Παπαγεωργίου, έχοντας γράψει στο σώμα της «Ο μαραθώνιος της Βοστόνης θα είναι πάντα στην καρδιά μου».
Την Τρίτη διοργανώθηκαν και μία σειρά από εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα. Μεταξύ άλλων, δεκάδες άνθρωποι περπάτησαν διασχίζοντας το σημείο που αποτελεί τον τερματισμό του μαραθωνίου και κράτησαν ενός λεπτού σιγή ακριβώς την ίδια ώρα με την έκρηξη της πρώτης βόμβας.
